ပျင်းတယ်...

ရေခြား မြေခြား တိုင်းတပါးမှာ နေကြသူတွေ အများစု(အိမ်ထောင်မရှိ၊ ရည်းစားမရှိသူတွေ)က ညည်းကြတာက ပျင်းတယ်တဲ့ (ကိုယ်တိုင် အပါအဝင်)။ အဲလိုညည်းတိုင်း သူငယ်ချင်းဝေကလည်း အကြံပေးပါတယ်။ ရည်းစားထား၊ ယောကျ်ားယူ၊ ကလေးမွေး နင် ပျင်းချိန်တောင် ရှိမှာမဟုတ်ဘူးတဲ့။

မြန်မာပြည်မှာ နေတုန်းကတော့ ပျင်းတယ်ဆိုတာ ဘာလဲလို့တောင် မေးယူရမယ်။ မီးလာရင် လုပ်ရမဲ့ အလုပ်တွေ (ရေတင်၊ မီးပူတိုက်၊ မြဝတီ၊ မြန်မာ့အသံက လွှင့်တဲ့ ကိုရီးယားကားကို စောင့်ကြည့်။)၊ မီးမလာရင် လုပ်ရမဲ့ အလုပ်တွေ (အိမ်နီးနားချင်းတွေနဲ့ အတင်းတွေ၊ သတင်းတွေ ဖလှယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တော်ကီပွား။)။ သင်တန်းသွား၊ အိမ်ကခိုင်းတာတွေလုပ်၊ မအားတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ သွားလည်နဲ့ အားကို မအားတာပါ။ သူငယ်ချင်းတွေက နင် အလုပ်သာ မလုပ်တယ်။ အိမ်မှာကို မရှိဘူးတဲ့။ ဘာမှ ချပြစရာ မယ်မယ်ရရမရှိဘဲ အလုပ်လုပ်တဲ့သူထက်ကို အလုပ်များတာပါ။

အင်တာနက်ဆိုတာလည်း မကြီး စင်္ကာပူရောက်မှ စသုံးဖြစ်တာပါ။ ရုံးမှာ အင်တာနက်သုံးရတဲ့ သူငယ်ချင်း အိကေကို မကြီးက ဘယ်အချိန် အွန်လိုင်းလာခဲ့ပါလို့ ပြောရင် အိကေက အိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြော။ အဲဒီတော့မှ အွန်လိုင်းတက်တာ။ မြန်မာပြည်မှာ အွန်လိုင်းတက်ဖို့တောင် မအားတာပါ။

နိုင်ငံခြားမှာတော့ သူငယ်ချင်းအုပ်တောင့်ရင် ပျော်ဖို့ ကောင်းတယ်။ သူငယ်ချင်း အုပ်မတောင့်ရင်တော့ အတော်ပျင်းဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ကိုယ်အားရင် သူမအား၊ သူအားရင် ကိုယ်မအား၊ ကိုယ်ကြိုက်တာ သူမကြိုက်၊ သူကြိုက်တာ ကိုယ်မကြိုက်နဲ့။ နိုင်ငံခြားရောက်တဲ့သူတော်တော်များများ အထီးကျန်တာနဲ့ ရည်းစားတွေ ရလေကြသတည်း။

မရတဲ့သူတွေကလည်း အဲဗား အွန်လိုင်း၊ ကွန်ပျူတာဘေးအိပ်၊ ကွန်ပျူတာဘေးစား ဘဝရောက်ရော။ မြန်မာပြည်မှာတုန်းက မချက်မပြုတ်တတ်ကြပေမဲ့ ဒီလည်းရောက်ရော ချက်ပြုတ်တတ်ရော။ မြန်မာပြည်မှာတုန်းက မုန့်ဟင်းခါးကို တခါမှ မချက်ဖူး၊ ကောက်ညှင်းလည်း တခါမှ မပေါင်းဖူးတာပါ။ ချက်စရာမလိုတာ ဝယ်စားရုံပဲလေ။ ဒီရောက်တော့ ရယ်ဒီမိတ်ထုပ် တန်ခိုးတွေနဲ့ မုန့်ဟင်းခါး၊ မုန့်တီတွေ ချက်၊ ကောက်ညှင်းတွေ ဘာတွေ ပေါင်းနဲ့။ မကြီးလက်သုံးစကားအရ "နိုင်ငံခြားရောက်မှ အရည်အချင်းတွေ တိုးတက်နေတာ။"

အွန်လိုင်းက ရုပ်ရှင်တွေကြည့်၊ ချက်ထားတဲ့ ဟင်းတွေကို ဖေ့ဘွတ်ပေါ်တင်ရ၊ ဖေ့ဘွတ်မှာ လိုက်ရ၊ မန့်ရ၊ အကောင်မွေး၊ စားသောက်ဆိုင်ဖွင့်၊ စိုက်ပျိုးလို့ မပြီးနိုင် လယ်သမားလုံးလုံး ဖြစ်နဲ့။ အင်တာနက်တန်ခိုးကြောင့် ဘလော့ဂါတွေရဲ့ ပို့စ်တွေ၊ ဂီတဝါသနာပါသူတွေ၊ ဓာတ်ပုံဝါသနာပါသူတွေ ဖန်တီးထားတာကို မြင်တွေ့ခံစားရတာပါ။ အင်တာနက်မှ မသုံးရရင် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ယောင်ချာချာ။ ဒီလောက် အွန်လိုင်းတက်နေရလည်း ပျင်းတယ်လို့ အော်နေဆဲပါပဲ။

စင်္ကာပူရောက်တော့ စာမေးပွဲ အောင်အောင်၊ ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်ရှာတော့လည်း အလုပ်ရအောင်၊ အလုပ်တော့လည်း အလုပ်ထဲ အဆင်ပြေအောင် လုံးပန်းနေရတာ။ ရုံးချိန်ကလွဲရင် မကြီးနဲ့ အမြဲတတွဲတွဲ။ တလတခါလောက် ဘုန်းကြီးကျောင်းသွား၊ နှစ်ပတ် တခါလောက် တောင်တက်။ လျှော့ပင်းထွက်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဂျော့ကင်းပြေးရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ သူငယ်ချင်းတွေဆီ သွားလည်ဖြစ်ရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ တပတ်စာ အစားအသောက်တွေ ဝယ်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မကြီး ဟင်းချက်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဘေးကနေ ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေတော့ ပျင်းတယ်ဆိုတာ မရှိရအောင်ပါပဲ။

ဘယ်အချိန်မှာ ပျင်းတယ်လို့ ခံစားမိလာလဲဆိုတော့ အလုပ်ထဲက အလုပ်တွေကို လုပ်နိုင်လာတဲ့အချိန်။ နိုင်းနိုင်းစနေ၊ မမ ဘလော့တွေ ဖတ်ပြီး ဘလော့ရေးချင်တဲ့ ပိုးတွေ ထလာတော့ ဘလော့လေးတခု ဖန်တီးမိပါတယ်။ စင်္ကာပူမှာ ရေးဖြစ်တာက မကာအို သွားတဲ့ အတွေ့အကြံ ု။ စာကနည်းနည်း ဓာတ်ပုံက များများ။ မြန်မာဖောင့် မရိုက်တတ်တော့ burglish သုံးပြီ ရိုက်ရတာ။ နေကောင်းလားဆိုရင် nay ရိုက်လိုက် ကျလာတဲ့အထဲက နေကို ရွေး။ ဒါကြောင့် burglish သုံးပြီး ရေးထားတဲ့ ပို့စ်တွေဆိုရင် စာလုံးပေါင်း သတ်ပုံတွေက မှားမှမှား။ တချို့စာလုံးတွေဆို burglish မှာ မရှိပါဘူး။ ကမ္ဘာ လို့ရိုက်ချင်ရင် planet myanmar dictionary မှာ world လို့ရိုက် ပေါ်လာတဲ့ဟာကို ကော်ပီကူးပြီး ဘလော့ထဲ ထည့်ရတာ။

ဒီရောက်တော့ တဦးတည်းသော မြန်မာဆိုတော့ စကားပြောဖော်မရှိ။ အတော့်ကို ပျင်းတာပါ။ မနက်တိုင်း မကြီးနဲ့ ပြောရင် ဒီနေ့တော့ အီးအီး ဘယ်နှစ်ခါ ပါတယ်က အစ ပြောတာ။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ စန်းထွန်း စကားများလွန်းလို့ ဘိုးဘိုးက စကားမပြောဘဲ ငြိမ်ငြိမ်နေရင် ပိုက်ဆံပေးမယ်တဲ့။ အိမ်မှာ ဖေက တပြားမှမရှိတဲ့ ဘဝကနေ ဒီလိုမျိုးဖြစ်လာအောင် ကြိ ုးစားခဲ့တာ၊ သားသမီးတွေကို ပညာတတ်ဖြစ်အောင် ဘယ်လို ကြိုးစားခဲ့တာကို ပြောပြရင် မကြီးက ထောက်ပေး၊ ဖေက ပြောနဲ့ အတိုင်အဖောက် အတော်ညီတာ။ စန်းထွန်းကတော့ သိပြီးသားတွေဆိုပြီး ပတ်ပြေးရော။ မေတို့ ရောက်လာရင်တော့ ပြောတာ တရွာလုံးအကြောင်းကုန်။ ဖေက ဒီညီအမသုံးယောက် ဘာတွေများ ဒီလောက်တောင် ပြောနေကြပါလိမ့်တဲ့။

မခိုင်ကတောင် နင် အရင်က ဒီလောက် စကားမများပါဘူးတဲ့။ မြန်မာစကားငတ်နေတာလေ။ ကြုံလို့ကတော့ စက်သေနတ်ပစ်သလို မရပ်မနား nonstop ပြောတော့တာ။ ပျင်းတိုင်း၊ အားတိုင်း၊ လွမ်းတိုင်း ဘလော့မှာ ရေးဖြစ်တယ်။ ဒီရောက်မှ ရေးလိုက်တဲ့စာတွေ။ စင်္ကာပူမှာတုန်းကတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လိမ့်လိုက်၊ မကြီးနဲ့ လိမ့်လိုက်နဲ့ ဘလော့ရေးဖို့ အချိန်မရှိတာပါ။ သူငယ်ချင်းတယောက်က နင်က အပြင်မှာ စကားများရုံမက ဘလော့မှာလဲ စကားများသားတဲ့ :D ။

မြန်မာစာဖောင့် ရိုက်တတ်တာ သိပ်မကြာသေးပါဘူး။ ဇွန်လကမှ ရိုက်တတ်တာ။ ရိုက်တတ်သွားပုံကလည်း ဒီလို။ volunteer လုပ်ပေးတော့ မုန့်ဖိုးရအောင် ဘာသာပြန်လုပ်မလားတဲ့။ ပိုက်ဆံရချင်ဇောနဲ့ မြန်မာစာလက်ကွက် ကျင့်လိုက်တာ နှစ်ရက်ပဲ ကြာတယ်။ ဘလော့က ကိုယ့်ရဲ့ လက်ကွက်ကျင့်ရာ နေရာကြီးပေါ့ :) ။ ဘာသာပြန်မလုပ်လိုက်ရပေမဲ့ အမြတ်ကတော့ မြန်မာစာဖောင့်ရိုက်တတ်သွားတာပါပဲ။ canon ကင်မရာလေး ဝယ်တော့ ဟိုရိုက်ဒီရိုက် လက်ကလိပြီး မျက်စိနောက်အောင် ဖေ့ဘွတ်ပေါ်တင်။ ခုလည်း မြန်မာစာဖောင့်ရိုက်တတ်သွားတော့ အမြင်ကတ်လောက်အောင် ပို့စ်တွေ ရေးပြီး ဘလော့ပေါ်တင်။ ရုတ်ရုတ် လာမလုပ်နဲ့နော် အမြင်ကတ်ရင် ဘလော့မှာ ရေးပစ်လိုက်မယ်လို့ သူငယ်ချင်းတွေကို ခြိမ်းခြောက်တတ်သေးတာ :P ။

ပျင်းတယ်လို့ အော်နေသူများအတွက် အမြဲပေးတတ်တဲ့ အကြံညဏ်ကတော့ (လူတိုင်း သိပြီးသားတွေဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာကြီး လုပ်လိုက်ဦးမှ။) အဝတ်ဗီရိုရှင်း၊ အခန်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ အိမ်သာ၊ ရေချိုးခန်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ တချို့အင်္ကိၤျတွေကို လက်နဲ့လျှော်၊ မီးပူတိုက်။ အိမ်သာ၊ ရေချိုးခန်း၊ အခန်း သန့်ရှင်းသွားရင်၊ မီးပူတိုက်လို့ အနံ့မွှေးမွှေးရတာ စိတ်ကြည်နှုးစရာ ကောင်းပါတယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်၊ သီချင်းနားထောင်၊ ဝထ္ထုဖတ်။ မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်ပြီး ချက်ပြ ုတ်။ လျှော့ပင်းထွက်၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွား၊ သူငယ်ချင်းတွေဆီ သွား။ အားကစားလုပ်၊ သစ်ပင်စိုက်။ ဝါသနာပါရာ (ဘလော့ရေး၊ ဂီတာတီး၊ ဓာတ်ပုံရိုက်) လုပ်ပါ။ ဘာသာရေး၊ လူမှုရေး အဖွဲ့အစည်းတွေမှာ ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးပါ။ သူတပါးကို ကူညီခြင်းက စိတ်ချမ်းမြေ့မှု ရပါတယ်။ တခုခုကို (ဂီတ၊ ဘာသာစကား၊ အတတ်ပညာ)သင်ယူလေ့လာပါ။ သင်ယူလေ့လာနေခြင်းက အယ်ဇိုင်းမား ရောဂါကို ကာကွယ်ပေးပါတယ်တဲ့။

ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရှုစားပါ။ (ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ သစ်ပင်တွေ၊ ပန်းပွင့်တွေရဲ့ သာယာလှပမှုကို ခံစားပါ)။ ဖြစ်နိုင်ရင် မိသားစုနဲ့ တပတ်တခါ ဖုန်းပြောပါ။ မိဘတွေက တပတ်တခါ ဆက်လာမဲ့ သားသမီးဆီက ဖုန်းကို မျှော်နေကြတာပါ။ အဆင်ပြေရင် ခရီးထွက်ပါ။ အမြင်တွေ ပြောင်းပြီး လတ်ဆတ်တဲ့ အားအင်တွေ ရမှာပါ။ လှလှပပ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်နေပါ။ လှတပတလေး ပြင်ဆင်ထားတဲ့သူကို မြင်ရတာ စိတ်ချမ်းသာစရာပါ။ (ပြောသာပြောရတယ် ကိုယ်ကိုတိုင်က စုတ်တီးစုတ်ပြတ်ရယ် :D )။ ဓာတ်ပုံတွေ များများရိုက်ပါ။ ဓာတ်ပုံတွေကသာ ကိုယ့်ဘဝမှတ်တမ်းအနေနဲ့ ကျန်ရစ်တာပါ။ ပြံ ုးပါ။ အားရပါးရ ရယ်မောပါ။ မိတ်ဆွေတိုးအောင် လုပ်ပါ။ မိတ်ဆွေများရင် ကောက်တဲ့လမ်းတောင် ဖြောင့်သွားပါတယ်။ သူများက စတင်ပြီး မိတ်ဖွဲ့လာအောင် စောင့်မနေပါနဲ့။ ကိုယ်တိုင် ပြံ ုးပြနှုတ်ဆက်ပြီး စကားစတင်ပြောပြီး မိတ်ဖွဲ့လိုက်ပါ။ ဘယ်သူမှ ပြန်မနှုတ်ဆက်ဘဲ မနေပါဘူး။ သူများ ပြောတာ နားထောင်ပြီး မေးခွန်းကောင်းတွေ မေးပါ။ အတွေ့အကြုံသစ်တွေ ၊ ဗဟုသုတတွေ ရမှာ အသေအချာပါ။ ကိုယ်မသိသေးတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေဆီက သိနိုင်ပါတယ်။

ပြသနာတခုခု ကြုံရင် မိဘ၊ မိတ်ဆွေတွေဆီက အကြံညဏ်တောင်းပါ။ ခေါင်းတခေါင်းပဲ စဉ်းစားတာထက် ခေါင်းအများကြီးဆီက အကြံညဏ်ကောင်းတွေ ရနိုင်ပါတယ်။ ရည်မှန်းချက် ထားပါ။ အချိန်ကြာချင် ကြာနိုင်ပေမဲ့ တနေ့ဖြစ်မလာဘူးလို့ ဘယ်သူပြောနိုင်သလဲ။ ဘာသာရေးကို ငါးမိနစ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် အချိန်ပေးပြီး လုပ်ဖြစ်အောင် လုပ်ပါ။ ဆုတောင်းပါ။ တနေ့ ငါးမိနစ်ပဲဖြစ်ဖြစ် တရားထိုင်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါ။ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ထိုင်မှ တရားထိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ငြိမ်ငြိမ်လေး ငါးမိနစ်လောက် နှာသီးဝကို မှတ်နေရင်ပဲ အတော်ဟုတ်နေပါပြီ။ စိတ်ဖိစီးမှုတွေ များလှတဲ့ လောကမှာ ငါးမိနစ်လောက် ဘာမှ မတွေးဘဲ စိတ်ရောကိုယ်ပါ အနားယူဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။

ပျင်းဖို့တောင် အချိန်မရှိတော့ဘူး လုပ်စရာတွေ များမှများနော်။

စန်းထွန်း
ဇူလှိုင် ၁၇၊ ၂၀၁၁။