မွေးကတည်းက မူကြိုကစလို့ တက်လိုက်တဲ့ကျောင်း။ ခုထိ တက်ဆဲ။ နောင်လည်း တက်လတ္တံ့။ ကျောင်းပြီးရင် ကျူရှင်။ နယ်မှာကတော့ ကျူရှင်တခုယူထားရင် အဲဒီကျုရှင်ကပဲ ဘာသာစုံ သင်ပေးတာ။ မြို့က ခုခေတ်ကလေးတွေ သိပ်သနားဖို့ ကောင်းပါတယ်။ မြန်မာစာကျူရှင်၊ အင်္ဂလိပ်စာကျူရှင်၊ အတန်းပိုင်ဆရာမကျူရှင်(အတန်းပိုင်ဆရာမဆီမှာ မထားရင် အမှတ်မကောင်းလို့)၊ တကယ်တတ်အောင် နောင်ထက် ဂိုက်တယောက်ခေါ်သင်နဲ့ ဆရာမတွေသာ ပြောင်းသွားတယ် ကလေးက ထိုင်ခုံက မထရ။ ဆော့မဲ့အချိန်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပါဘဲ။ နိုင်ငံခြားမှာတော့ အိမ်နားတွေမှာ ကလေးကစားကွင်းတွေ ရှိတော့ ညနေတိုင်း ကလေးတရုံးရုံး။ ရန်ကုန်မှာတော့ ကစားကွင်းမရှိ၊ ကားလမ်းပေါ်မှာလည်း ဆော့လို့မရ။ အထပ်မြင့်နေတဲ့ကလေးတွေဆို ပိုဆိုးသေး။ မြေမနင်းလေးတွေ။
ဘဝအဆုံးအဖြတ်ပေးတဲ့ ပေးတဲ့ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲပြီးလို့ တက္ကသိုလ်တက်တော့လည်း ကျူရှင်နဲ့ မလွတ်ပါဘူး။ အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်း၊ တရုတ်စာသင်တန်း၊ ကွန်ပျူတာသင်တန်း၊ စာရင်းကိုင်သင်တန်း၊ ဆေးဝါးသင်တန်း သင်တန်းပေါင်းများစွာ။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းတွေ ပိတ်ရင် မကြီးကြောင့် ဦးသိန်းဝင်း TOFEL၊ UFL တရုတ်စာသင်တန်းတွေ တက်ရပါတယ်။ မကြီးတက်ခိုင်းလို့သာ။ ကိုယ့်ဘာသာဆို ဘာသင်တန်းမှ တက်ဖြစ်မှာ မဟုတ်။ အသုံးမတဲ့တဲ့ ပညာဆိုတာ မရှိပါဘူး။ အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းတွေ တက်ထားတော့ ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲတွေကို အခက်အခဲမရှိ လွယ်လွယ်ကူကူ ဖြေနိုင်တာပါ။ တရုတ်လို မတောက်တခေါက် တတ်တော့လည်း တရုတ်တွေနဲ့ အဖွဲ့ကျ၊ ကိုယ်ရှေ့တရုတ်တွေ အတင်းမတုတ်ရဲဘူးပေါ့ :D ။ ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်း လုပ်ရင်လုပ်၊ မလုပ်ရင် အကတ်ကောင်းမှ ကုမ္ပဏီအလုပ်၊ အစိုးရအလုပ်ရတာ။ အလုပ်အကိုင် ရှားပါးတဲ့ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်မရတော့ သင်တန်းတွေ တက်ရင်း အလုပ်ရအောင် စောင့်နေရင်း ကျောင်းတွေ၊ သင်တန်းတွေ တက်နေဆဲ။
အလုပ်အတွေ့အကြုံ ကောင်းကောင်းရှိရင် စင်္ကာပူမှာ အလုပ်လာရှာကြပါတယ်။ အလုပ်လာရှာမယ်ဆိုရင်လည်း လေယာဉ်ခ၊ နေထိုင်စားသောက်စရိတ်၊ တလအတွင်းအလုပ် ရရင် ရ။ မရရင်လည်း မလေးကိုသွားပြီး စတေးရှောင်။ ပြန်လာရင် တလလောက် ထပ်ရ။ ပိုက်ဆံတွေကုန်ပြီး စွန့်စားရတာပေါ့။ အင်ဒို၊ မလေး၊ တရုတ်၊ ဖိလစ်ပိုင်၊ အိန္ဒိယတွေနဲ့အပြိုင် အလုပ်ရှာရတာ။ အရင်တုန်းက စီးပွားရေးကောင်းတော့ အလုပ်ပေါပေမဲ့ ခုက စီးပွားရေးကျပ်တဲ့ အချိန်ဆိုတော့ အလုပ်တခုရဖို့ တော်တော်ခက်ပါတယ်။ စလုံးတွေကလည်း နိုင်ငံခြားသားတွေကြောင့် သူတို့အလုပ်မရတာဆိုပြီး အမြင်က မကြည်လင်။ အမှန်က အလုပ်ကြမ်းအလုပ်တွေဆို သူတို့စလုံးတွေ မလုပ်နိုင်ပါဘူး။ နိုင်ငံခြားသားတွေပဲ လုပ်ရတာ။ ဈေးချိုတဲ့ နိုင်ငံခြားသားကို အလုပ်ရှင်တွေက ကြိုက်ကြတယ်။ စလုံးဆိုရင် လစာများများ ပေးရပြီး အချိန်ပို မဆင်းနိုင်၊ ခွင့်ကလည်း အရမ်းယူ။ စလုံးတွေက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် အော်တော့ အစိုးရကလည်း နိုင်ငံခြားသားတွေကို တင်းကျပ်လာပါတယ်။ ကုမ္ပဏီကကြိုက်လို့ pass တင်ပေးရင်တောင် အစိုးရက reject လုပ်ချင်လုပ်တာ။ အေးဂျင့်နဲ့ အလုပ်ရှာရင် ၃ထောင်နီးပါးလောက် ပေးရပါတယ်။ တနှစ်လောက် အလုပ်လုပ်ရင်း အေးဂျင့်ကြွေးကို ဆပ်ပဲ။ ဒါပေမဲ့လည်း ဒီမှာ တနှစ်လောက် အလုပ်လုပ်ပြီးရင် နောင်အလုပ်ရှာဖို့ လွယ်မယ်ဆိုပြီး သည်းခံပြီး အလုပ်လုပ်ကြပါတယ်။
တချို့ကျတော့လည်း ကံကောင်းတာ အမဘွဲ့ယူတာကို လာလည်တဲ့ ညီမတယောက် အလုပ်ရသွားတယ်။ သူများတွေက သူ့ကို အားကျနေတာ။ သူက သူ့အမလို ကျောင်းတက်ချင်တာ။ ခုတော့ အလုပ်ရသွားလို့ ဟွန့်တဲ့။ ဖေ့စ်ဘွတ်မှာ ရှယ်တာတွေကို ဖတ်ရင်း သဘောကျနှစ်ခြိုက်မိတဲ့ နုတ်စ်လေးတခုကို သတိရမိတယ်။
စန်းထွန်း
ဇူလှိုင် ၂၃၊ ၂၀၁၁။
No comments:
Post a Comment