ဇွန် ၃ ရက်နေ့မှာ မောင်မောင် ရုတ်တရက်ဆုံးသွားလို့ ရန်ကုန်ကို နှစ်ပတ်ပြန်။ ရန်ကုန်ကပြန်ရောက်တာနဲ့ သောကအပူတွေ နည်းနည်းလျော့အောင်လို့ ဇွန် ၂၂၊ ၂၃ ပိတ်ရက်မှာ မြောက်ဥ◌ီးဆရာတော် တရားစခန်းဝင်တယ်။ နောက်အပတ် ဇွန် ၂၉၊ ၃၀ ဆူနမ်တို့ဆီ သွားလည်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း သောကြာနေ့ည ၆ ၁၅ ဘတ်စ်ကားစီးရင် ဗာဂျီးနီးယားကို ည ၁၁ နာရီလောက် ရောက်တယ်။ ဆူနမ်တို့ဆီကို မိနစ် ၄၀ လောက် ထပ်စီးရတယ်။ ဆူနမ်က ဝိုင်းကို စန်းစန်းကို ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ပေးရမလဲ မသိဘူး။ ဝိုင်းက ဘာမှသွားမေးမနေနဲ့ သွားမေးရင် သူငိုလိမ့်မယ် သူပြောချင်ရင် ပြောလိမ့်မယ်။ ဆူနမ်က သူသိပ်ချစ်တဲ့အဘိုး ဆုံးသွားတုန်းက သူအင်မတန်ခံစားရတဲ့ အကြောင်းတွေပြောပြတယ်။ ကိုယ်က မောင်မောင့်အကြောင်းပြောရင်းနဲ့ ဝမ်းနည်းပက်လက်ငို။ ေြသာ် … မသေပါနဲ့လို့ တားဆီးလို့လည်းမရ သူ့အစားကိုယ်သေမယ်လို့လည်း သေပေးလို့မရ။ ချစ်ရတဲ့သူတယောက် ဆုံးရှုံးသွားရတာ အတော်ခံစားရတာပဲ။ တွေးမိတိုင်း ဝမ်းနည်းလို့မဆုံး ရင်ထဲနာကျင်ကြေကွဲ ခံစားရတုန်း။ ဇွန် ၂၉ စနေနေ့မနက် ရာမားက အိပ်ယာကမထသေးဘူး ဆူနမ်က စက်ဘီးစီးမလား လမ်းလျှောက်မလားမေးတယ်။ စက်ဘီးစီးမယ် အိမ်နားမှာ နှစ်ပတ်လောက် စီးကြည့်တယ် အိုကေတော့ စက်ဘီးထရေးလမ်းမှာ သွားစီးကြတယ်။ ငှက်ပျောသီးတလုံးစား ရေဘူးတဘူးယူ စက်ဘီးလေးမိုင်စီးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားလိုက်တာ ၂၁ မိုင်စီးဖြစ်သွားတယ်။ ကိုယ့်စက်ဘီးထိုင်ခုံဖော့ကပါးတော့ တင်ပါးနာတယ်။ ဝိုင်းစက်ဘီးက ဘီးသေးတော့ ကိုယ်ကတခေါက်ပဲ နင်းရတဲ့အချိန်မှာ ဝိုင်းကနှစ်ခေါက် နင်းရတယ်။ လမ်းမှာကိုယ့်စက်ဘီး ချိန်းကျလို့ ဆူနမ်ကပြင်ပေးတယ်။ နားလိုက် နင်းလိုက်နဲ့ နင်းလာလိုက်တာ ဆူနမ်က မတတ်နိုင်တော့ဘူးဆိုပြီး နားကျန်ခဲ့တယ်။ ကိုယ်နဲ့ဝိုင်းက နောက်ထပ်လေးမိုင် ထပ်နင်းကြတယ်။ နေ့လည် ၁၂ နာရီ နေပူပြင်းတော့ ခေါင်းတွေကိုက်လာတယ်။ မီးပွိုင့်မှာရပ်စောင့်ရင်း မူးလာပြီး ယိုင်လဲတာ ဒူးပွန်းသွားတယ်။ မျဥ◌်းကျားကူးနေတဲ့ ဆူနမ်တို့က မမြင်လိုက်ဘူး။ ဒူးပွန်းတာလေးကိုတောင် ဒီလောက်နာကျင်တဲ့ ဝေဒနာခံစားရတာ အရှိန်ပြင်းနဲ့ဝင်ဆောင့်တဲ့ မောင်မောင်ဆို ဘယ်လောက်များခံစားရလိုက်မလဲလို့ တွေးမိပြီး မျက်ရည်ကျတယ်။ ကိုယ်ဆိုမောလွန်းလို့ စကားတောင် မပြောနိုင်တော့ဘူး လက်နဲ့အမူအယာပြရတယ်။ Lotte ဆိုင်မှာ ရေဝင်ဝယ် အအေးသောက်ကြတယ်။ အအေးက တအားချိုတယ် မောနေလို့ သောက်လို့ကောင်းတယ်။ နေ့လည်စာစားပြီးတာနဲ့ ပင်ပန်းလို့ အိပ်ငိုက်လာတယ်။
ညနေစောင်းမှာ တနာရီလောက်ဝေးတဲ့ ဂရိတ်ဖောကို သွားလည်ကြတယ်။ ၂၀၁၃ တုန်းက ဆူနမ်တို့နဲ့ စတော်ဘယ်ရီခူးရင်း ရောက်ဖူးတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက သွားခဲ့တဲ့နေရာက မလှဘူး ခုရှာဖွေတွေ့ရှိထားတဲ့နေရာက ပိုလှတယ်တဲ့။ ဂရိတ်ဖောတခုလုံး မြင်ရတဲ့ရှူခင်း အင်မတန်လှတယ်။ အားပြင်းတဲ့ရေစီးကို အန်တုပြီး လှော်ခတ်နေတဲ့ ကနူးလှေလှော်သမားတွေကို ချီးကျူးမိတယ်။ ကနူးဓာတ်ပုံကို အဖေ့ကိုပို့လိုက်တော့ စိတ်ပူပြီး လှေမလှော်ဖို့ မကြီးကိုပြောခိုင်းတယ်။ စိတ်ချ အဲ့လိုစီးဖို့ သတ္တိမရှိဘူး။ ချစ်ရတဲ့သူတယောက် ဆုံးရှုံးထားပြီးပြီမို့ နောက်ထပ်တယောက် ဆုံးရှုံးမှာကို ကြောက်နေမိတယ်။ ဓာတ်ပုံရိုက်တော့ ရာမားဖုန်းက ဆမ်ဆောင်း ဆယ်ဖီရိုက်ရင် လက်ဝှေ့ရမ်းပြရတယ်။ ဆမ်ဆောင်းကင်မရာ အတော်ကောင်းတယ် ပြင်စရာမလိုဘူး ပြင်ထားပြီးသား။ မျက်နှာလေးကို ဖြူဝင်းချောမွေ့ချွှေးပေါက် အစက်ပြောက် ဝက်ခြံမရှိ။ ဓာတ်ပုံတွေလှလို့ ဓာတ်ပုံရိုက်မယ်ဆိုတာကြီးပဲ။ အီစတာဂရမ်ဖိုတာဆိုတာ အဲ့တာမျိုး အမလေး ဆမ်ဆောင်းဖုန်းတောင် လိုချင်သွားတယ်။ ဝိုင်းက ကျောက်ဆောင်တွေမှာ လမ်းလျှောက်ရင် တုန်နေတတ်တယ်။ ဝိုင်းက ငါးမိနစ်လောက် အချိန်ယူတာကို ကိုယ်ကဖတ်ကနဲဆို ဆင်းလိုက်လို့ ရာမားကတောင် ပြောနေတယ်။ မနက်က ပင်ပန်းထားလို့ ဟိုက်ကင်းမထွက်နိုင်တော့ဘူး။ ဆယ်မိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီးတာနဲ့ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ နောက်နေ့စက်ဘီးစီးမယ်လို့ လေကျယ်တဲ့ကိုယ်က စက်ဘီးစီးဖို့မပြောနဲ့ တင်ပါးနာလို့ ကောင်းကောင်းတောင် မထိုင်နိုင်ဘူး။ တင်ပါးတခြမ်းနဲ့ ထိုင်ရတယ်။ နောက်တခါ စက်ဘီးစီးမယ်ဆိုရင် တင်ပါးမှာအထူပါတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ၊ လက်နာလို့ လက်အိတ် ဝယ်ရမယ်။ တယောတီးသင်တန်းက အလွဲအမှားတွေအကြောင်းပြောရင်း ရယ်ရသေးတယ်။ နောက်နေ့မနက် အိမ်နားမှာလမ်းလျှောက် နေ့လည်ကျတော့ ပန်းခြံတခုကို သွားလည်ကြတယ်။ သာယာလှပတဲ့ပန်းခြံလေးပဲ ဆူနမ်တို့အိမ်အနီးအနားမှာ ပန်းခြံတွေမှ အများကြီး။ ကိုယ်သာဆိုရင် အပတ်တိုင်း ဟိုက်ကင်းထွက် ပန်းခြံတွေဆီ သွားလည်နေမှာ။
Happy Traveling !
စန်းထွန်း
အောက်တိုဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၉။
 |
| ဆမ်ဆောင်းဖုန်းမှာ အတော်စိမ်းတယ် အိုင်ဖုန်းမှာ အဲ့ဒီလောက် မစိမ်းဘူး |
