ရထားပေါ်မှာ သီချင်းအကျယ်ကြီး ဖွင့်နားထောင်တဲ့သူတွေ၊ ဒူးကားပေါင်ကား ထိုင်တတ်တဲ့ ကိုကိုတွေ၊ အထုပ်ကိုခုံအောက်မချဘဲ ထိုင်ခုံပေါ်တင်ထားတတ်တဲ့ မမတွေ၊ ရေမချိုး၊ သန့်ရှင်းတဲ့အဝတ်မဝတ် အနံ့ဆိုးထွက်တဲ့သူတွေ၊ ဖုန်းပြောရင် စကားအကျယ်ကြီး ပြောတဲ့သူတွေ၊ တံခါးဆောင့်ပိတ်တတ်တဲ့သူတွေ၊ မိုက်ကရိုဝေ့စ်၊ ရေခဲသေတ္တာ အဖွင့်အပိတ်ကြမ်းတဲ့သူတွေ၊ ခြေနင်းသံပြင်းတဲ့သူတွေ။ ထမင်းစားပြီးလို့ ခုံပေါ်မှာ ပေပွနေတာကို မရှင်းဘဲထားခဲ့တဲ့သူတွေ၊ ဘေဇင်မှာ ရေလာသွန်ပြီး လက်ဖက်ခြောက်၊ ကိုယ့်အမှိုက်ကိုယ် မရှင်းတဲ့သူတွေ၊ အိမ်သာမှာ ရှုးပေါက်ရင် ညစ်ပတ်နေအောင် ပေါက်သွားတဲ့သူတွေ၊ အီးပါပြီး ရေဆွဲမချတဲ့သူတွေ၊ တစ်ရှူးကို အမှိုက်ပုံးထဲမထည့်သူတွေ၊ ရေပိုက်ကို အဆုံးအထိမပိတ်ဘဲ ထားခဲ့လို့ ရေတွေလေလွင့်စေတဲ့သူ၊ အမှိုက်ပုံးထဲ မပစ်ဘဲ တွေ့ကရာပစ်တဲ့လူတွေ၊ တက်နင်းတိုက်မိလို့ ဆောရီးမပြောတဲ့သူတွေ၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပြီး နှမသားချင်းမနာစာ စာနောက်တတ်သူတွေ၊ အရက်သောက် ဆန်ကုန်မြေလေး မိသားစုကို ဒုက္ခပေးတဲ့သူ၊ ကျေးဇူးတင်စကား မပြောတတ်တဲ့သူတွေ၊ ရည်းစားမထားသေးဘူးလား၊ ယောက်ျားမယူသေးဘူးလား၊ ကလေးမယူသေးဘူးလား၊ လစာဘယ်လောက်ရလဲ၊ ခရီးတွေသိပ်မသွားနဲ့ ပိုက်ဆံစုလို့ ပြောတဲ့သူတွေ။
စန်းထွန်း
ဂျူလှိုင် ၇၊ ၂၀၁၈။
1 comment:
Yes. Same.
mamaiora
Post a Comment