အသိအစ်မတစ်ယောက်ဟာ စာကြိုးစားတယ်၊ အလုပ်အရမ်းလုပ်တယ်၊ သူတပါးကို ကိုယ်ရောစိတ်ပါ ကူညီတတ်တယ်၊ ချစ်စရာအသံလေးနဲ့ အားပေးကူညီတတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ စကားကိုလုပ်ကြံ ပြောတတ်တယ်။ သူ့အကြောင်းကို သိပေမဲ့လည်း နောက်ဆုံးသူ့အပြောမှာမြောပြီး တခြားတစ်ယောက်ကို စိတ်ဆိုး။ ဟိုတယောက်ကတည်း ငါ့ကို အဲ့လိုပြောတယ် ဒီတယောက်ကလည်း ဒင်းက ဒီလိုပြောတယ်။ အမှန်က မမလှည့်ကွက်တွေ။ နောက်ဆုံးအကြောင်းစုံ သိတော့မှ ပြန်အဆင်ပြေ မမကိုစိတ်ဆိုး မခေါ်နိုင်မပြောနိုင်ဖြစ်။ သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်နေတော့လည်း ခဏပဲစိတ်ဆိုး နောက်တော့ပြန်ခေါ်။ ပြီးရင် မမက စကားလုပ်ကြံ လုပ်ကြံခံရသူတွေက စိတ်ဆိုး ပြန်ခေါ်ကြနဲ့ ဒီသံသရာစက်ကွင်းကနေ မလွတ်နိုင်ဘူး။ မမက ကိုယ့်ကို အများကြီးကူညီဖူးတယ်။ မမက အကုန်သိတဲ့သူဆိုတော့ တခုခုသိချင်တိုင်း မမကို မေးရတာပါပဲ။ မမကလည်း ချက်ချင်းမတုံ့မဆိုင်း နှုတ်ရဲ့စောင်မခြင်း ကိုယ်ရဲ့ကူညီခြင်းနဲ့ ကူညီတယ်။ မမအကြောင်း သိနေလို့ စကားကို အင်မတန်သတိထား ပြောတာတောင် ကိုယ်က ပြောပါတယ်ဆိုပြီး ပြောနေလို့ စိတ်ထဲမကျေလည်တာ ဖြစ်လိုက်သေးတယ်။ မမအကြောင်း သိနေလို့ ဟိုဖက်ဒီဖက်က စိတ်မဆိုးကြလို့သာ တော်တော့တယ် တကယ့်ရိုက်ပေါက်။ မမနဲ့ ခပ်ကင်းကင်း နေပေမဲ့ တချို့ကိစ္စတွေမှာ သူ့ဆီကသတင်း၊ အကူအညီလိုတော့ ကိုယ်ပေါင်းစိတ်ခွာ နေရတယ်။ မကင်းရာမကင်းကြောင်းမို့လို့ ပတ်သတ်ဆက်ဆံ ခင်မင်နေရပေမဲ့ ခပ်လန့်လန့်ရယ်။ ဘယ်တော့များ ကိုယ်ကပြောပြတယ်ဆိုပြီး လုပ်ကြံလီဆယ်နေမလဲလို့...။
စန်းထွန်း
ဂျူလှိုင် ၁၅၊ ၂၀၁၈။
No comments:
Post a Comment