ကိုယ့်အတွက် ဘာမှမဖြစ်တဲ့ အသေးအဖွဲ့ကိစ္စလေးတွေက တခြားတယောက်အတွက်ကတော့ သည်းညည်းမခံနိုင်တဲ့ အရာလေးတွေ ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ ဖေက ကြွက်ကတိုးကို မြင်တိုင်း တုတ်တချောင်းနဲ့ လိုက်တတ်တယ်။ ကြွက်ကတိုးရဲ့ ကျွှတ်၊ ကျွှတ် အသံ၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးကို တလှုပ်လှုပ် လုပ်နေတာ၊ ကြွက်ကတိုးရဲ့ အနံ့တွေကို အသည်းယားလို့တဲ့။ တို့တွေအတွက် ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် ဖေ့အတွက်ကတော့ ဘယ်လိုမှ သည်းညည်းမခံနိုင်တာပါ။ ကြွက်ကတိုးကို တုတ်တချောင်းနဲ့ လိုက်နေတဲ့ ဖေနဲ့ သူနဲ့ ဘာမှမဆိုင်သလို အိပ်မပျက်တဲ့ ဂါးဖီးကို မြင်ရတိုင်း ပြုံးမိတယ်။ ပြီးရင်း ပြောသေးတာ "သမီးကြောင် ငပျင်းတဲ့"။ ဂါးဖီးတာဝန်ကို သူယူရလို့လေ။
မကြီးကတော့ တံမြက်စည်းလှန်းတိုင်း ချောင်းဆိုးတယ်။ ဖုန်မှုန့်တွေကြောင့်လေ။ သိတဲ့အတိုင်း ရန်ကုန်ကလည်း ဖုန်ထူထူ။ Maskနဲ့ နှာခေါင်းကို ကာပြီး တံမြက်စည်းလှည်းတဲ့ မကြီးကို တခြားသူတွေ မြင်ရရင် ဘာလို့ပါလိမ့်လို့ တွေးမိကြမယ်။ အမှန်က သူ့ဒုက္ခနဲ့ သူ။
မောင်မောင်ကတော့ ခက်တဲ့(ပြည်ကြီးငါးကို ဒေသအခေါ်)က ခေါင်းပိုင်းမှာ ပါတဲ့ လက်တံတွေကို ကြောက်လို့တဲ့ မစားဘူး။ အိမ်မှာ ခက်တဲ့ချက်ရင် မောင်မောင်က အမြီးပိုင်းကိုပဲ ရွေးတီးတယ်။
ဘဲခြေထောက်မစားတဲ့ သူငယ်ချင်းတယောက် ရှိတယ်။ ဘာလို့ မစားတာလဲဆိုတော့ ဘဲခြေထောက်ကြားက အရေပြားတွေကို အသည်းယားလို့တဲ့။
အသိအမတယောက်ကတော့ ဖေ့လိုပဲ ကြွက်ကတိုးနဲ့ ဖားပြုတ်ကို မြင်တိုင်း လိုက်ရိုက်သတဲ့။ ဖားပြုတ်ရဲ့ ပြုတ်ထနေတဲ့ ကျောကုန်းကို မြင်ရတာ အသည်းယားလွန်းလို့တဲ့။ အိပ်မပျော်ရင် လျှာကို ဘယ်နားထားရမှန်း မသိဘူးတဲ့။ လျှာကို ဘယ်နားထားရမှန်း စဉ်းစားနေရတာနဲ့ အချိန်ကုန်ရောတဲ့။ ထူးထူးဆန်းဆန်းနော်။ သူတယောက်တည်းဖြစ်တယ်ထင်တာ စကားစပ်မိရင်း သူတို့ ရိုးဝမ်းကြီးလည်း အဲဒီလိုဖြစ်တယ်ဆိုမှ အဖော်ရှိတယ်ဟဆိုပြီး ဝမ်းသားအားရ ဖြစ်သွားတယ်။ နို့မို့ ငါတယောက်တည်းပဲ ဖြစ်နေတာလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဂေါက်တယ် ထင်နေမှာ။
စန်းထွန်း
ဇွန် ၁၄၊ ၂၀၁၁။
No comments:
Post a Comment