မြကျွှန်းညိုညို ကွန်းခိုရာ တက္ကသိုလ်မှာဆို _ ၁

Purdue University မှ နှင်းဆီလမ်းလေး

တနေ့ မခိုင်က Indiana Purdue University မှာ ဝင်ခွင့်သွားဖြေမှာ ရောက်ဖူးအောင် လိုက်ခဲ့တဲ့။ မခိုင် ဝင်ခွင့်ဖြေနေတဲ့အချိန်မှာ စန်းထွန်းက Purdue တခွင် ပြဲပြဲစင်အောင် ဖလန်းဖလန်းထတာပေါ့။ Purdue Universityက နာမည်ကြီးကျောင်းတွေထဲမှာ တခုအပါအဝင်ပါ။ နာမည်ကြီးလောက်အောင်ပဲ အတော့်ကို သာသာယာယာရှိလှပါတယ်။ သစ်ပင်ပန်းမန်တွေ၊ ထုထည်ကြီးမားခိုင်ခံ့လှတဲ့ အဆောက်အဦးတွေ၊ ဆော့ကစားနေတဲ့ ရှဉ့်ကလေးတွေ၊ ငှက်ကလေးတွေနဲ့။ ကျောင်းသားတွေ ဘယ်လောက်လာတက်ကြသလဲ၊ ကျောင်းပြီးရင် အလုပ်ရနှုန်း၊ သုတေသန ပြုလုပ်နှုန်း၊ ဘွဲ့ရကျောင်းသားတွေက လူမှု့အဖွဲ့အစည်းကို ဘယ်လောက်အကျိုးပြုသလဲပေါ်မူတည်ပြီး ကျောင်းရဲ့ အရည်အသွေး၊ နာမည်ကြီးနှုန်းကို သတ်မှတ်တယ်လို့ ဖတ်လိုက်ဖူးတယ်။ သာယာလှတဲ့ Purdue University ကို လျှောက်လည်ရင်း တို့ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ်ကြီးကို သတိရမိပါတယ်။

လှိုင်တက္ကသိုလ်နယ်မြေ(RC2)က ကွန်ပျူတာကျောင်းမှာ တက်ခဲ့တဲ့ အပတ်စဉ်တစ်ကနေ ကိုးအထိကို ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ်ရဲ့ပထမမျိုးဆက်ကျောင်းသားများလို့သတ်မှတ်ကြပါတယ်။ ရွှေပြည်သာကျောင်းမှာ တက်ခဲ့ကြတဲ့ အပတ်စဉ် တဆယ်ကနေ ဆယ့်နှစ်လောက်က ဒုတိယမျိုးဆက်ကျောင်းသားများဖြစ်ပြီး လှော်ကားကျောင်းမှာ တက်နေတဲ့ ယူနီဖောင်းဝတ်ရတဲ့ ကျောင်းသားများကိုတော့ တတိယမျိုးဆက်ကျောင်းသားများ ဖြစ်ပါတယ်။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ ဆေးတက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်အမှတ်ကလည်း အဲဒီနှစ်မှ တခြားနှစ်တွေထက် မြှင့်သွားလို့ ဆေးကျောင်းလဲ မမှီ။ အင်ဂျင်နီယာကျောင်းကလည်း GTC ၊ B.Tech ၊ B.E အဆင့်ဆင့်ကို နယ်တွေမှာ သွားတက်ရပြန်တယ်။ ရန်ကုန်မှာ တက်စရာဆိုလို့ ကွန်ပျူတာနဲ့ စီးပွားရေး တက္ကသိုလ်နှစ်ခုပဲရှိတယ်။ ဆေးဘက်ပညာသည်ကျောင်းကလည်း ဆရာဝန်နီးပါး စာလုပ်ရပေမဲ့ ဆရာဝန်လောက် အခွင့်အရေး မရဘူးလို့ ဆိုကြပါတယ်။ ကွန်ပျူတာက အီကိုထက်ပိုမြှင့်လို့ ကွန်ပျူတာပဲ ယူလိုက်တော့တယ်။ ဆရာဦးဇော်မင်းဦးတို့ အပတ်စဉ် တစ်၊နှစ်လောက်က ကွန်ပျူတာဝင်ခွင့်က ဆေးထက်တောင်မြှင့်တယ်။ တို့တွေနှစ်ရောက်တော့ ဆေးပြုတ်တွေ ကွန်ပျူတာကျောင်း ရောက်တယ်။ ဆယ်တန်းငါးဘာသာမှာ မိန်းကလေးက ၃၇၀ ၊ ယောကျ်ားလေးက ၃၅၀ ကျော်ရမှ ကွန်ပျူတာဝင်ခွင့်ရတာ။ အခုတော့ ဆယ်တန်းခြောက်ဘာသာမှာ ၃၇၀ ရမှ။ အဆင့်နိမ့်သွားပြီ။

ကားနှစ်တန် ၊သုံးတန် ပြောင်း လမ်းလျှောက်ပြီး ကျောင်းကိုတွေ့ရတော့ ဟင်…. ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ရှုစားကြလော့ ဖူဂျီစက်ရုံနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်၊ ရွှေအိုး အရက်ချက်စက်ရုံကြားမှာ တည်ရှိပါသော တို့ရဲ့ကျောင်းတော်မဟာ ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ်။ ကျောင်းကြီးကလည်း ကျောင်းနဲ့ မတူဘူး။ ဘယ်တူပါ့မလဲ။ ဗိုလ်ချုပ်တယောက်ရဲ့ စက်ရုံကို သိမ်းပြီး ကျောင်းလုပ်ထားတာလို့ကြားတယ်။ အပင်ဆိုလို့ သင်္ဘောပင်တပင်ပဲ တွေ့တယ်။ ဆယ်တန်း ၉၆-၉၉ အောင်ပြီး ရွှေပြည်သာကျောင်းကို ပထမဆုံးရောက်တာက အပတ်စဉ် တဆယ်။ စက်တင်ဘာ၄ရက်နေ့ ၂၀၀၀ခုနှစ် ။ မင်းမော်ကွန်း ၊ ရတနာခင်၊ အိချိုလွင်၊ ပွင့် တို့နှစ်ပေါ့။ ဒုတိယရောက်လာတာက ဆယ်တန်းကို ၁၉၉၉မှာ အောင်တဲ့ စန်းထွန်းတို့တွေ။ ပထမနှစ် တို့ အေ၊ ဘီ၊ စီ ၊ ဒီ လေးခန်းက အပေါ်ထပ်မှာ။ စီနီယာတွေက အောက်ထပ်မှာ။ ကျောင်းကို သုံးလေးနှစ်နီးပါး ပိတ်ပြီးတော့မှ ကျောင်းတက်ရတဲ့ စီနီယာအကိုအမတွေက ဂျူနီယာတို့တွေအပေါ် တကယ်ကောင်းပါတယ်။ ကျောင်းကားဆို ဘယ်တော့မှ လုမထိုင်ဘုူး။ အငယ်တွေကို အမြဲနေရာပေးတယ်။ အထိမ်းအမှတ်ပွဲတွေ၊ ပြဇာတ်တွေ၊ သီချင်းခွေတွေ၊ ကဗျာစာအုပ်တွေ၊ ကျောင်းသားဟောင်းများတွေ့ဆုံပွဲတိုင်းကို စီနီယာအကိုအမတွေက အမြဲဦးဆောင်လုပ်ခဲ့တာပါ။



မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲ

စီနီယာတွေက ဂျူနီယာတွေကို မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲ လုပ်ပေးရတာ အစဉ်အလာပါ။ စီနီယာအကိုအမတွေက တို့နှစ်မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲကို ဂိမ်းတွေနဲ့ပျော်ပျော်ပါးပါး စည်စည်ကားကားဖြစ်အောင် ကျင်းပပေးခဲ့ပေမယ့် တို့တွေကတော့ တို့တွေနောက် အငယ်နှစ်တန်းကို ပေါင်းပြီးတော့မှ မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲ လုပ်ပေးခဲ့တာပါ။ အေကွင်းက စန္ဒီသော်တာရွှေ့သူငယ်ချင်း ကင်းက ဝေရှိန်။ ဘီကင်းက စည်သူစိုးနဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးနဲ့ ကျက်သရေရှိရှိ လှပတဲ့ နန်း၊ စီကွင်းက မျက်မှန်လေးနဲ့ ပိန်ပိန်လှလှ ကောင်မလေးနဲ့ ကင်းက စနေမောင်မောင်၊ တို့ဒီကွင်း ချောမောတဲ့ လင်းမာလာလွင်နဲ့ ထိန်လင်းနောင် (ရွှေစင့် ရတနာရွှေဆိုင်သား)။ တရုတ်သိုင်းကားထဲက ပိုးမင်းသားနဲ့ တူတယ့် ကောင်လေးကို ဝေတို့က ကင်းရွေးပေမယ့် ထိန်လင်းနောင်က ရသွားတယ်။ တို့နှစ်ရဲ့ ကင်းကိုတော့ စနေမောင်မောင်နဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်ကျက်သရေရှိတဲ့ နန်းတို့က ရသွားတယ်။ ၂၀၀၀ ကင်းက တေဇမျိုးကို (အိချိုလွင့် အမျိုးသား)နဲ့ ခင်နဒီက ရသွားတယ်။ ခင်နဒီက တော်တော်လေး ချောပြီး ကျက်သရေရှိလှပါတယ်။ Jenny လို့ ခေါ်တဲ့ ဟန်နွေငြိမ်း၊ No အဖွဲ့က အဆိုတော် ရတနာနဲ့ ကြိုးကြာအမ စင်ဒီကလည်း UCSY ကပါပဲ။

အေးသဲအိဝါသော်က ပထမနှစ်မှာ ရန်ကုန်ကို ကျောင်းပြောင်းဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ပြောင်းလို့မရလို့တောင်ငူကို ပြန်သွားတက်ရတယ်။ စာမေးပွဲ မတိုင်မှီ နှစ်ပတ်အလိုမှ သန္တာထွန်းဆီမှာ စာတွေသွားကူး။ သန္တာက စာတွေရှင်းပြပေးလို့ သန္တာ့ကျေးဇူးကြောင့် ပထမနှစ်စာမေးပွဲ အောင်ခဲ့တယ်။ ဒုတိယနှစ်ရောက်မှပဲ ကျောင်းတကယ်တက်တော့တယ်။
ဒုတိယနှစ်ကျောင်းစတက်တဲ့နေ့မှပဲ ဝေ၊ သစ်သစ်၊ မြတ်မွန်၊ အေးသက်လှိုင်တို့က မိန်းထဲမှာ ဓာတ်ပုံသွားရိုက်မယ်တဲ့။ တို့အုပ်စုရဲ့ အကျင့်က ကျောင်းတက်တဲ့ ပထမဆုံးနေ့မှာ ဓာတ်ပုံရိုက်လေ့ရှိပြီး ကျောင်းနောက်ဆုံးနေ့မှာ အမှတ်တရ ခေါက်ဆွဲကြော်၊ ကြာဇံကြော် ဝယ်စားလေ့ရှိတယ်။ ကျောင်းရောက်တာနဲ့ ထမင်းချိုင့်ဖွင်းစားပြီး နေ့လည်စာကို တဝက်ချန်ထားတယ်။ တခါတလေ အတီးကောင်းလို့ နေ့လည်စာတောင် မရှိတော့ဘူး။ ဟင်းနည်းနေရင် တယောက် ငါးဆယ်စုထည့်ပြီး ယိုးဒယားဟင်းချိုဝယ်သောက်ကြသေးတာ။



ဒုတိယနှစ် အမှတ်တရ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ထဲမှာ

သူ့အဖေဆုံးသွားလို့ ကျောင်းအပ်နောက်ကျတဲ့ အိကေက စီတန်းကို ရောက်လာတယ်။ ချိုချို (ခိုင်ဆုရည်)လည်း တောင်ငူကနေ ကျောင်းပြောင်းဖို့ လုပ်ပေမယ့် မရလို့ တောင်ငူပြန်သွားတက်ရတယ်။ ချိုချိုနဲ့ အေးသဲကို မာစတာရောက်မှပဲ ပြန်ဆုံတော့တယ်။ ပထမနှစ်ထဲက ရေးပေးလိုက်တဲ့ စန်းထွန်းအိမ်လိပ်စာကို ပြပြီး နင့်အရင်အိမ်လိပ်စာ။ ထပ်ပြောင်းသေးလားမေးတဲ့ အေးသဲကို စေ့စပ်သေချာပြီး သိမ်းဆည်းကောင်းသူလို့ သြချရတယ်။
ချိုချိုနဲ့ အိကေတို့နဲ့ သွားရင် အားငယ်ရတယ်။ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည် မော်ဒယ်ဂဲနှစ်ယောက်ကြား ကိုယ်က သူတို့ ပုခုံးတောင် မမှီဘူး။ ကိုယ်ပုတာ သိတာနေတာကိုး။ ဒီတန်းမှာ ယောကျ်ားလေးတွေပဲမို့လို့ စန်းထွန်းက စီတန်းမှာ ဝေ၊ အေးသက်၊ သစ်သစ်၊ မြတ်မွန်တို့နဲ့ သွားထိုင်တယ်။ သန္တာ့မိတ်ဆက်ပေးလို့ စန္ဒာဝင်းလို့ခေါ်တဲ့ ခေါင်းမီးခြုံမလေး သူငယ်ချင်းတယောက်ရတယ်။ စန္ဒာက ရှေ့နှစ်က စီနီယာ နိုင်ငံခြားကျောင်းသွားတက်ဖို့ လုံးပမ်းနေသူလေး။ ပွင့်လင်းရိုးသားပြီး စိတ်ရင်းစေတနာကောင်းလှတယ့် စန္ဒာနဲ့ ခင်တာ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ စန္ဒာကျောင်းကို နားလိုက်ပြန်တယ်။ နောက်အငယ်တွေနဲ့ ကျောင်းပြန်တက်တာ ခဏတွေ့လိုက်ပြီး မလေးရှားကို ကျောင်းတက်ဖို့ ထွက်သွားတယ်။ မလေးရှားကျောင်းမှာ ကျူတာပြန်လုပ်နေတယ် ကြားတယ်။ တခါ စန္ဒာပြန်လာတယ် ကြားလို့ ဖုန်းဆက်တာ ကျောင်းကလှမ်းခေါ်လို့ အရေးတကြီး ပြန်သွားတာနဲ ဟေ့ရောင် ၊ မင်း လို့ ပြောတတ်တဲ့ စန္ဒာနဲ့လုံးဝကို မတွေ့တော့ပါ အခုထိပါ။

ဒုတိယနှစ်မှာ Data Structure သင်တဲ့ တီချယ် ဒေါ်နေခြည်လဲ့လဲ့သိန်းက နာမည်ကြီးတယ်။ ခရမ်းရောင် ဝတ်ရင် အိတ်၊ ဖိနပ်၊ ဆံညှပ်၊ eye shadow က အစ တကိုယ်လုံး ခရမ်းရောင်ပြေးနေပြီး ဖက်ရှင်ကျကျလှပတဲ့ တီချယ်နေခြည်ဟာ စာကိုလည်း တကယ်သင်ပါတယ်။ တီချယ့်လက်ချာချိန်ဆို စာလိုချင်လို့ လာတက်တဲ့သူတွေ၊ တီချယ်ကို လာငမ်းတဲ့ သူတွေနဲ့ ခန်းလုံးပြည့်နေတတ်ပါတယ်။ ဇော်ပိုင်ရဲ့ မြို့အဝင်ည စီးရီးကလည်း ဟော့ဖြစ်နေချိန် “ရွှေပုံပေါ်မှာ ပျော်ပါ နေခြည် အမှောင်တွေယံမှာ ကိုယ်တယောက်တည်း တခြားစီ” သီချင်းကို “ရွှေပြည်သာမှာ ပျော်ပါ နေခြည် လှိုင်သာယာမှာ ကိုယ်တယောက်တည်း တခြားစီ” လို့ ကျောင်းသားတွေက ဆိုကြတယ်။ Business သင်တဲ့ တီချယ် ဒေါ်ခက်ခက်ဦးသာ (ဥက္ကာဦးသာ အမ) ကလည်း စာသင်ကောင်းပါတယ်။ ဆရာဦးကျော်ကျော်စိုးနဲ့ ဒေါ်မျိုးကြည်။ စာသင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ သင်္ချာဆရာက လက်ချာချိန်မှာ အလယ်ဟောခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ တို့အုပ်စုကို လက်ယက်ခေါ်တယ်။ သူ့လက်ချာချိန်မတက်လို့ ဆူမလားလို့ စိုးရိမ်နေတာ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ Roll Call ပေးတာ။ သဘောကောင်းတဲ့ ဆရာက သားလေးမွေးလို့ ဆရာ့ကိုတွေ့တိုင်း ယောမက္မကြီး သားလေးနေကောင်းလားလို့ လှမ်းအော်ကြတယ်။ ဆရာနဲ့ ဆရာမက မိန့်မိန့်ကြီးပြုံးလို့။ နေ့တိုင်းနီးပါးကျောင်းတက်တဲ့ စန်းထွန်း ကျောင်းခေါ်ချိန် မပြည့်လို့ မော်ကွန်းထိန်းနဲ့ သွားတွေ့ရသေးတယ်။ ဒီခန်းကလူက စီခန်းမှာ သွားတက်လို့လေ။ သြင်္ကန်နီးလို့ ကျောင်းပိတ်ရက် နောက်ဆုံးရက်ဆိုရင် ရေလောင်းကြတယ်။ တခါတလေ အရက်ချက်စက်ရုံက ဆန်ပုတ်နံ့တွေနဲ့ မွှေးနေတတ်သေးတာ။ စီနီယာတွေ ပြဇာတ်ကတယ်။ ရုက္ခစိုးအဖြစ် သရုပ်ဆောင်တဲ့ အကိုကြီးဆို ရုက္ခစိုးလို့ အမည်တွင်သွားတယ်။ ကျောင်းအထိမ်းအမှတ် သီချင်းခွေ ထွက်တယ်။

ဒုတိယနှစ်မှာ ပုဂံညောင်ဦး၊ ပုပ္ပားကို ကျောင်းကနေ လေ့လာရေးခရီး ထွက်ဖြစ်တယ်။



အသွားမှာ ပြည် ရွှေဆံတော်ဘုရားကို ဝင်ဖူးတယ်။ ပြည်က ဧရာဝတီမြစ်ဘေးမှာ ရှိပြီး သာယာပါတယ်။

ဝေ၊ စန်းထွန်း၊ မြတ်မွန်၊ အိကေ။

ပြည်ရွှေဆံတော်ဘုရားမှာ

မြတ်မွန်က ပုဂံကွင်း ဖြစ်သွားတယ်။ အပူတွေ ကန်ပြီး မျက်စိနီနေလို့ ညဆို မျက်ကွင်းဆေးတွေ ကွင်းရတယ်။ ကွင်းတော့ကွင်း ဒါပေမယ့် မြတ်မွန်က မျက်စိကွင်းရတာ။ မတူညီတဲ့ ဓလေ့ထုံးစံ၊ လူမျိုးတွေကို ဗုဒ္ဓဘာသာတရားနဲ့ သွေးစည်းညီညွှတ်အောင် ဆောင်ရွက်ပြီး ပထမမြန်မာနိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ခဲ့တဲ့ အနော်ရထားမင်းစိုးစံရာ ပုဂံဟာ မြန်မာတို့ရဲ့ ဂုဏ်ယူစရာပါ။

အိကေ၊ စန်းထွန်း၊ မြတ်မွန်၊ ဝေ။

ပုဂံတနေရာ

ဗိသုကာကျောင်းသားတွေက ပုဂံဘုရားတွေရဲ့ ဗိသုကာလက်ရာ၊ အလင်းရောင်၊ လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင် တည်ဆောက်ထားတာ၊ နှစ်ပေါင်း သုံးရာကျော်တိတိုင် ခိုင်ခံ့နေတဲ့ အင်္ဂတေအချိုးအစားတွေကို လေ့လာရပါတယ်။ ပုဂံခေတ်လက်ရာဘုရားတွေက တခြားဘုရားတွေနဲ့ မတူညီကွဲပြားပါတယ်။

ဝေ၊ မြတ်မွန်၊ စန်းထွန်း၊ အိကေ။

လောကနန္ဒာဘုရားမှာ

လောကနန္ဒာဘုရားမှာ ဘွတ်ချွှတ်ဒိုင်းဂိမ်းကစားတော့လည်း တို့အဖွဲ့ နိုင်ပါတယ်။ ဆရာက တို့အုပ်စုကို ယွန်းလက်ဖက်အုပ် တယောက်တခု ဆုချတယ်။ ထမင်းဆိုင်တွေကို ကားနှစ်စီးဆိုက်ရင် လူက ၉၀လောက်ဆိုတော့လည်း စားပွဲထိုးတွေ ဘယ်နိုင်တော့မလဲ။ ညဏ်လင်းခမျာ နောက်ဖေးကို ကိုယ်တိုင်သွားယူပြီး စားပွဲထိုးရရှာတယ် :) ။

ပုပ္ပားတောင်ကလပ်ကို တက်မယ့်အဖွဲ့၊ တောင်မကြီးတက်မဲ့ အဖွဲ့ဆိုပြီး နှစ်ဖွဲ့ခွဲလိုက်တယ်။ တောင်ကလပ်က နောင်လာရင် တက်လို့ရတယ်။ တောင်မကြီးနောင်တက်ဖို့ မလွယ်ဘူးဆိုပြီး တို့အဖွဲ့က တောင်မကြီးကို တက်ဖို့ ရွေးလိုက်တယ်။ မနက်ကတည်းက တောင်တက်လိုက်တာ ညနေစောင်းမှ ပြန်ရောက်တယ်။ ဒါတောင် လမ်းပြခေါ်ပြီး ဖြတ်လမ်းက တက်ကြတာ။ တောင်ပေါ်ကို ပထမဆုံးရောက်တဲ့ မိန်းကလေးက တို့အဖွဲ့လေ။ တို့ရှေ့မှာ အောင်ကြီးတို့ အုပ်စုပဲ ရှိတယ်။ အဲဒီမှာ အောင်ကြီးတို့ အုပ်စုနဲ့ ခင်သွားတော့တယ်။ အောင်ကြီးက တို့အုပ်စုရဲ့ လွယ်အိတ်တွေ ကူသယ်ပေးရရှာတယ်။ ညောင်းလွန်းလို့ အောင်ကြီးလွယ်အိတ်ကို ဆွဲပြီး တက်ရတယ်။

ပုပ္ပားတောင်မကြီးကို တောင်ကလပ်မှ လှမ်းမြင်ရစဉ်

ပုပ္ပားတောင်မကြီးက ၄၉၈၁ပေ မြင့်ပြီး ဒီဒေသမှာ အမြှင့်ဆုံးတောင်ပါ။ အလယ်ပိုင်းဒေသရဲ့ အိုအေစစ်လေးပါ။ ဗျတ္တပန်းဆက်လမ်းဖောက်နေပြီ။ တောင်တက်နေချိန်မှာ တိမ်တွေက ကိုယ့်ကို ဖြတ်သွားတယ်။

မြတ်မွန်။

တိမ်တွေကြားထဲက မြတ်မွန်

တောင်ထိပ်ရောက်ချိန်မှာတော့ လေးဖက်ထောက်တက်ရတယ်။ လမ်းက ကျဉ်းကျဉ်းလေး။ ဘေးမှာ တောင်စောင်းကြီး။ ပြုတ်ကျလို့ကတော့ ဒန် ဒန့် ဒန်ပဲ။



တောင်ထိပ်ရောက်ခါနီး

ဝေဖြိုးစံတင်၊ အောင်လင်းတို့ အုပ်စုထဲက ဝဝကစ်ကစ်လေး ကျော်သူက တောင်ပေါ်ကနေ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ပြီး အားတင်းထားကွ၊ ရောက်တော့မယ်နဲ့ လက်တော့မကမ်းဘဲ အားပေးရှာတယ်။ တောင်ထိပ်ကိုရောက်တော့ မြင်ရတဲ့ ရှုခင်းက အတော့်ကိုလှတယ်။ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် အလှဆိုတာ ဒါကို ပြောတာနဲ့ တူပါရဲ့။ လေးနာရီလောက်ကြာအောင် ပင်ပင်ပန်းပန်းတက်ပြီး တောင်ထိပ်ကို ငါရောက်နေပါပြီဆိုတဲ့ ပီတိ၊ တိမ်တွေဖြတ်သွားတဲ့အခါ ရေငွေ့ရေမှုန် အေးအေးလေးကို ခံစားရတဲ့ အတွေ့၊ မြင်မြင်သမျှ စိမ်းလန်းနေတဲ့ တောတောင်တွေက ပင်ပန်းတာတွေကို ပျောက်သွားစေပါတယ်။ ပုပ္ပားတောင်ကလပ်ကို သေးသေးလေးပဲမြင်ရတယ်။

ပုပ္ပားတောင်ကလပ်ကို သေးသေးလေးပဲမြင်ရစဉ်

တောင်မြှင့်မြှင့်တွေဆို စေတီတည်လေ့ရှိတဲ့ မြန်မာ့ဓလေ့အတိုင်း တောင်ထိပ်ပေါ်မှာ စေတီတဆူ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းတကျောင်း၊ မိုက်ခရိုဝေ့တာဝါတိုင် ရှိတယ်။


တောင်ထိပ်ပေါ်တွင်

တောင်ဆင်းတော့ မြန်လိုက်တာ။ လေးနာရီတက်ရတဲ့ ခရီးက လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ပဲ ကြာတယ်။ ဒါတောင် မှောက်ရက်လဲမှာစိုးလို့ အရှိန်ကို မနည်းထိန်းနေရတာ။ အပြန်ကားပေါ်မှာ ပင်ပန်းလွန်းလို့ လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်ဘူး။ တောင်ပေါ်အရင်ဆုံးရောက်တဲ့ တို့အဖွဲ့ထမင်းတနပ် ဆုချတယ်။ ရွှေတောင်က ရွှေနတ်တောင်ဘုရားကို ဝင်ဖူးကြတယ်။ တီချယ်ဒေါ်မြင့်သီတာထွန်းက ပထမနှစ်နဲ့ မစွံရင် ဒုတိယနှစ်မှာ ခရီးထွက်၊ ဒုတိယနှစ်မှာ မစွံရင် တတိယနှစ် တောင်တက်တဲ့။ တီချယ်ရေ တောင်တက်လို့မှ မစွံရင် ဘာလုပ်ရမလဲဟင် :) ။

စန်းထွန်း
‌မေ ၁၂၊ ၂၀၁၁။