မောင်မျိုးရဲ့ ဘဝဇာတ်ခုံ ဘလော့ထဲကနေ ဒီသီချင်းလေးကို ရတာပါ။ နားထောင်ပြီးတော့ ဟတ့်ထိသွားတယ် ဆိုပါတော့။ ချိုသာတဲ့အသံလေးနဲ့ ဂီတာလေးက ဘာမှမလိုအောင် ပြီးပြည့်စုံပါတယ်။ သူငယ်ချင်းတယောက် ကိုယ့်ဘေးနားလေးမှာ ကိုယ့်အတွက် လာထိုင်ပြီး ဆိုနေသလို ခံစားရတယ်။ ဝါသနာရှင်ပေမယ့် ပညာရှင်အဆင့်ပေပဲ။ သီချင်းစာသားလေးကလည်း ကောင်းပါတယ်။ တမြေဆီ ဝေးနေကြပေမယ့် ဒီကမ္ဘာရဲ့ တမိုးအောက်ထဲမှာ တို့တွေ အတူတူ ရှိနေပါသေးတယ်။ မူရင်းအဆိုတော်က မျက်နှာသီချင်းနဲ့ နာမည်ကြီးတဲ့ IMP က ပူစူးပါ။ မူရင်းအဆိုတော်ထက် ပိုကောင်းတယ်။ ပူစူး ပရိသတ်တွေ ချောင်းရိုက်တော့မယ် :)။
ကိုယ်ကိုတိုင်ကတော့ အဆိုပါရမီ ဘယ်လောက်ရှိလဲဆိုရင် သီချင်းတပုဒ်ကိုတောင် ဆုံးအောင်မရဘူး။ ဟိုက တပိုဒ်၊ ဒီက တပိုဒ်နဲ့ရောသမမွှေဆိုတဲ့ သားစိုးကိုတောင် လက်မှိုင်ချသွားမယ်။ တို့မှ အစစ်။ စင်ပေါ်မှာဆိုတဲ့ သူတွေကို ချီးကျူးပါတယ်။ တို့သာ အဲလိုတက်ဆိုလို့ကတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ တိုက်ဆောက်လို့ ရသွားစေရမယ်။ ပရိသတ်က ချီးမြှင့်တဲ့ ခဲမိုးတွေနဲ့လေ။
အိကေကတော့ သီချင်းဆို ကောင်းတယ်။ မင်းချေ(မေ့မေ့မောင်)က အဆိုကောင်းတယ် ။ သူ့ညီမတွေက မောင်းချေ (အကို)လို့ ခေါ်တာကို တို့တွေက လိုက်ခေါ်ရင်း မင်းချေ ဖြစ်သွားတယ်။ အမှန်က ဘေးချေ ခေါ်ရမှာ။ ငယ်ငယ်တုန်းက ညနေတိုင်းဦးကျော်ဝင်းက မယ်ဒလင်တီးပြီး မင်းချေက သီချင်းဆိုလေ့ရှိတယ် ။ "ရွက်ဝါ ကြွေဦး နွေဦးခါစ ညနေဆည်းဆာ..." ဘယ်သူ့ဆိုတဲ့ ဘာသီချင်းမှန်း မသိဘူး။ မေ့မေ့မောင်ဝမ်းကွဲတယောက်ကတော့ သီချင်းဘယ်လောက်ကြိုက်လဲဆိုရင် ကက်ဆက်ကို ဖတ်အိပ်တာ။ တို့မောင်နှမတွေကတော့ နားပဲ ထောင်တတ်တယ်။
တခါတလေမှာ အထီးကျန်ဆန်တဲ့အခါ ဂီတကသာ ကိုယ့်ကို အဖော်ပြုပေးနိုင်တာပါ။ ဝါးလက်ခုပ်တောင် ဖြောင့်အောင် မတီးတတ်တဲ့ စန်းထွန်းက သူများတွေ ဂီတာတီးတာ၊ တယောထိုးတာတွေ တွေ့တိုင်း အားကျမိပါတယ်။ နိုင်ငံခြားမှာ secondary school လောက်က တက်ရတဲ့ ကလေးတွေက ဂီတတခု၊ အားကစားတခု၊ ဘာသာစကားတခုတော့ မတတ်မဖြစ်တတ်ရတယ်။ မြန်မာပြည်မှာ ကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့ တို့တွေကတော့ ဂီတတို့၊ ဘာသာစကားတို့ ဘယ်တတ်ပါ့မလဲ။ အားကစားကတော့ ဘတ်စ်ကဘော၊ ရေကူး၊ တင်းနစ်တို့ မရိုတ်တတ်ပါဘူး။ ကြိုးခုန်တတ်တယ်၊ ထုပ်ဆီးကောင်းကောင်းထိုးတတ်တယ်။ တရုတ်ကလေးတွေကျတော့ ဘုံကျောင်းတက်ရတော့ တရုတ်စာတတ်ကြတယ်။ ဘုရားကျောင်းတတ်တဲ့သူတွေကတော့ ဂီတာတို့၊ တယောတို့ တီးတတ်ကြတယ်။
တချို့ကတော့ သီချင်းဆို၊ ဂီတာတီး၊ တယောထိုးတာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့က စာရေးတာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ စာဖတ်တာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ ချက်ပြုတ်တာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ အပင်စိုက်တာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့က ခွေးလေးတွေ၊ ကြောင်လေးတွေနဲ့ အချိန်ဖြုန်းတယ်။ တချို့ကတော့ ဓာတ်ပုံရိုက်တာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ ဓာတ်ပုံရိုက်ခံရတာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ လျှော့ပင်းထွက်တာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့က အားကစားလုပ်ရတာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ တောင်တက်ရတာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ ဂိမ်းဆော့ရတာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ လူမူရေးလုပ်ငန်းတွေမှာ ဝါသနာပါတယ်။ တချို့ကတော့ ခရီးသွားတာ ဝါသနာပါတယ်။
ကိုယ်ဝါသနာပါရာတွေကို လုပ်နေတော့ အချိန်က ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားတယ်။ အလုပ်ထဲမှာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ စိတ်ညစ်စရာတွေ ကြုံရတဲ့အခါ ပိုက်ဆံမရပေမဲ့ ကိုယ်ဝါသနာပါရာတွေကို လုပ်နေရတာတွေက ကိုယ့်အတွက် စိတ်အာဟာရတွေ ဖြစ်စေပါတယ်။ ကိုယ်ဝါသနာပါရာတွေကို လုပ်ရင်း အဓိပ္ပာယ်ရှိသော ဘဝကို ပိုင်ဆိုင်ပါစေ။ နားဆင်ခံစားကြပါဦးနော်။
စန်းထွန်း
ဇွန် ၁၃၊ ၂၀၁၁။
No comments:
Post a Comment