လက်ထောင်ပြီး သိသလောက် ပြောပါ။
မြန်မာကျောင်းသားအများစု(ကိုယ်ကိုတိုင် အပါအဝင်)က သိရင်တောင် လက်ထောင်ပြီး ပြောရမှာ ရှက်ကြပါတယ်။ ပြောတာမှားမှာလည်း စိုးရိမ်တာကိုး။ နိုင်ငံခြားမှာတော့ ဆရာက တခုခု မေးလိုက်ရင်ပဲ ထောင်လိုက်ကြတဲ့ လက်တွေ။ ဆရာကတောင် လူရွေးပြီး ဖြေခိုင်းရတယ်။ ဆရာတွေကလည်း လက်ထောင်တဲ့ ကျောင်းသားကိုမှ အထင်ကြီးတာပါ။ ဒါကြောင့် သိသလောက် လက်ထောင်ပြီး ရွီှးသင့်တာရွီှး၊ ပွားသင့်တာပွား ရပါမယ်။ မှားလည်း ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဒီသူငယ်ချင်းတွေပဲ။ လူဆိုတာ မှားမှာပဲလေ။ စာသင်ခန်းထဲမှာ အမှားလုပ်တာ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။
မေးခွန်း မေးရမယ်။
ပြီးရင် မေးခွန်း မေးတတ်ရမယ်။ ကိုယ်တွေကတော့ အားလုံးသိနေပြီးသား မေးခွန်းမေးတဲ့ကောင်တွေကို ဒီလောက်တောင် ပိန်းသလားပေါ့။ အမှန်က ဆရာတွေက မေးခွန်းမေးတဲ့ ကျောင်းသားကိုမှ challenge လုပ်တဲ့ကျောင်းသားဆိုပြီး အထင်ကြီးတာပါ။ နားလည်လို့ မေးခွန်းထုတ်တာတဲ့။ စီနီယာနီပေါအမက ဆရာ သင်ပြီးတိုင်း why လို့ မေးတဲ့။ ပြီးရင် give me an example လို့ ပြောတဲ့။ ဂျူနီယာတွေကို သင်နေတာ။ တကယ်လည်း ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်တဲ့ စီနီယာ့ကို ဆရာက နာမည်ပြောင်ပေးထားပါတယ်။ "why example" တဲ့။
ခါးကုန်းပြီး အရိုအသေ မပေးပါနဲ့။
တနေ့တော့ အမတယောက် ကျောင်းကအသက်အကြီးဆုံးဆရာတယောက်ရှေ့မှာ ရိုသေလေးစားသမှုနဲ့ ခါးလေးကုန်းပြီး ဖြတ်လျှောက်သွားပါတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ဆရာက လှမ်းခေါ်ပြီး ဘာလုပ်တာလဲလို့ မေးတယ်။ ငါတို့ယဉ်ကျေးမှုအရ ရိုသေလေးစားမှုနဲ့ ခါးကုန်းပြီး အရိုအသေပေးတာဆိုတော့ သိပ်မကျေနပ်ချင်ဘူး။ အသက်ကြီးလို့ ခါးကုန်းနေတဲ့ သူ့ကို ပြောင်နေတာလို့ ထင်သွားတယ်လေ။
မတူညီတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုကို လက်ခံပါ။
ကျောင်းမှာ တခန်းလုံးက ကျောင်းသားတွေနဲ့ စကားပြောပေမယ့် middle eastက ကျောင်းသားတွေနဲ့ကတော့ နှုတ်ဆက်ရုံလောက်ပဲ။ အီဂျစ်၊ အီရတ်၊ ဂျော်ဒန်၊ ပါလက်စတိုင်း၊ ယီမင်က ကျောင်းသားတွေက အသားဝါဝါ၊ မျက်ခုံး၊ မျက်လုံးကောင်းကောင်းနဲ့ လှကြပေမယ့် သူတို့ ယဉ်ကျေးမှုအရ မိန်းကလေးနဲ့ အရောသိပ်မဝင်ဘူး။ သူတို့ စကားပြောနေတုန်း ကိုယ်တွေ ဖြတ်သွားရင်တောင် ပြောလက်စ စကားကိုရပ်ပြီး သတိအနေအထားနဲ့။ ယောက်ျား၊ မိန်းမ ခွဲခြားမှုရှိတယ်။ ငြင်းကြ၊ ခုန်ကြရင် သူတို့ ပြောတာ အမှန်။ တကယ်လို့များ သူတို့မှားရင် မျက်နှာက မကောင်း။ အငြင်းသန်ပြီး မေးခွန်းတွေ မေးလွန်းလို့ ဆရာကတောင် နောက်မေးခွန်းတခုဆိုရင် မေးခွန်းမေးတာရပ်ပြီး စာဆက်သင်မယ်လို့ တားယူရတယ်။ လူဆိုတာ အမြဲမမှန်ပါဘူး။ တခါတလေ ကိုယ်မှားနေတာကို သူများက ထောက်ပြပေးရင် လက်ခံနိုင်ရပါမယ်။ သူများဆီက ကောင်းတာတွေ အတုယူရမယ်။ တယောက်တည်းမဟုတ်ဘဲ middle eastကျောင်းသားအများစုက အဲဒီလိုဆိုတော့ သူတို့ ယဉ်ကျေးမှုပဲလို့ နားလည်လိုက်ရတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ သူတို့ကိုမှ မပြင်နိုင်တာ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ ပြင်ရတာပေါ့။
စကားပြောရင် နားနားပြီး ပြောပါ။
ဗီယက်နမ်ကျောင်းသားတွေက စကားပြောရင် oh reallyက မပါမဖြစ်။ အစက သတိမထားမိဘူး။ နီပေါကျောင်းသားတွေ စတော့မှ သတိထားမိတယ်။ တခုခုဆို မျက်လုံးလေးပြူး တအံ့တသြ ပုံစံနဲ့ oh really လို့ ပြောပြီး နောက်လေ့ရှိကြတယ်။ စင်္ကာပူမှာတော့ monotone တလေသံထဲ ပြောပေမယ့် usမှတော့ စကားလုံး တလုံးနဲ့တလုံးကြား နားနားပြီး အသံအနိမ့်အမြင့်နဲ့ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ တခုခုဆို spelling ပေါင်းပြ c-o-m-p-u-t-e-r သြော် ကွန်-ပြူ-တာလို့ တယောက်ကပြောရင် နောက်တယောက်က မဆီမဆိုင် oh really လို့ပြောပြီး ဗီယက်နမ်နဲ့ အမေရိကန်ကို ဟားလေ့ရှိပါတယ်။
ဘယ်ကပ်၊ညာကပ်။
ဟောင်ကောင်မှာတုန်းက စက်လှေကားစီးနေရင်း ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေကြတာ နောက်က အန်တီကြီးက ဒေါကြီးမောကြီး ဘာတွေပြောသွားမှန်းမသိတော့ ပါးစပ်လေးအဟောင်းသားနဲ့ တယောက်နဲ့တယောက် မေးငေါ့ပြီး ဘာလဲပေါ့။ ကန်တုန်စကားတတ်တဲ့ ထိန်ထိန်က စက်လှေကားကို ဘယ်ကပ်စီးထားလို့တဲ့။ ဟောင်ကောင်မှာက ညာကပ်။ အရေးကြီးတဲ့သူတွေအတွက်က ဘယ်ကို ရှင်းပေးထားရတာ။ စင်္ကာပူမှာက ပြောင်းပြန် ဘယ်ကပ်၊ အရေးကြီးသုတ်ခြေတင်သူများအတွက်က ညာကို ရှင်းပေးထားရတာလေ။ ရောက်တဲ့နိုင်ငံက လူတွေ ဘယ်ကပ်လား၊ ညာကပ်လား ကြည့်ပြီး ကပ်ရမှာ။ အဲလိုမှ မဟုတ်လို့ကတော့ စန်းထွန်းတို့လို အပွမ်ခံရမယ်။
စန်းထွန်း
၁၇၊ ဇွန်၊ ၂၀၁၁။
No comments:
Post a Comment