မကာအိုသွား တောလား...

မကာအိုသွား တောလား ဆိုတော့ စန်းထွန်းတယောက် စတိတ်ကနေ မကာအိုသွားပြီး ကာများသွားစီနိုတယ်လို့တော့ ထင်တော် မမူလိုက်ပါနဲ့နော်။ တနှစ်ရထားတဲ့ ကျောင်းသားဗီဇာကလည်း ကုန်သွားပြီ။ တကယ်လို့များ မြန်မာပြည်ကို အလည်ပြန်လို့ စတိတ်ကို ပြန်ဝင်ချင်ရင် ဗီဇာထပ်လျှောက်ရမှာ။ မြန်မာပြည်ကနေ အမေရိကန်ဗီဇာလျှောက်ရတာ အတော့်ကို ကံကောင်းမှ ရတာပါ။ ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ်က ဂျူနီယာလေးတွေ စန်းထွန်းအခုတက်နေတဲ့ကျောင်းက offer ရလို့ဗီဇာ၂ကြိမ်လျှောက်တာ ၂ကြိမ်စလုံး အပယ်ခံရပါတယ်။ စန်းထွန်းတောင် စင်ကြားပူကနေလျှောက်လို့ ကံကောင်းထောက်မစွာ တကြိမ်တည်းနဲ့ ရတာ။ အမေရိကန်ဗီဇာတခါလျှောက်ဖို့ စင်းဒေါ်လာ ၅၀၀လောက်ကုန်ပါတယ်။ Reject ဆို အဲဒီ ၅၀၀ ပလုံ။ မြန်မာပြည် အလည်ပြန်ပြီး ဗီဇာထပ်လျှောက်လို့ ဗီဇာမပေးရင် မခက်သလော။ သဟာများကြောင့် စတိတ်ကနေ ၃၊ ၄ နှစ် ဘယ်မှ ခွာမှာ မဟုတ်။ လေယာဉ်ခ မတတ်နိုင်တာလည်း ပါတယ်..အဟီး။

မကာအိုသွားခဲ့တာက ၂၀၁၀ မတ်လမှာပါ။ ဒီခရီးကို အကြောင်းပြုပြီး ဒီဘလော့ကို မွေးဖွားကာ မကာအိုသို့ အလည်တခေါက် နဲ့ မကာအို ပြတိုက် ပို့စ်တွေကို ရေးဖြစ်ပါတယ်။ ပြီးအောင်ရေးမယ်လို့ ဇွဲနပန်းခပ်သော်ငြား မြန်မာစာဖောင့် မရိုက်တတ်လို့ burglish သုံးပြီး ရိုက်တာကြောင့် ဇတ်ကြောတက်လို့နားလိုက်ပါတယ်။ ရေးစရာတွေ ရှားပါးနေလို့ မပြီးသေးတဲ့ ခရီးသွားမှတ်တမ်းကို အဆုံးသတ်ချင်တာနဲ့ပဲ ခရီးသွားပြီး တနှစ်ကျော်အကြာမှာမှ ဓာတ်ပုံတွေပြန်ကြည့်ကာ မှတ်မိသလောက် ဆားချက် အဲလေ ခရီးသွားလိုက်ပါတယ်။ သည်းခံတော်မူကြပါကုန်။

Shiwu ရဲ့ သူငယ်ချင်းမလေးက တိုးရစ်ဂိုက်အဖြစ် ကူညီပေးပါတယ်။ သူပါပေလို့သာပဲ။ ကိုယ့်ဘာသာဆို ခရီးတွင်မှာ မဟုတ်။

မကာအိုပြတိုက်က ကြည့်လိုက်ရင် နီးသလိုနဲ့ လမ်းလျှောက်တော့ ဝေးသား။ နာရီဝက်ကျော်ကျော် လျှောက်ယူရပါတယ်။ HardRock Hotel မှာ ၃နာရီ 3D cartoon ပွဲကြည့်ဖို့ လက်မှတ်တန်းစီယူထားပေမဲ့ ပြတိုက်ကအပြန် တက္ကစီလည်း ငှားလို့မရတာနဲ့ လွတ်သွားပါတယ်။ Winarto နောက်တခေါက် မကာအိုသွားတော့ အဲဒီ ကာတွန်းကားကို ကြည့်ရတော့ အရမ်းကောင်းတယ်။ တို့တွေ လွတ်သွားတာ နာတယ်လို့ ပြောပါတယ်။ လတ်မှတ်က ဖရီးပါ။

ရာသီဥတုကလည်း အေးအေးလေး၊ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ မြန်မာပြည်က တောင်ကြီး၊ ပြင်ဦးလွင်၊ ကလောတို့နဲ့ တူပါတယ်။ ပိုက်ဆံပြတ်သွားရင် ဘာမဆို လုပ်ရဲတဲ့ လောင်းကစားသမားတွေ ရှိတဲ့မြို့မို့ safe မဖြစ်တာက လွဲရင် လည်ပတ်ဖို့ကောင်းတဲ့ နေရာလေးပါ။ နေရာတိုင်းမှာ ပေါ်တူဂီလက်ရာ အမွေအနှစ် အဆာက်အဦးတွေကို ထိန်းသိမ်းထားလို့ တရုတ်ပြည်ကို ရောက်နေတယ်လို့ မထင်ရဘဲ ပေါ်တူဂီကို ရောက်နေတယ်လို့ ခံစားရပါတယ်။

ပေါ်တူဂီအနွယ်တွေမို့ ရုပ်တွေကလည်း ပြည်ကြီးတရုတ်တွေထက် ချောပါတယ်။ အစားအသောက်လည်း ကောင်းပါတယ်။ အမှိုက်ပစ်ဖို့ အမှိုက်ပုံးမတွေ့လို့ ပန်းကန်လာသိမ်းတဲ့ အန်တီကြီးကို ကျေးဇူးပြုပြီး အမှိုက်ပစ်ပေးပါလားလို့ ပြောတဲ့ Shiwu ကို အမှိုက်ပုံးကို လက်ညှိုးညွှန်ပြပြီး ကိုယ့်ဘာသာ သွားပစ်တဲ့လေ။ အဲဒီလို ဝန်ဆောင်မှုကောင်းတာ။ အင်္ဂလိပ်စကား နည်းနည်းလေးပဲ ပြောလို့ရတာပါ။ Madarin တရုတ်စကားမသုံးဘဲ Cantonese စကားပြောကြတာပါ။ အုပ်စုထဲ မလေးတရုတ်မ ထိန်ထိန်က ကန်တုန်စကားပြောတတ်လို့ တော်သေးတယ်။

နာမည်ကြီးတဲ့ သရက်သီး၊ ရွှေဖရုံသီးဖျော်ရည်ဝယ်ပြီး အားလုံး ဝိုင်းမြည်းကြတယ်။ ငါးတွေကို ပုံးနဲ့ အရှင်ပြထားပြီး စားတော့မယ်ဆိုမှ စားမယ့်အကောင်ကို လက်ညှိုးထိုး ချက်ချင်းချက်ပြုတ်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်တွေ့ခဲ့တယ်။



နေ့လည်က မြို့အိုကြီးအသွင် အိပ်စက်နေတဲ့ မကာအိုမြို့ကြီးက ညဖက်ရောက်လာတာနဲ့ ဒစ်စကိုမီးရောင်တွေနဲ့အတူ ပြိုးပြိုးပျက်ပျက် တောက်ပကာ အသက်ဝင်လာပါပြီ။ အာရှရဲ့ Las Vegas ပါ။

နာမည်ကြီး Grand Libosa

ညနေမှာ ကုမ္ပဏီ နှစ်ပတ်လည် ညစာစားပွဲ ရှိပါတယ်။ ဆိုင်နာမည်တော့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ နာမည်အကြီးဆုံး ပေါ်တူဂီစားသောက်ဆိုင်ဆိုတာပဲ မှတ်မိတယ်။ ဆိုင်ကလေးက ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း။ အစားအသာက်ကတော့ တကယ်ကောင်းပါတယ်။ ဟောင်ကောင်ရုံးခွဲက ဝန်ထမ်းတွေက တကယ့်ကို ဂရုတစိုက်ရှိတာပါ။

စားသောက်ပြီးတော့ ည၁၁မှာ Wynn Resort Hotel မှာ ဒစ္စကိုပြပွဲ ရှိပါတယ်။ ဘာမှတော့ မဆန်းပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒစ္စကိုမီးရောင်တွေ၊ 3D effect တွေ သုံးထားတော့ ဆန်းပါတယ်။ အမိုးနံရံပေါ်ကနေ မီးဆိုင်းကြီးနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကနေ တဖြည်းဖြည်း မြှင့်တက်သွားတဲ့ သစ်ပင်တို့ ထိတွေ့တဲ့အခါ တီးလုံးနောက်ခံကောင်းကောင်း၊ မီးရောင်စုံတွေ ပြောင်းဆိုတော့ ဆန်းတာပေါ့။ ကာစီနိုသမားတွေကလည်း အကြွေစေ့တွေကို လည်နေတဲ့ သစ်ပင်ထဲ ပစ်ထည့်ရင်း နက်ဖြန် Jackpot ကြီး ပေါက်ပါစေ ဆုတောင်းကြတာပေါ့။



ပြီးတော့ ကာစီနိုထဲ လျှောက်လည်ကြပါတယ်။ အသက်၁၈အောက် မဝင်ရ။ ကင်မရာ ယူဆောင်ခွင့်မပြု။ ဖဲလည်း မဆော့တတ်။ အကောင်ဂျင်လည်း မသိ။ ကိုယ်ဆော့တတ်တာဆိုလို့ Slot Machine ပဲ ရှိတယ်။ ပိုက်ဆံ ၁၀ ထည့်ပြီး ၄ ချက်ပဲ နှိပ်ရသေးတယ် Game over တဲ့။ Winarto က ဈေးအနည်းဆုံးကို ရွေးရတယ်ဆိုပြီး လာပြပါတယ်။ ဘာမှလုပ်စရာမလိုပါဘူး။ ခလုတ်လေးကို နှိပ်နေရုံပဲ။ ကိုယ်နှိပ်တဲ့ အကောင်အတွဲနဲ့ သူ့ပရိုဂရမ်က အကောင်အတွဲညီရင် အမှတ်တက်တယ်။ အစပိုင်းတော့ နိုင်နေသလိုပါပဲ။ အဆုံးကျတော့ ကိုယ့်ဆီက ပိုက်ဆံတွေ ကဲ့ယူသွားပါတာပါပဲ။

လောင်းကစားဆို လာဘ်မရှိ၊ အတန်းထဲမှာ မဲဖောက်ရင် ဘာမှ မပေါက်၊ ဘာဆိုဘာမှ မကောက်ရ၊ အလကားရဖို့ ကံမရှိ၊ ကိုယ်လုပ်မှ ကိုယ်ရတဲ့ စန်းထွန်းပါ။ ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်သိလို့ Mona ဆော့နေချိန်မှာ ကိုယ်က ငိုက်နေတာပေါ့။ Mona က စန်းစန်း စက်ထဲ ပိုက်ဆံထည့်ပြီး ဆော့။ ကိုယ့်ပိုက်ဆံဝင်သွားရင် မျက်စိကျယ်လာလိမ့်မယ်တဲ့။ ဟင့်အင်း ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်သိလို့ ဆော့ဘူး။

တခါက မလေးရှား Genting ကာစီနိုအတွက် ပရိုဂရမ်မာအလုပ်ခေါ်ပါတယ်။ Random တွေ သုံးပြီး ရေးရတာ။ စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ကိုယ့်ပရိုဂရမ်ကြောင့် လူတိုင်း Jackpot ပေါက်ပြီး ကာစီနို ဒေဝါလီခံရရင် သူဋ္ဌေးက လည်ပင်းလာညှစ်မှာ သေချာတယ်။ ဒါကို သိလို့ လျှောက်ဘူး...:D

Jackpot ဘယ်လောက်ရသွားပြီလို့ ရေးထားတာတွေ တွေ့တိုင်း အားကျပြီး မလိုချင်မိပါဘူး။ Jackpot ပေါက်ဖို့ဆိုတာ လွယ်တာမှတ်လို့။ လူတသန်းမှာမှ တယောက်။ ဒီလို့ရဖို့ ဘယ်လောက်ရင်းနှီးရမလဲ။ ၁၀၀ ရင်းပြီး ၁၀၀၀ လိုချင်ပါသလား။ ၁၀၀၀ ရမရတော့ မသိဘူး။ ၁၀၀ကတော့ အရင်စွန့်ရမယ်။ တခါတလေ အပျော်စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဆော့မယ်ဆိုတာ လက်ခံနိုင်သေးတယ်။ မရေရာ မသေချာတာကြီးကို မျှော်မှန်းပြီး လုပ်နေရင်တော့ ကံကိုယုံပြီး ဆူးပုံနင်းနေသလားလို့။

ဟောင်ကောင်လေယာဉ်ခက မကာအိုထက် ပိုဈေးကြီးပါတယ်။ Airport Tax ကြောင့်ပါ။ ဟိုတယ်ဆိုရင်လည်း မကာအိုက ဟိုတယ်က ပိုကောင်းတယ်။ ဟောင်ကောင်ကနေ ပြန်တဲ့ ရုံးကလူတချို ကွန်ပလိမ်းပါတယ်။ ကြယ်လေးပွင့်အဆင့်ရှိတဲ့ ဟိုတယ်ဖြစ်ပြီး ရေပိုက်ခေါင်းက ရေမလာလို့ ရှေးရိုးအတိုင်း ရေခွက်နဲ့ ခပ်ချိူးခဲ့ရသတဲ့။ နေထိုင်မှုစရိတ်ကြီးမားပြီး နေရာကျဉ်းတဲ့ ဟောင်ကောင်မှာ ဟိုတယ်အခန်းတွေကလည်း ကျဉ်းပြီး အသက်ရူမဝသလို ခံစားရသတဲ့။ မကာအိုက ဟိုတယ်တွေကတော့



ဒင်နာမှာ နင်းကန်စား၊ လမ်းလျှောက်ရတာတွေ များလို့ ပင်ပန်း။ နောက်နေ့ ဟောင်ကောင်ကို ခရီးဆန့်စရာ ရှိသေးတာနဲ့ပဲ Rio ဟိုတယ်ကိုပြန် မွေ့ယာပေါ် ခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

စန်းထွန်း
နိုဝင်ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၁။