ကိုစကာရီကာသွား တောလား - ၁

ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ည ၆ နာရီ မေရီလန်းကနေ ဘတ်စ်ကားစီးလာတဲ့ ဆူနမ် နယူးယောက်ပန်စတေရှင်ဘူတာကို ည ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ်မှာ ရောက်လာပါတယ်။ လမ်းမှာ ဒယ်လဲဝဲယားပြည်နယ်က rest area မှာ အိမ်သာအတွက် ရပ်ပေးမယ်ထင်နေတာ မရပ်ပေးဘဲ ဘတ်စ်ကားက နယူးယောက်ကို တိုက်ရိုက်မောင်းလာလို့ လမ်း ၃၀ ရောက်တာနဲ့ ဆူနမ်က အိမ်သာမေးတော့တာပဲ။ ပန်စတေရှင်ဘူတာရုံမှာ အိမ်သာသွားရှာတော့ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့အိမ်သာက Amtrak ခရီးသည်တွေအတွက် သီးသန့်နေရာ။ ဆူနမ်ကို ဝင်ခိုင်းပြီး ကိုယ်ကအပြင်မှာစောင့် တော်သေးတယ် လတ်မှတ်မပြခိုင်းလို့။ ဂျက်ဆင်ဟိုက်ဘူတာရောက်တော့ local ရထားစီးဖို့ဆင်းတော့ ရထားမောင်းသူက local ရထားမရှိဘူး  ဒီရထားနဲ့ forest hills ထိစီး။ အဲ့ဒီကနေ မန်ဟက်တန်ကိုသွားမယ့် local ရထားပြန်စီးတဲ့။ ဘူတာကနေ အိမ်အထိ လမ်းလျှောက်ရင် ၁၅ မိနစ် ဘတ်စ်ကား ၄ မှတ်တိုင်ပေပမယ့် ည ၁ နာရီဆိုတော့ ဘတ်စ်ကားစောင့်ရင် ကြာမယ် လမ်းပဲလျှောက်လိုက်တော့တယ်။ ဆူနမ်က uber ခေါ်လိုက်ရင် အကောင်းသား လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ဘူးတယ့်။ မီးတောင်မှာ hiking လုပ်မယ့်သူက  ၁၅ မိနစ်တောင် လမ်းမလျှောက်နိုင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်တောင်တက်မလဲ ခု workout လုပ်တယ်လို့ သဘောထား။နယူးယောက်ကနေ တောင်ဖက်စူးစူး ကိုစကာရီကာနိုင်ငံကို တိုက်ရိုက်လေယာဉ်ရှိပေမယ့် ပနားမားနိုင်ငံကို ဝင်လည်ချင်လို့ ပနားမားမှာ ထရန်စစ်ထိုင်တယ့် ကိုပါလေကြောင်းကို ရွေးထားပါတယ်။ လေယာဉ်ခက ၅၀၀ ကျပါတယ်။ မတ် ၁၆ သောကြာနေ့မနက် ၂ နာရီလေယာဉ်ဆိုတော့ ကြသပတေးနေ့ည ၁၀ နာရီ အိမ်ကထွက်ရင် လေဆိပ်ကို ည ၁၁ နာရီခွဲလောက်ဆို ရောက်နိုင်ပေမယ့် ညဉ့်နက်သန်းခေါင်ဆိုရင် ရထားတွေက လမ်းကြောင်းပြောင်းတာတွေ၊ အချိန်နောက်ကျတာတွေ ဖြစ်နိုင်တော့ ကြသပတေးနေ့ ည ၈ နာရီလောက်အိမ်ကထွက် လေဆိပ်ကို ည ၁၀ နာရီလောက်ရောက်။ စောစောချက်ကင်ဝင်ပြီး လေဆိပ်မှာအိပ်မယ်လို့ စိတ်ကူးထားတယ်။

ကောင်းကင်ရထားစီးပြီး JFK Terminal 4 ရောက်တော့ ကိုပါလေကြောင်းလိုင်းချက်ကင် ကောင်တာကိုရှာတော့မတွေ့။ ဟိုမေးဒီမေး ထိုင်ဝမ်ကိုသွားမှာလား မဟုတ်ဘူး ကိုပါလေကြောင်းလိုင်း ရှာနေတာ ဒီမှာတန်းစီ။ ဟင် တရုတ်လေကြောင်းလိုင်းဘေးနားမှာ တန်းစီခိုင်းတယ် ကိုပါလေကြောင်းလိုင်းလို့လည်း မရေးထားဘူး။ ရှေ့ကတန်းစီနေတယ့်သူတွေကို မေးကြည့်တော့ ကိုပါလေကြောင်းလိုင်းတယ့်။ ထိုင်ဝမ်ကို သွားမှာလား ဟုတ်တယ် လာ ဝန်ထမ်းခေါ်တယ့်နောက်ကို မလိုက်ဘဲ ကိုယ်တို့တန်းစီနေတယ့်နေရာမှာ လာတန်းစီနေလို့ ဝန်ထမ်းက ပြန်လာခေါ်ရတော့ ကိုယ်တို့မှာ ပြုံးစိစိ။ အေးလေ တရုတ်လေကြောင်းလိုင်းနားမှာ တန်းစီနေတော့ တရုတ်လေကြောင်းလိုင်းလို့ ထင်မှာပေါ့ ခရီးသည်တွေအမှားမဟုတ်ဘူး။ ၁ နာရီလောက်ကြာတယ့်အထိ ဘာမှမထူးခြား လူတန်းကြီးက တဖြည်းဖြည်းရှည်လာပြီ။ ကိုယ်တန်းစီနေမယ် ဆူနမ်ကို တနေရာမှာသွားထိုင်ခိုင်း ချက်ကင်ဝင်ရတော့မယ်ဆိုရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်လို့ပြောပေမယ့် ထိုင်ခုံမတွေ့တာနဲ့ ဆူနမ်က မသွားဘူး။ ၂ နာရီလောက် ခြေထောက်တောင့်အောင် တန်းစီပြီးတော့ ဂိတ်စဖွင့်တယ်။ Cathay လေကြောင်းလိုင်းဆို အစောကြီးဖွင့်တယ်။ လေယာဉ်ထွက်မယ့်အချိန်ထက် ၂ နာရီစောလာခိုင်းတာ ကိုယ်တို့က ၆ နာရီလောက် စောလာနေတာ ကိုယ်တို့အမှားပေါ့။ ဟမ်းကယ်ရီသယ်မလို့ဟာ သူတို့သတ်မှတ်ထားတယ့်ဟာထဲဝင်ရင် သယ်ခွင့်ပြုတယ်။ ဟမ်းကယ်ရီက ဝင်ဆန့်ပေမယ့် နည်းနည်းဖောင်းနေလို့ အဆုံးထိမဝင်လို့ ဟမ်းကယ်ရီလို့ မရတော့ဘူး ချက်ကင်လုပ်လိုက်ရတယ်။ မနေ့က GMA မှာ ခရီးသည်က အတင်းထိုးထည့်ပြီး ကြည့် ဆန့်တယ်တွေ့လား ဝန်ထမ်းက အတင်းထိုးသွင်းမှဝင်လို့ မဆန့်ဘူး ငြင်းခုန်ကြတယ့်သတင်းကို သတိရပြီး ပြုံးမိသေးတယ်။

Arenal  မီးတောင်၊ တိုးကား

မီးတောင်ကျောက်တွေကြောင့် အပင်အမြစ်တွေက မြေကြီးအောက်ကို မရောက်နိုင်လို့ မြေပြင်မှာပဲရှိနေတယ်

စောစောချက်ကင်ဝင်ပြီး အိပ်မယ်လို့ တွက်ထားတာ မှားသွားတယ်။ စတိတ်ထုံးစံအတိုင်း ဖိနပ်၊ ကုတ်အင်္ကီျ၊ ဖုန်း၊ ကင်မရာ အကုန်ထုတ်ပြီးစစ်။ ဆူနမ်က online waiver check in အင်တာနက်ကနေ ချက်ကင်လုပ်ရင် တန်းစီစရာမလိုဘူး မြန်တယ် တန်းစီစရာမလိုဘူး။ သူများတွေတန်းစီကြတာက လေယာဉ်ပေါ်မှာ ဟမ်းကမ်ရီအိတ်တွေသယ်မှာဆိုတော့ စောစောရောက်မှ သူတို့အိတ်တွေ ထားလို့ရမှာကိုး။ နယူးယောက်ကနေ ပနားမားကို ၄ နာရီခွဲ စီးရပါတယ်။ ကိုယ်ကတော့ လေယာဉ်ကောင်းကင်ကို တက်ပြီဆိုတာနဲ့ စာနည်းနည်းဖတ်၊ ဗွီဒီယိုနည်းနည်းကြည့်ပြီး အိပ်တော့တာပဲ။ အဖေက အိပ်ရေးဆတ်တယ့်သူ ခရီးသွားရင် ဘယ်တော့မှမအိပ်တတ်တော့ ပင်ပန်းတယ်။ အမေက ဟင်းမကောင်းလည်း စားဝင်တယ်၊ ဘယ်နေရာမဆို အိပ်ပျော်တယ့်သူ သိပ်ကံကောင်းတယ်။ ဆူနမ်က အိမ်သာခဏခဏသွားတယ့်သူဆိုတော့ လူသွားလမ်းနဲ့ကပ်လျက် ထိုင်ခုံယူတယ်။ နေ့လည်ဖက်ဆိုရင် ပြတင်းပေါက်နားကခုံကို ရွေးချင်ပေမယ့် ညဆိုတော့ ထိုင်ခုံမရွေးတော့ဘူး ဆူနမ်နဲ့ကပ်လျက်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်တယ်။ လေယာဉ်ပေါ်မှာ ‌ကျွှေးတယ့်အစားအစာတွေက မဆိုးဘူး။ စပိန်စကား၊ အင်္ဂလိပ်စကားပြောတယ်ဆိုပေမယ့် စပိန်လေသံတအားဝဲတော့ ဆူနမ်က နားကိုမလည်နိုင်ဘူးတယ့်။ ကိုယ်က စင်္ကာပူမှာနေခဲ့ဖူးလို့ထင်တယ် ဗီယက်နမ်သံဝဲဝဲ၊ စပိန်သံဝဲဝဲ နားလည်တယ်။ ပနားမားမှာ တနာရီထရန်စစ်ထိုင်တယ်။ ပနားမားလေဆိပ်လေးက သေးသေးလေး တာမင်နယ်တခုပဲရှိတယ်။ ပူအိုက်စိမ်းလန်းတယ့်ဒေသ စင်္ကာပူရာသီဥတုနဲ့တူတယ်။ ခရီးမသွားခင်တုန်းက ဝိုင်းရေ မင်းရဲ့လူဝီဗွီတွန်၊ ဂူချီအိတ်တွေယူခဲ့၊ ကိုယ်လည်း ဆေဗာတိုရေဖာရာဂယ်မိုအိတ် ယူခဲ့မယ် ပြီးရင် ရှိုးထုတ်ကြမယ်လို့ စိတ်ကူးထားတာ။ နောက်ဆုံးတော့ ကင်မရာသယ်မှာဆိုတော့ တောင်တက်ရင် လွယ်နေကြ deuter ကျောပိုးအိတ်ပဲ လွယ်ဖြစ်တော့တယ်။

ပနားမားကနေ ကိုစကာရီကိုနိုင်ငံမြို့တော် ဆန်ဟိုဆေးမြို့ကို ၁ နာရီ စီးရပါတယ်။ အင်မီဂရေးရှင်းဝင်တော့ ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ တိုးဂိုက်လာကြိုမှာ လာဖေါ်တူနာကိုသွားမှာ ကော့စကာရီမှာ ၃ ရက်နေမှာ ဝဲကမ်းတူကော့စကာရီကာဆိုပြီး ရက် ၃၀ ဗီဇာပေးလိုက်ပါတယ်။ ဗီဇာလျှောက်ရမယ်ဆိုရင် ၅၂ ပေးရာမှာ။ အမေရိကန်နိုင်ငံသား၊ ဂရင်းကဒ်တွေက ဗီဇာမလို အမေရိကန်အလည်ဗီဇာ B2 ဗီဇာနဲ့တောင် လာလည်လို့ ရပါတယ်တယ့်။ လေဆိပ်အထွက် တက္ကစီနေရာမှာ တိုးဂိုက်က လာကြိုနေပါတယ်။ လာဖေါ်တူနာမြို့ကို ၂  နာရီခွဲ ၃ နာရီသာသာလောက် မောင်းရပါတယ်။ လမ်းတွေက ကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက်၊ ဘေးတလျှောက် အုန်းပင်၊ ငှက်ပျောပင်၊ အပူပိုင်းဒေသ အပင်တွေကို တွေ့ရတယ်။ ရာသီဥတု ၇၅ ဒီဂရီဖာရင်ဟိုက်။ ဘေးက စိုက်ခင်းတွေက နာနတ်သီး၊ ကြံ၊ ကော်ဖီစိုက်ခင်းတွေတယ့်။ သစ်ပင်တွေနဲ့ စိမ်းလန်းတယ့်တိုင်းပြည် ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် စိမ်းလန်းနေတာ မြင်ရတယ်။ အိမ်တွေက သေးသေးလေး အမှိုက်မရှိဘူး သန့်ရှင်းတယ်။ ခေါင်းမူးပြီး အိပ်ပျော်သွားတာ ဟိုတယ်ရောက်တော့မှ နိုးတော့တယ်။ နေ့လည် ၃ နာရီမှ ချက်ကင်ဝင်လို့ရမှာ ခုကနေ့လည် ၁၂ နာရီခွဲ ရေချိုးပြီးအနားယူချင်ပေမယ့် အခန်းမရသေးတော့ အဝတ်အစားလဲ လက်ကေ့အိတ်တွေကို ကောင်တာမှာအပ်။ wet barr မှာ နေ့လည်စာမှာတော့ အချိန်မရှိတော့လို့ take out လုပ် ဆူနမ့်ကို ကောင်တာမှာ သွားစောင့်ခိုင်း ကိုယ်ကနေ့လည်စာစောင့်။ ခဏကြာတော့ ဆူနမ်ပြန်လာတယ် ကောင်တာဆီသွားတယ့်လမ်းမှာ ပုတ်သင်ညို အစိမ်းရောင်တွေ့လို့ ကြောက်လို့ပြန်လာတာတယ့်။ ဟဲ့ အဲဒီပုတ်သင်ညိုတွေက လူတွေကို ဘာအန္တရာယ်မှ မပေးဘူး။ တချို့ဆို အိမ်မွေးတိရိစ္တာန်အဖြစ်တောင် မွေးကြတာ၊ နေ့လည်စာရပြီမို့ ကောင်တာဆီအတူပြန်။ ကောင်တာရောက်တော့ မီးတောင်သွားမယ့်တိုးက ရောက်နေပြီ။ တိုးဂိုက်မလေးက ငယ်ငယ်ချောချောလေး တောင်မတက်ဘဲ  ကားမောင်းပြီး ဗျူးပွိုင့်သွားကြည့်မလား၊ ၃ ကီလိုမီတာ တက်မလား၊ ၆ ကီလိုမီတာတက်မလားမေးတယ်။

မီးတောင်ဆီသွားတဲ့လမ်း

သစ်ကုလားအုတ်

အပွင့်တွေ လေထဲပျံ့လွင့် မျိုးပွားပြီး တွေ့တဲ့အပင်မှာ ရှင်သန်ပေါက်ဖွားတဲ့ အပင်

ကိုယ်နဲ့ဝိုင်းပဲဆိုရင် ၆ ကီလိုမီတာတက်ဖြစ်မှာ ဆူနမ်က သူ့ဘာသာဆို တောင်မတက်ရတာကိုရွေးမှာ။ တောင်တက်ချင်တယ့်ကိုယ့်ကြောင့် ၃ ကီလိုမီတာကို ရွေးလိုက်တယ်။ ၃ ကီလိုမီတာ ၂ မိုင်လောက်ပဲရှိပြီး တောင်တက်တယ့်လမ်းကလည်း ခပ်ပြေပြေ သစ်ပင်တွေအုပ်ဆိုင်းနေတော့ မမောဘူး။ သစ်ပင်ပေါ်မှာ အဝါရောင်မြွှေကိုပြပြီး အဆိပ်ပြင်းတယ့်မြွေဆိုပြီး တိုးဂိုက်ကပြတယ်။ ကိုစကာရီကာနိုင်ငံမှာ အဆိပ်ပြင်းတယ့်မြွှေတွေ အတော်ပေါတယ်။ စိုက်ခင်းတွေမှာ မြေကိုက်လို့သေတာများတယ်။ လာဖေါ်တူနာ La Fortuna မြိ ု့ရောက်ခါနီး မီးတောင်ထိပ်မှာ မှိုင်းညှို့တယ့်မိုးတိမ်တွေ အုပ်ဆိုင်းနေတော့ မိုးရွာပြီလို့ထင်နေတာ ခုတော့နေသာလို့ မီးတောင်ကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရတယ်။ ကိုစကာရီကာရဲ့ ရာသီဥတုက ခန့်မှန်းလို့မရဘူး ရာသီဥတုခန့်မှန်းချက်ကလည်း မမှန်ဘူးတယ့်။ ကာရီဘီယံပင်လယ်ဖက်က ပူနွေးတယ့်လေတွေက အထက်ပိုင်းမှာရှိနေပြီး ပစိဖိတ်ဖက်ကအေးတယ့်လေတွေက အောက်ဖက်မှာရှိနေတာမို့ မိုးရွာချင်ချက်ချင်းရွာ၊ ပြီးရင်နေသာ။ ကိုစကာရီကာမှာ နေပူ၊ မိုးရွာ ရာသီဥတု ၂ မျိုးပဲရှိတယ် ဧပြီလကုန်ဆိုရင် မိုးစရွာပြီမို့ ခရီးသွား နည်းသွားပြီ။  အီကွေတာနဲ့နီးပြီး ပူနွေးစွတ်စိုတယ့်ရာသီဥတု စင်္ကာပူရာသီဥတုနဲ့တူတယ်။ ကိုစကာရီကာနိုင်ငံဟာ လူဦးရေငါးသန်းလောက်ရှိပြီး အကျယ်အဝန်းက အနောက်ဗာဂျီးနီးယားပြည်နယ်လောက် ကျယ်ပါတယ်။ လူဦးရေငါးသန်းမှာ ၄ သန်းက ကိုစကာရီကန်၊ ၁ သန်းက အိမ်နီးချင်းနီကွာရာကွာနိုင်ငံက ထွက်ပြေးပြောင်းရွှေ့လာတယ့် နီကွာရာကွာနိုင်ငံသားတွေ။ ကိုစကာရီကာမှာ အရင်တုန်းက စစ်အုပ်ချုပ်ရေးကျင့်သုံးခဲ့ပြီး နောက်တော့စစ်ခေါင်းဆောင်တွေက လက်နက်ကိုင်တာတွေစွန့်ပြီး ကျောင်းတွေမှာ ပညာသင်။ နိုင်ငံရဲ့ဘတ်ဂျက်တွေကို လက်နက်၊ စစ်တပ်မှာသုံးစွဲမယ့်အစား ပညာရေးဖက်မှာ မြှပ်နှံလိုက်တော့ ခုဆိုကိုစကာရီကာနိုင်ငံဟာ လက်တင်အမေရိကနိုင်ငံတွေထဲမှာ စာတတ်မြောက်သူအများဆုံးရှိတယ့်နိုင်ငံ။ အဲ့ဒါကို ကိုစကာရီကာနိုင်ငံသားတွေက ဂုဏ်ယူကြတယ်။

အဲ့ဒီလိုကြားလိုက်တယ့်အခါ ရွှေပြည်ကြီးက ဘဘများနဲ့ ကွာလိုက်လေခြင်း။ မြန်မာပြည်သာ အဲ့ဒီလိုဖြစ်ရင် ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းလိုက်မလဲ။ တိုင်းပြည်ရဲ့အဓိကဝင်ငွေက သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ခရီးသွားလုပ်ငန်း၊ စိုက်ပျိုးရေး၊ စက်မှုထုတ်ကုန်လုပ်ငန်းပါတယ့်။ ကိုစကာရီကာမှာ မီးတောင်တွေရှိပြီး အေရီနယ်မီးတောင်ဟာ ၁၉၆၈ မှာ ပေါက်ကွဲမှုဖြစ်ပြီးကတည်းက ချော်၊ ပြာတွေမထုတ်တော့ပေမယ့် လှုပ်ရှားနေသေးတယ့် မီးတောင်ပါ။ မီးတောင်ပေါက်ကွဲမှုဖြစ်တော့ ကိုယ်တို့ခုတောင်တက်နေတယ့်အခြမ်းမှာပဲ ချော်ပြာတွေစီးဆင်းပြီး တခြားဖက်တွေမှာ ချော်ပြာတွေမစီးဆင်းတော့ အဲ့ဒီဖက်တွေမှာ ခုထိစိုက်ပျိုးရေးတွေ လုပ်နေဆဲပါတယ့်။ ဒီဖက်မှာတော့ ချော်ပြာတွေရှိတော့ ဘာမှစိုက်ပျိုးလို့မရဘူး။ မိုးတွေရွာလို့ အဆိပ်အတောက်ဓာတ်တွေ မျောပါသွားတော့မှ အပင်တွေပြန်ပေါက်လာပေမယ့် မီးတောင်ကျောက်တွေရှိလို့ အမြစ်တွေက ဟိုးမြေကြီးအနက်ကြီးအထိ မထိုးဖောက်နိုင်တော့ ခဏလေးနဲ့သေတယ်။ တချို့အပင်တွေက အပွင့်တွေကို လေထဲပျံ့လွင့်စေပြီး တွေ့တယ်အပင်အကိုင်းတွေမှာ တွယ်ကပ်နေပြီး ရှင်သန်ဖောက်ဖွားကြတယ်။ ကိုယ့်ကင်မရာက ဖလပ်ရှပ်ထွက်လာလို့ တိုးဂိုက်က သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် မထိခိုက်အောင် ဖလပ်ရှပ်ပိတ်ထားပြီး ရိုက်သင့်တယ်လို့ပြောတယ်။ လမ်းခွဲလေးရောက်တော့ တက်ရတာ နည်းနည်းမတ်လာတယ်။ အဲ့ဒီကျောက်တုံးတွေက မီးတောင်ပေါက်တုန်းက ဆင်းလာတယ့် ကျောက်တုံးတွေတယ့်။ သစ်ခွပန်းတစ်ခုက တစ်နှစ်မှာတစ်ရက်ပဲ ပွင့်တယ်တယ့်။ မီးတောင်ထိပ်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရလို့ ကိုယ်တို့ကို ကံကောင်းတယ်တယ့်။ တစ်နှစ်လုံးမှာ ၁၄ ရက်လောက်ပဲ မီးတောင်ထိပ်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရတယ်။ ဒီနေရာနေ ကျော်ပြီးဆက်သွားခွင့် မပြုဘူး လွန်ခဲ့တယ့်တလလောက်က နယ်သာလန်နိုင်ငံသား၂ ယောက် တောင်ထိပ်တက်တာ မတော်တဆမှုဖြစ်လို့ အရေးပေါ်ခေါ်ယူရတယ်။ တယောက်က ခါးထိသွားလို့ လမ်းလျှောက်နိုင်ပါ့မလားတောင် မသိဘူးတယ့်။

မီးတောင်ဆီလမ်း

မီးတောင်ဆီလမ်း

Arenal မီးတောင် ကံကောင်းလို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း တွေ့ခဲ့ရတယ်

မီးတောင်က လှုပ်ရှားနေတုန်းဆိုတော့ ပညာရှင်တွေက အမြဲစောင့်ကြည့်နေပြီး တခုခုထူးခြားရင် လူတွေကိုပြောင်းရွှေ့ခိုင်းမှာဆိုတော့ ၁၉၆၈ ခုနှစ်ကလို  လူအသအပျောက်များမှာ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒီတုန်းက ဓာတ်ပုံတွေနဲ့ ရှင်းပြတယ်။ ၁၉၆၈ မီးတောင်ပေါက်ကွဲမှုဖြစ်တော့ နိုင်ငံခြားသားတွေ တစတစရောက်လာကြတယ်။ ကိုစကာရီကန်တွေက မီးတောင်မြေကနေ ထွက်ပြေးချင်နေတာ နိုင်ငံခြားသားတွေကြတော့ မီးတောင်ကို စိတ်ဝင်စားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကိုစကာရီကန်တွေ အင်္ဂလိပ်စကားစတင်သင်ယူပြီး သဘာဝခရီးသွားလုပ်ငန်း စတင်ခဲ့ကြတယ်။ ဟိုးဖက်မှာမြင်ရတာက ကိုစကာရီကိုနိုင်ငံရဲ့ လူလုပ်ရေကာတာ အဲ့ဒီကန်ကနေ ရေအားလျှပ်စစ်ထုတ်ယူတာ။ ကိုစကာရီကန်နိုင်ငံရဲ့ လျှပ်စစ်ဓာတ်အားအများစုက ရေအားလျှပ်စစ်၊ လေရဟတ်ကနေရတာ။ ၂၀၂၀ ဆိုရင် တနိုင်ငံလုံးရဲ့လျှပ်စစ်ဓာတ်အားကို ရေအားလျှပ်စစ်ကနေ ရတော့မယ်။ ကိုယ်တို့ကို ဘာတွေလုပ်ကိုင်လဲမေးတော့ ကွန်ပျူတာဆော့ဝဲရေးတယ်။ တိုးဂိုက်မလေးက ၂၂ နှစ် အထက်တန်းကျောင်း မပြီးသေးဘူး အားတယ့်အချိန်မှာ တိုးဂိုက်လုပ်တာ။ သူဖြစ်ချင်တာက မြေနမူနာယူလာရင် ဓာတ်ခွဲစမ်းသပ်ပြီး ဘာအပင်တွေ စိုက်ပျိုးသင့်တယ်လို့ အကြံပေးတယ့် စိုက်ပျိုးရေးပညာရှင်။ ကိုယ့်အသက် ၂၂ နှစ်တုန်းကဆို ဘာဖြစ်ချင်မှန်း ဘာလုပ်ချင်မှန်း မသိဘူး။ ကိုစကာရီကာမှာ တစ်ဖ်ပေးစရာမလိုဘူး ၁၀ ရာခိုင်နှုန်းက ပါပြီးသားဆိုပေမယ့် တိုးဂိုက်မလေးက သေသေချာချာ ဂရုတစိုက်ရှင်းပြပေးလို့ တစ်ဖ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟိုတယ်ကဝန်ထမ်းတွေက မီးတောင်ဆီသွားတယ်ဆို မြန်လှချည်လားတယ့်။ အခန်းရတော့ ရှယ်တယ်ဘတ်စ်ကားလေးက လိုက်ပို့တယ်။ အိပ်ယာက တခုတည်းဖြစ်နေလို့ ပြန်လဲတာ နာရီဝက်လောက် စောင့်လိုက်ရတယ်။ အဲဒီအခန်းကနေ မီးတောင်ကိုမြင်ရတယ့် ရှုခင်းက အင်မတန်လှတယ်။ ညစာကို အစက လာဖေါ်တူနာမြို့ထဲမှာ ညစာသွားမယ်လို့ စီစဉ်ထားတာ။ မြို့လယ်ကောင်က ငါးဘလောက်ပဲကျယ်ပြီး ဘာမှထူးထူးခြားခြားမရှိ။

ဟိုတယ်ကနေ လာဖေါ်တူနာမြို့လယ်ကောင်ကို မိနစ် ၂၀ လောက် တက္ကစီစီးသွားပြီး ညစာစားရမှာဆိုတော့ ဟိုတယ်ထဲမှာပဲစားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ ရေချိုးခဏနားပြီး  ပင်ပန်းလို့ အခန်းရှေ့က ဝရန်တာမှာ ကျေးငှက်သံတွေ နားထောင်ပြီး အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ဆူနမ်လာနှိုးမှပဲ နှိုးတော့တယ်။ ရှယ်တယ်ဘတ်စ်ခေါ် တာဝါကောင်တာမှာ တာဝါကီးပြလိုက်တာနဲ့ ပုဝါတွေရတယ်။ ရေပူစမ်းမှာ တနာရီလောက် ရေဝင်စိမ်ပြီး ဟိုတယ်ဝင်းထဲက စားသောက်ဆိုင်မှာ ညစာဘူဖေးစား။ဟိုတယ်မှာမတည်းဘဲ ရေပူစမ်းလာစိမ်တယ့်သူတွေရှိတာမို့ ကွဲပြားအောင် ဟိုတယ်နံပါတ်ပါတယ့် စက္ကူကွင်းလေးတွေ ပတ်ထားခိုင်းတယ်။ စားသောက်တာတွေကို ချက်ချင်းပေးလို့ရသလို အခန်းနံပါတ်ပြောပြီး ကျသင့်ငွေကို ဘေလ်ထဲထည့် check out လုပ်တော့မှ ရှင်းလို့ရတယ်။ ဆူနမ်က ဝိုင်း viator တိုးနဲ့သွားလို့ မီးတောင်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရရင် ဒီဟိုတယ်လာပြီး မီးတောင်ကိုကြည့်လို့ရတယ်။ ဟိုတယ်က မီးတောင်အောက်ခြေမှာရှိနေတယ်။ ဝိုင်းက မီးတောင်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရလို့ နောက်တခေါက် ထပ်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ ဝိုင်းက တယောက်တည်းမို့လို့ ရေပူစမ်းမစိမ်တော့ဘူးလို့ ပြောနေတယ်။ ဒီဟိုတယ်မှာတည်းတယ့်သူတွေကဖရီး ဝိုင်းဒစ်စကောင့်ရောက်အောင် ဆူနမ်က သူပြောပေးမယ်တယ့်။ ဆူနမ် ဝိုင်းက အဲ့ဒီလို ဒီဟိုတယ်၊ ဒီရေပူစမ်းမှ မဟုတ်ဘူး သူက ခရီးထွက်တယ်ဆိုပြီးရော။ ဆူနမ့်လို တလခွဲလောက် ဘလော့တွေဖတ် research တွေလုပ် သေသေချာချာ စီစဉ်တယ့်သူမဟုတ်ဘူး။ ၃၊ ၄ ရက် ရှာဖွေမယ် trip advisor က ညွှန်းတယ့်တိုး ၃ ခုလောက်ဘွတ်၊ ဈေးသက်သာတယ့်ဟိုတယ်၊ လေယာဉ်ဘွတ် ready to go ပဲ။ ပင်ပန်းလို့ နှစ်နှစ်ခြိ ုက်ခြိ ုက် အိပ်ပျော်တယ်။ နောက်နေ့ သွားဖြစ်တယ့် ကြိုးတံတား၊ ရေတံခွန်အကြောင်းကတော့ အပိုင်း ၂ မှ တင်ပါဦးမယ်။

Happy Traveling !

စန်းထွန်း

မတ် ၂၆၊ ၂၀၁၈။

တစ်နှစ်မှာ တစ်ရက်ထဲသာ ပွင့်တဲ့သစ်ခွ

ကိုစကာရီကာမှာ အကြီးဆုံးရေကာတာ

ဟိုတယ်ကနေ မြင်ရတဲ့မီးတောင်

အဲ့ဒီသစ်ခွ မြန်မာပြည်မှာရှိတယ် ဒန်းစင်းလေဒီလို့ ခေါ်ကြတယ်

ချက်ခြင်း အဲ့ဒီလိုမြူတွေဝေ့လာပြီး မိုးရွာတယ်

အဆိပ်အရမ်းပြင်းတဲ့မြွေ