ရေခြားမြေခြား ခရီးသွှား - ၃

၂၀၁၇ ဇွန်လမှာ အဖေတို့ စတိတ်ကို လာလည်ကြပါတယ်။ အဖေက ဒုတိယအကြိမ်ဖြစ်ပြီးတော့ အမေက တတိယအကြိမ်ပါ။ အမေရိကန်ဗီဇာကို ကိုယ်က အွန်လိုင်းကနေ လျှောက်ပေးပြီး စာရွှက်စာတမ်းတွေကို မကြီးက စင်္ကာပူကနေ စာအိတ်နဲ့ထည့်ပေး၊ အင်တာဗျူးမတိုင်ခင် တပတ်အလိုမှာ အဖေက သံရုံးရှေ့က စာတိုက်ပုံးထဲသွှားထည့်။ ကိုယ့်အလုပ်သစ်၊ ဘယ်မှာလုပ်တယ်၊ ဘာဗီဇာနဲ့ နေတယ်ဆိုတာ ပြောပြထား၊ အင်တာဗျူး အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသား၊ အမေရိကန်မှာ တလလောက်ပဲနေပြီး ပြန်လာမဲ့သူတွေဆိုတာ သေချာနေတော့ ဗီဇာမရမှာကို စိတ်မပူတော့ဘူး။ အင်တာဗျူးအပွိုင့်မန့်ယူတော့ confirmation အီးမေးလ်ရတယ်။ အင်တာဗျူးဝင်ခါနီး အဲဒီ confirmation number မပါလို့ မဝင်ရဘူးဆိုလို့ ဘိုင်ဘာကနေ လှမ်းပို့ပေးရသေးတယ်။ ဘာတွေမေးလဲဆိုတော့ စတိတ်ကို ဘယ်နှစ်ခေါက်ရောက်ဖူးလဲ အဖေက ၁ ခေါက် အမေက ၂ ခေါက်၊ ဘယ်သူ့ဆီ သွှားလည်မှာလဲ သမီးဆီကို၊ ဘယ်မှာနေတာလဲ နယူးဂျာဆီမှာ၊ ဘယ်လုပ်တာလဲ ဆော့ဝဲအင်ဂျင်နီယာ၊ ဘယ်လောက်နေမှာလဲ တလ။ ဗီဇာငြင်းတယ်ဆိုရင် ပတ်စ်ပို့စ်ကို တခါတည်း ပြန်ပေးလိုက်ပြီး ဗီဇာရရင်တော့ နောက်နေ့ ပတ်စ်ပို့စ် ပြန်လာထုတ်ရတယ်။ ဗီဇာရပြီးတာနဲ့ လေယာဉ်လက်မှတ်ဝယ် အလုပ်အသစ်မှာ ၆ လ မပြည့်သေးလို့ ခွှင့်ယူလို့မရသေးတော့ ကိုယ်က စနေနေ့မှာပဲ သွှားကြိုနိုင်တယ်။ ဒီတော့ သာကြာနေ့ညဉ့်နက်သန်းခေါင်မှာထွက်တဲ့ လေယာဉ်ကိုစီး စနေနေ့ နေ့လည်ရောက်မဲ့ဟာကို ဝယ်ပါလို့မှာတာကို ဘာတွေလောသွှားလဲတော့မသိဘူး မကြီးက ကြသပတေးနေ့ထွက်မဲ့လေယာဉ်ကို မှားဝယ်လိုက်တယ်။

ရက်က ၂ ရက်ပဲခြားနေတော့ လေယာဉ်လက်မှတ်က ဈေးနည်းနည်းကြီးသွှားတယ်။ သောကြာနေ့ကို ပြန်ပြောင်းတော့ ဈေးကမလျှော့တော့ဘူး။ လေယာဉ်လက်မှတ်ပေါ်ကနာမည်နဲ့ ပတ်စ်ပို့စ်ပေါ်ကနာမည် တူမတူ တိုက်စစ်ခိုင်းရသေးတယ်။ ဘန်ကောက်ကို ဒုတိယအကြိမ် သွှားတုန်းက အမေ့နာမည်မတူလို့တဲ့ ငါးသောင်းပေးလိုက်ရဘူးတယ်။ လေဆိပ်တခုကနေတခုအပြောင်းမှာ ဝှီးချဲလ်နဲ့ လာကြိုပေးတဲ့ ဝှီးချဲလ်ဆားဗစ်ယူမလားမေးတော့ လူကြုံတွေ ရှိနေတာပဲ နယူးယောက်သွှားမဲ့သူ တယောက်မဟုတ်တယောက်တော့ တွေ့မှာပါတဲ့။ ရန်ကုန်လေဆိပ်အသစ်က နိုင်ငံခြားကအတိုင်းပဲတဲ့။ ရန်ကုန်ကနေ ဟောင်ကောင်ကို ၃ နာရီစီးပြီးတော့ ဘိုင်ဘာမှာတက်လာသင့်တဲ့အချိန် တက်မလာတော့ စိတ်ပူရပြီ။ အင်တာနေရှင်နယ်ခေါ်တဲ့ကဒ်နဲ့ခေါ် အတော်ကြီးကြာတော့မှ အဆက်အသွှယ်ရတယ်။ ပထမတခေါက်တုန်းကတော့ နယူးယောက်ကိုသွှားမဲ့ သင်္ဘောသားအစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်နဲ့ကြုံတော့ သမီးရေ နယူးယောက်လူကြုံရှိတယ် စိတ်မပူနဲ့ ယူထားတဲ့ဝှီးချဲဆားဗစ်တောင် မလိုတော့ဘူးဆိုပြီး ဝမ်းသာအားရ ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းနဲ့ ဘိုင်ဘာကနေ ဆက်သွယ်တယ်။ ခုတခေါက်ကတော့ စိတ်ရှုပ်နေတဲ့အသံနဲ့ သမီးရေ နယူးယောက်သွှားမဲ့လူကြုံ တယောက်မှမတွေ့ဘူး မြန်မာတယောက်ကို ကသေးလေယာဉ်ဂိတ်ပေါက်ပြခဲ့ပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းတော့ လေယာဉ်ဂိတ်ပေါက်ကို ပြပေးခဲ့တယ် အဲဒီမှာစောင့်နေ ဘုတ်တက်လာလိမ့်မယ်တဲ့။

Arrival day, JFK International Airport

အဖေတို့ရောက်သွားတဲ့အချိန်က မနက်အစောကြီးဆိုတော့ ဂိတ်တောင်မဖွင့်သေးဘူး။ မုန့်တွေဘာတွေဝယ်စားပြီး ပြန်လာတော့မှ ဂိတ်ဖွင့်တယ်တဲ့။ ဂိတ်ဖွင့်တာနဲ့ ဘယ်လေယာဉ်နံပါတ်က ဂိတ်နံပါတ်ဘယ်လောက်ဆိုတာ ဘုတ်မှာပေါ်လာရင်ကိုပဲ အဖေကသိပြီ။ အဖေ့ကို လေယာဉ်လက်မှတ်ပေါ်က လေယာဉ်နံပါတ်၊ ဂိတ်နံပါတ်၊ ခုံနံပါတ်တွေ ကြည့်တတ်အောင် သင်ထားသလို ဘုတ်တွေပေါ်မှာ ပေါ်လာတဲ့ လေယာဉ်နံပါတ်၊ ဂိတ်နံပါတ်တွေကိုလည်း ကြည့်တတ်အောင် သင်ထားတယ်။ မသိရင်ကောင်တာကိုသွား၊ ယူနီဖောင်းဝတ်ထားတဲ့သူတွေကို လေယာဉ်လက်မှတ်ပြပြီး မေးသာမေး ညွှန်လိမ့်မယ် လိုက်ပို့ရင် တစ်ဖ်ပေးလိုက်လို့ မှာထားတယ်။ အဖေက အလယ်တန်းအထိ တက်ဖူးတော့ အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ၊ အင်္ဂလန်ပရီးမီးယားလိခ်က ဘောလုံးအသင်း၊ ဘောလုံးသမားနာမည်တွေ သိတယ်။ ပြီးတော့ အဖေက လူအရိပ်အခြေ အကဲခတ်တတ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မှတ်သားထားတတ်၊ လူရည်လည်တော့  မှားသွားမှာ မစိုးရိမ်ရဘူး။ ညစာစားလာပေမဲ့ ဗိုက်ဆာလို့ မုန့်ဝယ်စားကြတယ်တဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားမပြောတတ်ဘဲ ဘယ်လိုများဝယ်စားကြပါလိမ့်။ အဖေက ဆိုင်းဘုတ်ပေါ်က ထမင်းကြော်ပုံကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးပြတော့ ခေါင်းခါပြတယ် တခြားဆိုင်ကို ညွှန်ပြတယ်။ အဲဒီဆိုင်မှာက ထမင်းမရှိဘူး ကော်ပြန့်လိပ်လိုမျိုးရှိတယ်။ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး မှာတော့ရတယ် ၁၇ ကျပ်တောင်ကျတယ်တဲ့။

ဈေးသက်သာတဲ့ဟာတွေကို ဘယ်ရွေးတတ်ပါ့မလဲ အင်္ဂလိပ်စကားမပြောတတ်ဘဲ စားစရာဝယ်နိုင်တာကိုက အတော်ဟုတ်နေပြီ။ ပြီးတော့လည်း ချက်ချင်းမရသေးဘူး ဘောက်ချာစာရွက်လေးကိုင်ပြီး ကိုယ့်အလှည့်ရောက်အောင် စောင့်နေရသေးတယ်တဲ့။ ရန်ကုန်ကနေ ဖုတ်ပူမီးတိုက် ကသောကမြော ထွက်လာကြတော့ ဗိုက်ဆာနေကြမှာပေါ့။ ဟောင်ကောင်လေဆိပ်မှာ မုန့်ဝယ်စားတဲ့အကြောင်း အဖေက ခဏခဏပြောတယ်။ အဖေ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လည်း ရယ်ချင်တယ် သမီးရေ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး မုန့်ဝယ်တာကိုတဲ့။ အဖေက အဲ့ဒီလိုဖြတ်ထိုးညဏ်ကောင်းတယ်။ အမေက ဝယ်ပြီးတာတောင် ချက်ချင်းမရသေးဘူး ဘောက်ချာကိုင်ပြီး နံပါတ်နဲ့ကိုယ့်အလှည့်ရောက်အောင် စောင့်ရသေးတယ်တော့။ အမေက ဘယ်ဟာမဆိုစားနိုင် ဘယ်နေရာမဆို အိပ်ပျော်တော့ လေယာဉ် ၁၈ နာရီ အကြာကြီး စီးရပေမဲ့လည်း သိပ်မပင်ပန်းဘူး။ အဖေကတော့ စားလည်းမစားနိုင် အိပ်လည်းမအိပ်နိုင် စိတ်ပူတတ်တဲ့သူဆိုတော့ အတော်ပင်ပန်းတယ်။ အဖေဆီမှာ ဗမာလိုတကြောင်း အင်္ဂလိပ်လိုတကြောင်း ရေးထားတဲ့စာရွက်လေးရှိတယ်။ အဲဒီစာရွက်မှာ သမီးဖြစ်သူဆီကို လာလည်တာပါ ၊ တလနေချင်ပါတယ်၊ ကိုယ့်လိပ်စာ ဖုန်းနံပါတ် အလုပ်အကိုင် ဘာဗီဇာနဲ့နေတယ်၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ရေတခွှက်လောက် ရနိုင်ပါမလား၊ ခေါက်ဆွဲနဲ့ကြက်သား၊ ထမင်းနဲ့ငါး ပေးပါလို့ ၊ ဖောင်ဖြည့်ပေးပါ၊ ဝိုင်ဖိုင်ချိတ်ပေးပါ ၊ ခေါင်းမူးတယ်၊ အန်ချင်တယ်၊ ဗိုက်အောင့်တယ်ဆိုတာကို ဗမာလိုတကြောင်း အင်္ဂလိပ်လိုတကြောင်း ရေးထားတယ်။

Oculus, World Trade Center

ဘေးမှာထိုင်တဲ့ အိန္ဒိယသားတစ်ယောက်ကို ဖောင်တွေဖြည့်ဖို့ အကူအညီတောင်းတော့ သိပ်မကူညီချင်ဘူး နောက်တော့ စိတ်ပါလက်ပါ ရေးပေးတယ်တဲ့။ သူက ငါးလနေမှာ အဖေက ၃ လနေမှာလို့ လက် ၃ ချောင်း ထောင်ပြတယ်တဲ့။ အင်း အင်္ဂလိပ်လိုမပြောဘဲနဲ့ လက်ဟန်ခြေဟန် အမူအယာတွေနဲ့ ဘယ်လိုများ ပြောကျပါလိမ့်။ အဲဒီအိန္ဒိယသားက ပညာတတ်ပုံရတယ် အင်္ဂလိပ်စာအုပ်တွေပဲ ဖတ်တာတဲ့  အဖေက အဲဒီလို အင်္ဂလိပ်စာအုပ်မှန်းလည်း သိတယ်။ လေယာဉ်မယ်တွေက ဘာစားချင်လဲလို့ လာမေးရင် အဲဒီစာရွက်လေးပေါ်မှာ လက်ထောက်လိုက် လေယာဉ်မယ်ကဖတ်ပြီး လာချပေး၊ ဘေးမှာထိုင်တဲ့သူကိုလည်း အဲဒီစာရွက်ပြပြီး ဖောင်ဖြည့်ခိုင်း၊ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးဝင်တော့လည်း အဲဒီစာရွက်ပေးလိုက်တာ ဘာဆိုဘာမှမမေးဘူး ဒုန်းဆိုဗီဇာထုပေးလိုက်တော့တာပဲတဲ့။ လမ်းတွေပိတ်လို့ ဂွျှန်အက်ဖက်ကနေဒီလေဆိပ်ကနေ အိမ်ကို ၂ နာရီလောက်ကြာတယ်။ ရောက်တာနဲ့အဖေက အိပ်ယာထဲ ထိုးအိပ်တော့တာပဲ။ တရေးနိုးမှ နေ့လည်စာစား ပြန်အိပ် ည ၁၁ နာရီလောက်နိုးပြီး ပြန်မအိပ်နိုင်တော့ဘူး စကားတွေထိုင်ပြော နေ့နဲ့ညနဲ့မှား ဂျက်လက်ဖြစ်တာ တပတ်လောက်ကြာတယ်။ ရုံးကပြန်လာရင် အိမ်နားကပန်းခြံမှာ လမ်းလျှောက် ၂ ရက်လောက်ဆိုတာနဲ့ အဖေက ပန်းခြံကို တယောက်တည်းသွားတတ်နေပြီ ပေါ်တူဂီဆိုင်မှာ ဈေးဝယ်တတ်နေပြီ။ ပန်းခြံဆီသွားတဲ့လမ်းက အိမ်တချို့မှာ ပေါ်တူဂီအလံ လွှင့်ထားတယ်တဲ့။ အဖေက ဘောလုံးပွဲကြည့်တော့ သူ့ဘောလုံးသမားတွေရဲ့ နိုင်ငံအလံတွေကို သိတယ်။

တပတ်လောက်အကြာမှာ ရုံးဆင်းချိန် ဝါထရိတ်စင်တာကို လာခိုင်းလိုက်တယ်။ ရထားက တလိုင်းတည်း၊ ကိုယ်မနက်တိုင်းတက်သွားတဲ့အခြမ်းက ရထားကိုစီး ဂိတ်ဆုံးရောက်ရင်ဆင်း ဂိတ်ပေါက်နားမှာ စောင့်နေပါလို့မှာတော့ အဖေက စိတ်နည်းနည်းပူတယ် ဖြစ်ပါ့မလားသမီးရဲ့။ ဖြစ်ပါတယ် အဖေလာတတ်ပါတယ် ရှင်းရှင်းလေးကို မှားစရာမရှိဘူး။ ညနေ ၅ နာရီတောင် မထိုးသေးဘူး သမီးရေ ရောက်နေပြီ အောင်မလေး လူကများလိုက်တာ မိန်းမရေ အနားမှာနေ တော်ကြာပျောက်သွားမှဒုက္ခ သမီး အဖေတို့ စီအိုအက်စ်ဆိုင်ရှေ့မှာ ဘယ်မှမသွားဘူး။ ဆိုင်ရှေ့မှာစောင့်နေတဲ့ အဖေတို့ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့တယ်။ အဖေက ရထားပေါ်မှာ ဘေးကလူတွေကို မေးတယ်တဲ့ ဝေါထရိတ်စင်တာလို့မေးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်တဲ့။ ဒီလိုနဲ့ တပတ်မှာ ၂ ရက်လောက် ညနေရုံးဆင်းချိန်မှာ အဖေတို့က လာစောင့်နေပြီး မက်ဟန်တန်တခွင် လျှောက်လည်ကြတယ်။ အဖေက သင်ယူလိုစိတ်ရှိတယ် ဘိုင်ဘာ၊ ဖေ့ဘွတ်မှာ ဓာတ်ပုံတွေတင်တာ၊ စာရိုက်တာတွေ သင်တယ်။ တီဗွီ၊ အိုင်ပတ်ကနေ ဘောလုံးပွဲတွေကြည့်တယ်။ အမေက အိုင်ပတ်ကနေ သတင်းတွေကြည့်တယ်။ အမေက ချက်ပြုတ်၊ အဖေက အိမ်ရှင်းလင်း၊ ပန်းကန်ဆေး၊ အမှိုက်ပစ်၊ ထမင်းမစားခင် ပန်းသီးရှလကာရည်၊ ဆနွှင်းနဲ့ cod liver oil ဖျော်။ အမေက လက်နဲ့လျှော်ရတာကြိုက်တယ်။ လေးတဲ့ဟာတွေကိုတော့ စက်နဲ့လျှော်ခိုင်းတယ် အဝတ်လျှောက်စက်ကို ဘယ်လိုသုံးရတယ်ဆိုတာ ပြထားတယ်။ တနေ့တော့ အဖေက ဘိုင်ဘာကနေ ဗွီဒီယိုကောခါ်ပြီး အဝတ်လျှော်စက် မလည်လို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲလို့မေးတယ်။

United Nations, NYC

သုံးခါတိတိ ဗွီဒီယိုကောခေါ်ပြီးတဲ့အခါ အဝတ်လျှော်တာ အောင်မြင်သွားတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာနဲ့အိပ်တော့ အမေက လှုပ်လို့ အဖေက အိပ်မပျော်ဘူးတဲ့။ အဖေက အအိပ်ဆတ်တယ် ကြွက်ပြေးသွားရင်တောင် နိုးတယ်။ တီဗွီမှာ ပေါ်နေတဲ့ နာရီအချိန်မီးက လင်းလို့တဲ့ စာရွက်လေးနဲ့ကွယ်ပြီး အိပ်တယ်။ တယောက်အိပ်မွေ့ယာပြောင်း၊ ဆားခါးခေါင်းအုံးလုပ်ပေး၊ နေ့နဲ့ညမမှားတော့လို့လားမသိ အဖေက အိပ်ပျော်တယ်တဲ့။ မနက်တိုင်း၊ ညနေတိုင်း လမ်းလျှောက်၊ မက်ဟန်တန်မှာလည်းလျှောက် နယူးယောက်က လမ်းလျှောက်ရတဲ့နေရာမှာ နံပါတ်တစ်။ ဘရွှက်ကလင်းတံတားကိုတော့ အဖေက အံ့သြစရာကောင်းလိုက်တာ နှစ် ၁၀၀ ကျော်ပြီ ကျောက်သားတွေနဲ့ အသေအချာ အခိုင်အခံ့ဆောက်ထားတယ်တဲ့။ ပန်းခြံမှာ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရီမုတ်ကိုင်နေတော့ အမေက လေယာဉ်ပျံသေးဆော့တယ် ထင်နေတာ အဖေက ဒရုန်းတဲ့။ အဖေ ဒရုန်းဘယ်လိုသိလဲမေးတော့ ဘောလုံးပွဲတွေဆို ဒရုန်းနဲ့ရိုက်တာတဲ့။ အဖေက ဒရုန်းကို စိတ်ဝင်စားနေတာ ဈေးဘယ်လောက်ရှိသလဲတဲ့ ကိုယ်လည်းမသိ။ ဝေါထရိတ်စင်တာက ပန်းသီးဆိုင်မှာ ကိုယ့်ကိုစောင့်နေတုန်း အဖေက show counter မှာ ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေလို့ အဖေ ဘာတွေကြည့်နေတာလဲမေးလိုက်တော့ သမီးရေ အဲဒါဒရုန်း။

ဒရုန်းကိုကိုင်ပြီး ဈေးနှုန်းကြည့်မလို့ပြင်တဲ့အချိန် အရောင်းစာရေးမလေးက ဒေါ်လာတစ်ထောင်တဲ့။ သူ့မှာ အဲ့ဒီဒရုန်းရှိလို့ သိတယ်တဲ့ အဝေး ၃ မိုင်၊ အမြင့် မီတာ ၅၀၀ လောက်၊ ဘထ္ထရီကုန်လို့ ဘထ္ထရီအပိုဝယ်သင့်တဲ့အကြောင်း၊ အင်တာနက်သုံး၊ ရီမုတ်ကနေ ဒရုန်းရဲ့ကင်မရာကို လှည့်နိုင်တဲ့အကြောင်း သိရတယ်။ ကနေဒါမှာနေတဲ့ ကိုယ့်ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်းက သူ့မိဘတွေကို ကနေဒါကိုအလည်ခေါ်ချင်လို့ ကိုယ့်မိဘတွေ လူကြုံနဲ့လာတာလား ဘယ်လိုလာတယ်ဆိုတာ သိချင်လို့မေးတယ်။ ကိုယ့်မိဘတွေက စာရွက်လေးတရွက်ကိုင်ပြီး စတိတ်ကိုလာတယ်လို့ပြောတော့ သူ့မိဘတွေကတော့ အဲဒီလိုလာဖို့ဖြစ်နိုင်မယ်မထင်ဘူး သူသွားမှာပဲ ခေါ်လာခဲ့တော့မယ်တဲ့။ သစ်ရွက်တွေအရောင်ပြောင်းချိန်ဆို အရမ်းလှတာ အဖေတို့ကို ခေါ်ပြချင်တယ် နှင်းကိုလည်းမြင်ဘူးအောင် ဆောင်းတွင်းခေါ်ဦးမယ်။ အယ်မလေး ... အေးလို့နေနိုင်ပါ့မလား သမီးရဲ့ ခုတောင်ချမ်းလို့ စောင်ခြုံနေရတာ။ အပူပေးစက်နဲ့နေ တကိုယ်လုံး ကောက်ညှင်းထုပ်လို ဝတ်ထားရင်ရပါတယ်။ နှင်းတွေက အမြဲကျနေတာလားသမီး ဒီမြက်ခင်းမှာ နှင်းတွေရှိနေမှာပေါ့နဲ့ မလာချင်ဘူးပြောနေပေမဲ့လည်း ဆောင်းရာသီ နှင်းကျတာကို စိတ်ကူးနဲ့မြင်ယောင်နေကြလေရဲ့။ နွှေဦးရာသီ ချယ်ရီပွဲတော်ချိန်တော့ လာချင်တယ် ၂ ပတ်လောက်။ ဟင် ... ၂ ပတ် ဂျက်လက်က ၁ ပတ်လောက် ဖြစ်တဲ့ဟာကို။ ၃ လလောက်နေမယ်ပြောပြီး ၁ လဆိုတာနဲ့ ပြန်မယ်ဖြစ်ပါလေရော။ အဖေ ဝှီးချဲလ်ဆားဗစ်၊ လူကြုံရှာဦးမလား အယ်မလေး သမီးရယ် အလာတုန်းကတောင် ဝှီးချဲလ်ဆားဗစ်မယူဘဲ ကိုယ့်ဘာသာ လာခဲ့တာ အပြန်ကျမှ ဝှီးချဲလ်ဆားဗစ်ယူမယ်ဆိုတော့ သိက္ခာကျပါတယ်။ ကိုယ့်အဖေနဲ့အမေကတော့ အဲ့ဒီလို စာရွက်လေးတစ်ရွှက်ကိုင်ပြီး စတိတ်ကိုလာခဲ့ကာ စာရွှက်လေးတစ်ရွှက်ကိုင်ပြီး စတိတ်ကနေ ပြန်သွားကြလေရဲ့။

စန်းထွန်း
အောက်တိုဘာ ၈၊ ၂၀၁၇။

ရေးခဲ့ပြီးတာတွေက
ရေခြားမြေခြား ခရီးသွား
ရေခြားမြေခြား ခရီးသွား - ၂

Departure day, JFK Airport