နီးနေရက်နှင့် ဝေးနေခြင်း ...

နွေဦးပေါက်ရောက်သည်နှင့် သစ်ပင်များက ရွက်နုသစ်တွေဝေ၊ ပန်းပွင့်များက ဝေဆာဖူးပွင့်ကာ သြကာသတစ်ခုလုံး သာယာလှပနေသောကြောင့် နှစ်သက်ခြင်း၊ ကြည်နူးခြင်းကို ခံစားရသည်။ နေရောင်ခြည်များ ဖြာကျလင်းလက်နေပြီး လေနုအေးက ပွတ်တိုက်ကျီစယ်သွားတတ်သည်။ ကောင်းကင်သည် ပြာလဲ့နေပြီး တိမ်ဆိုင်တိမ်လိပ်များက မျောလွင့်နေတတ်သည်။ လမ်းဘေးဝဲယာတလျှောက် ပန်းရောင်စုံများ ဖူးပွင့်နေသည်။ ရုံးကွန်ပျူတာ နောက်ခံဘက်ဂရောင်းပုံအဖြစ် တင်ထားသော သစ်တောအုပ်ဟု အမည်ပေးထားသည့် နေပြောက်မထိုးနိုင်အောင် စိမ်းညှို့နေသော သစ်တောအုပ်ကြား ကြည်လင်နေသော ရေကန်ဘေးမှ တောလမ်းလေးတွင် လမ်းလျှောက်ချင်မိသည်။ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းတော့ မဟုတ်ပါ မျှော်လင့်ချက်၊ စိတ်ကူးယဉ်အိမ်မက်၊ ဘဝအတွေးအမြင်များ ဖလှယ်ရင်း သူနှင့်အတူ လမ်းလျှောက်ချင်မိသည်။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်ကြီးတွင် ပညာဆည်းပူးသည့်အချိန် အတူတူနီးပါးလောက် ဖြစ်သလို၊ နိုင်ငံရပ်ခြားသို့ ရောက်ရှိချိန်သည်လည်း အတူတူနီးပါး ဖြစ်ခဲ့ကြပေမဲ့ သူနဲ့ကိုယ် မသိခဲ့ကြ။ သူသည် ကိုယ့်မိတ်ဆွေ၏ သူငယ်ချင်း (သို့မဟုတ်) ဆွေမျိုးသားချင်း  ဖြစ်သောကြောင့် ဘာသာရေးပွဲ၊ ရန်ပုံငွေပွဲများတွင် စကားအနည်းငယ်ပြောပြီး မိတ်ဆက်ဖူးရုံ သာမန်အသိတယောက်သာဖြစ်သည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် လင်းလက်နေသော မျက်ဝန်းအကြည့်များကို မြင်တွေ့ရလိုက်ချိန်မှစ၍ သူ့ကိုစတင် သတိထားမိသွားသည်။ ကိုယ့်မိတ်ဆွေတင်သော ဓာတ်ပုံများတွင် သူ့ကို တွေ့ရတတ်လေသည်။ သူ့အကြောင်း ကိုယ်မသိသော်လည်း သူသည် ရိုးသားကြိုးစားသူ၊ လေးစားယုံကြည်ရမည့် သူတစ်ယောက်ဟု အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်နေမိသည်မှာ ဆန်းလှသည်။ ဆုံစည်းဖို့ရေစက် မပါဟန်တူသော သူနှင့်ကိုယ် နီးနေရက်နှင့် ဝေးရလေသည်။

စန်းထွန်း
မေ ၆၊ ၂၀၁၆။