တိုးတိတ်လွမ်းလို့ နေပါတယ်...

သူမ အိပ်ယာမှ နိုးထလာခဲ့ချိန်  အခန်းထဲမှာ လရောင်ဖြာလဲ့နေခဲ့သည်။  ညဉ့်နက်အောင် ကျောင်းသင်ခန်းစာတွေကို သင်အံနေချိန်တုန်းက သူမ လမင်းကြီးကို မေ့လျော့နေခဲ့သည်။  သူမ သတိထားမိလောက်အောင် လရောင်က ရွှန်းမြလွန်းလှသည်။ လရောင်ရဲ့ ဖျားယောင်းမှုကြောင့် သူမ ပြတင်းပေါက်နားရပ်ကာ ဝင်းဝင်းပပသာနေသည့် လမင်းကြီးကို ငေးကြည့်ရင်း တစုံတယောက်သောသူကို သတိရမိသည်။ ဒီအချိန်ဆို မိုင်ထောင်ချီဝေးတဲ့ သူ့ဆီမှာ မနက်ပေါ့။ မြူခိုးဝေ့တဲ့ ဆောင်းမနက်မှာ သူအရင်လို စက်ဘီးစီးနေမလား။

တရေးနိုးချိန်
မိုး၏မီးအိမ်၊ ဝင်းပြည့်ထိန်သော်
စိန်ကြယ်သေးညွှန်း၊ မိုးလုံးလွန့်သော်
ခင်ပြန့်ပန်းလွှာ၊ ဝရန်ကာ၏
တစ်ရာသီအေး၊ တစ်ညမွှေး၌
ပူဆွေးယဲ့ပန်း၊ ဘာမှန်းမသိ
ထိုင်မိထိုင်ရာ၊ နာရီကြာလည်း
ကြာသည်ကိုမေ့၊ မချမ်းမြေ့ဘူး။

**********************************************************************************

ကျောင်းသူဖြစ်တဲ့ သူမနဲ့ သရုပ်ပြဆရာဖြစ်တဲ့ သူ စာသင်ခန်းမှာပဲ ရိုးရိုးလေးတွေ့ခဲ့ကြပါတယ်။ ဌာနမှာ အသက်အငယ်ဆုံးဖြစ်သလို ပြေပြစ်တဲ့ ရုပ်ရည်ရှိတဲ့ သူဟာ ကျောင်းသူတွေကြားထဲမှာ ရေပန်းစားလှပါတယ်။ စာသင်ကောင်းသလို ကျောင်းသားတွေကို ဂရုတစိုက် ရှိတယ်လို့ သတင်းမွှေးပါတယ်။ Undergraduate တွေကို သင်နေရာက Post Graduate သင်ဖို့ သူမတို့အတန်းကို ရောက်လာပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံးသင်တဲ့ အတန်းဖြစ်လို့ အတော်လေး အားထုတ်ပါတယ်။

သူမကတော့ သူနဲ့တကယ့်ကို တခြားစီ။ ရုပ်ရည်က သာမန်၊ ဆံပင်က စုတ်ဖွားဖွား၊ ပုလင်းဖင် မှန်ကြောင်လေးပါ။ သူမဆီမှာ သူမအကြိုက်ဆုံးဆိုလို့ သူမမေမေ ပေးထားတဲ့ မေမိုးမာန်ဆိုတဲ့ ထက်မြက်တဲ့ နာမည်လေးက လွဲရင်။ နာမည်စီးတာလားမသိ။ သူမကတော့ နာမည်နဲ ခြားနားစွာ မထက်မြက်။ သူစာသင်ချိန်မှာ မျက်မှန်ကွယ်ပြီး ခိုးငိုက်ရင် သူကလည်း ပါးနပ်စွာ စာမေးပါတော့တယ်။ အိပ်ချင်စိတ်တွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်မသိ အသည်းအသန် စဉ်းစားကာ ပေါက်ကရတွေ ဖြေရင် ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ မဟုတ်သေးဘူးလို့ ဆိုတတ်ပါတယ်။

မေက သူငယ်ချင်းတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ ဗရုတ်ကျတတ်သူ၊ ယောကျ်ားလေးတွေနဲ့ အပြိုင်ငြင်းခုန်တတ်သူ၊ စနောက်အော်ဟစ်နေတဲ့သူ။ ဗရုတ်ကျနေတဲ့ မေတို့အုပ်စုကို သူ တခါတလေ နှုတ်ဆက်တတ်တယ်။ မေ့ကို မဟုတ်ဘူး။ မေ့သူငယ်ချင်း ကောင်လေးတွေကို။ သူလည်း မေတို့လို ဗရုတ်ကျချင်တယ် ထင်ပါရဲ့။ ဆရာမို့လို့ ရုပ်တည်ကြီးကို ဟန်လုပ်ပြီး နေရရှာတာ။ အသက်ကလည်း မေတို့ထက် ကြီးလှ နှစ်နှစ်ပေါ့။

မျက်ခုံးနက်နက်၊ မျက်လုံးနက်နက်လေးတွေနဲ့ဆံပင်တွေက ရွှေညိုရောင်။ သူဆီမှာ မေအကြိုက်ဆုံးက ဖြောင့်စင်းပြီး ပေါ်လွင်လှတဲ့ နှာတံလေး။ အဖျားလေးမှာ ကော့ပြီး အနားသတ်ထားတယ်။ နဖူးပေါ်ဝဲနေတဲ့ ဆံနွယ်လေးတွေ သပ်တင်လိုက်ရင် ပေါ်လာတဲ့ ဇင်ယော်တောင်ပံမျက်ခုံးလေးတွေကို မြင်ရတိုင်း မေသာဆို ဒီလို မျက်ခုံးလှလှလေးတွေကို ဖုံးမထားဘူး။ ဖေါ်ထားမှာလို့ မချင့်မရဲ တွေးမိတယ်။

ကျောင်းတက်ခါနီးမှ အိပ်ယာက ထ၊ အသည်းအသန်ကျောင်းကိုပြေးတဲ့ မေတယောက် စောစောနိုးလာတဲ့တနေ့ လမ်းလျှောက်နေတုန်း စက်ဘီးစီးလာတဲ့ သူနဲ့ ဆုံပါတယ်။ ရုံးဝတ်စုံမဟုတ်ဘဲ ဆွယ်တာရိုးရိုးလေးနဲ့ သူ လူငယ်လေးတယောက်လို နုနယ်ပျိုမြစ်နေပါတယ်။

"ဟိုင်း ပရော်ဖက်ဆာ ဂွတ်မောနင်း"
"ဂွတ်မောနင်း"

သင်တန်းပြီးသွားလို့ မေနဲ့သူ မဆုံတော့ပါဘူး။ တခါတလေ ကျောင်းသားတွေနဲ့ စကားပြောနေတဲ့ သူ့ကို မေတို့ အတန်းဆင်းချိန် ဖျတ်ခနဲ  တွေ့လိုက်ရတာကလွဲရင်။ သင်တန်းပြီးတိုင်း ကျေးဇူးတင်အီးမေးလ်တွေကို သင်ကြားတဲ့ ပရော်ဖက်ဆာတွေကို ပို့တတ်တာ မေ့အကျင့်။

သူ့အပြုံးက နှလုံးစွဲစိမ့်
ရင်တွင်းငြိမ်းငဲ့ မိုသိမ့်ကြက်သီး
ချမ်းမပြီးဘူး...
ယောင်တိယောင်တ ရယ်ရမလို
နှုတ်ချိုခွန်းစ ဆက်ရမလို
သူ့ကိုသာမှတ် ပြုံးရုံတတ်သည်...

မေ ကျောင်းပြီးခါနီး Management Course ယူတော့ သူနဲ့ပြန်ဆုံတယ်။ သူ မေ့ကို မှတ်မိတယ်။

"မေ ဟုတ်တယ်မလား" တဲ့။

နွေရာသီတုန်းက နစ်ကတိုင်ဆန်းဆန်းလေးတွေ ဆင်ယင်တတ်သူ ဆောင်းရာသီမှာတော့ ဆွယ်တာလှလှလေးတွေနဲ့ ရှင်းသန့်နေပါတယ်။ မေကတော့ အမြဲ ပိုသီပတ်သီ၊ ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း၊ မေ့တတ်လျော့တတ်တာလည်း မေ့အပြင် နှစ်ယောက်မရှိ။ ပြသနာတပုံးတခေါင်းနဲ့ ရှိနေတတ်သူ။ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မှုန်မှိုင်းနေတဲ့သူ။ သူကတော့ မေနဲ့ ခြားနားစွာ အမြဲတိကျသေစွာ၊ စေ့စပ်၊ ထက်မြက်ပြီး ရှင်းသန့်နေတတ်သူ။ မေ သူ့ကို နှစ်သက်သဘောကျတာတော့ အမှန်ပါ။

သူ့ကိုမြင်လျှင်
ရင်ဒိတ်ဒိတ်တိုး၊ တစ်မျိုးမရိုး
စိုးထိတ်ဖွယ်လည်း၊ မရှိဘဲနှင့်
တင်းဆဲဝှက်ကြောက်၊ တုန်ယင်တတ်သည်...
ရင်တလှပ်လှပ်၊ ထပ်ထပ်မောမိ
မြကြောလျက်တင် ပွင့်စင်ရွှန်းတင့်
ပန်းပွင့်ကျွှန်မ ဖြစ်ပါရစေ...

မနက်တိုင်း သူ့ကို မြင်ရတာနဲ့ မေရဲ့တနေ့တာ ပြီးပြည့်စုံပါတယ်။ သူ့ရဲ့ချိုသာတဲ့ အသံလေးကို ကြားရတာက မေ့အတွက်တာ့ ကဗျာတပုဒ် နားထောင်ရသလိုပါပဲ။ တရက်မှာတော့ စာသင်နေတာ သူမဟုတ်လို့ သိရတာက သူ့ဖေဖေ အသည်းအသန်ဖြစ်လို့ သူအမြန်ဆုံး လိုက်သွားရတယ်။ နှုတ်မဆက်ဘဲ ထွက်သွားတဲ့ သူ့ကို မေ သတိရမိပါတယ်။

သူသွားတော့မည်
ပွေ့ချောထွေးလည်း၊ ဝမ်းနည်းရုံမျှ
မှုန်ဝါးမျက်နှာ၊ မျက်ရည်ကာစီး
ပြန်လာပါဦး၊ ခွဲချင်ဘူးကွယ်
မူးယစ်ဝေည၊ မွှေးထုံသဆဲ
ခဏတွေ့မော၊ ရင်ခုန်ရောယှက်
ပြောချင်စကား၊ မေးခွန်းများစွာ
မေ့ထားခဲ့ပြီး၊ ပြန်ချိန်နီးမှ
ငိုညည်းတဝက်၊ မမီလက်ကမ်း
နှုတ်ဆက်ဝါးဝါး၊ ပြေးထွက်သွားမှ
တံခါးရပ်မှီ ငေးခဲ့ပြီ။

အချစ်ဆိုတာလည်း အံ့သြဖို့ကောင်းသား။ ဘာကြောင့် ချစ်တယ်လို့အကြောင်းအရာ မယ်မယ်ရရ ပြောစရာမရှိ။  သူ့ခွင့်ပြုချက် မလိုဘဲ တိုးတိတ်စွာ ချစ်လို့ရတယ်။ သူ့ခွင့်ပြုချက်မလိုဘဲ တိတ်တိတ်လေး လွမ်းနေလို့ရတယ်။ မေနှစ်ခြိုက်မိတဲ့ စာသားလေးက "မိတ်ဆွေဆက်ဆံရေးသည် လုံခြုံမှု၊ ကိုယ်နှုတ်စောင့်စည်းမှုနှင့် လိမ္မာပါးနပ်မှုအပေါ် မူတည်၍ အချစ်ကတော့ စိတ်အားထက်သန်မှု၊ ကြည်နူးမှုနှင့် ယုံကြည်စိတ်ချမှုအပေါ် တည်သည်"တဲ့။

တွယ်ငြိခြင်းသည်
ဆင်းရဲအစ၊ သံသာရဟု
ချမ်းမြသိလည်း၊ တွယ်ငြိမြဲပင်
ရဲဝံ့သည်လား၊ ကြောက်သည်လားဟု
ငြင်းပွားစိတ်တွေ အဖြေခက်သည်..

ရေအောက်ထက်နိမ့်လို့ ရေကာတာတွေကာထားပြီး အမြဲထကြွဝီရိယရှိတဲ့၊ ရှေးဟောင်းအဆောက်အဦးတွေ၊ ဗိသုကာမြောက်ခန့်ညားလှတဲ့ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကြီးတွေ၊ လေရဟတ်ကြီးတွေကို ရှိတဲ့ သူမွေးဖွားရာ နိုင်ငံကို မေ အလည်တခေါက်လောက်တော့ ရောက်ဖူးချင်မိသည်။ ပေးဆပ်ခြင်း၊ ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း မရှိသောကြောင့် မေ့အချစ်သည် မနက်ရှိုင်းဟု ဆိုချင်ဆိုကြမည်။ မေ ဝန်ခံပါသည်။ တချိန်ချိန်ကျလျှင် မေ သူ့ကို မေ့သွားကောင်းမေ့သွားနိုင်သည်။

နောက်ထပ် ဆုံဆည်းဖို့ဆိုသည်မှာ အခြေအနေ၊ အချိန်အခါ၊ ကံတရားပေါ်တွင် မူတည်၍ ဆုံဆည်းခွင့်ကိုတော့ မေ မမျှော်လင့်တော့ပါ။ တကျွှန်းခြင်း၊ တမြေစီခြားနေသူခြင်း လမင်းကို မော့ ကြည့်မိရင်း မျက်နှာခြင်း ဆုံနိုင်ပါသည်။ နွေဦးသည် ဥသြနဲ့ ပန်းပွင့်များကို တပါတည်း သယ်ဆောင်လာဘိသကဲ့သို့ အချစ်ဆိုသော အရာသည် အလွမ်းများကို တပါတည်း ဆောင်ကြဉ်းလာပါသည်။ ကမ္ဘာမြေ၏ တထောင့်တနေရာမှာ ရှိနေသော နေသန်ဆိုသော လူတယောက်ကို မေ လွမ်းနေမိသည်။ တမ်းတမိသည်။ သတိရမိသည်။ သူနဲ့ မေ ကမ္ဘာမြေကြီး၏ တမိုးအောက်မှာ ရှိတယ်ဆိုသော အသိကြောင့်ပင် မေ ကျေနပ်မိသည်။

တစ်ကျွှန်းစီနေ
တစ်မြေစီခြားသူရယ်
မျက်နှာချင်းကိုလ
လမင်းမှာ ဆုံစို့ကွယ်။

(ဆရာမ ခင်ခင်ထူးရဲ့ ပန်းကြာဝတ်မှုန် ဝထ္ထုဖတ်ရင်း နှစ်ခြိုက်မိတဲ့ ဆရာမကြည်အေး ကဗျာများကို သုံးထားပါတယ်။ ပထမဆုံး ရေးဖွဲ့တဲ့ အက်ဆေးမို့လို့ အမှားပါရင် ဝေဖန်ထောက်ပြပေးပါဦး။ ဆရာမ ဂျူး၊ ဆရာမ ခင်ခင်ထူး နှစ်သက်သူမို့ သူတို့ရဲ့ ရေးဟန်တွေ လွှမ်းမိုးနေတာကတော့ အသေအချာပါ။)

စန်းထွန်း
ဖေဖေါ်ဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၂။