အိုင်အိုဝါသွား တောလား...

လွန်ခဲ့သော တနင်္ဂနွေနေ့က အိုင်အိုဝါစီးတီးဆီ အလည်အပတ် ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ ခရီးဖြစ်လာပုံက ဆူနမ်တို့က ဖုန်းစင်းကဒ်(sim card) ဝယ်ချင်လို့၊ ဗီယက်နမ်အစားအစာဆိုတာ ရေလုံပြုတ်တင်မဟုတ်ဘဲ အရမ်းစားကောင်းတယ်ဆိုတာကို  မိုင်း(ဗီယက်နမ်မလေး)က ဗီယက်နမ်စားသောက်ဆိုင်မှာ သက်သေပြချင်လို့၊ ကားမောင်းလိုင်စင် ပူပူနွေးနွေး ရထားတဲ့သူတွေကလည်း မြို့ပြင်ထွက်မောင်းရင်း လိုင်စင်မရသေးတဲ့သူတွေကို ဆရာလုပ် အဲလေ..သင်ကြားပြသချင်လို့။

NUS Business School Canteen မှာ ဗီယက်နမ်စာ စားပြီးကတည်းက ဗီယက်နမ်စာဆိုတာ ဆားမပါ၊ ပေါ့ရွှတ်ရွှတ်၊ ရေလုံပြုတ်လို့ သိထားတာ။ မိုင်းစားနေတဲ့ ရေလုံပြုတ်တွေက ပိုပြီးသက်သေပြနေသလို။ ဗီယက်နမ်စာဆိုတာ tasteless လို့ စတိုင်း ဗီယက်နမ်စာ အရမ်းကောင်းကြောင်း မိုင်းက သက်သေပြချင်နေတာ။ သွားမဲ့နေ့မတိုင်ခင် မိုင်းက နေမကောင်းဖြစ်တော့  ဝါးတီးတပွဲလွတ်သွားတယ်...:D ။

စင်္ကာပူမှာဆိုရင် စင်းကဒ်ကို ထုတ်ပြီး တခြားဖုန်းမှာ ထည့်လို့ရပါတယ်။ စတိတ်မှာတော့ ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး စင်းကဒ်ရှာတာ မတွေ့ပါဘူး။ မကြိုက်လို့ ပြောင်းရင် နောက်ဖုန်းတလုံးပဲ။ ဖုန်းတလုံး ဖုန်းနံပါတ်တခု။ အသက်သာဆုံး unlimited ပလမ်က တလ ၄၀။ prepaid က ဒေါ်လာ ၃၀ဆို မိနစ် ၁၀၀၀ ရပါတယ်။ ၁လ၊ ၂လ၊ ၃လ အတွင်း မိနစ်တွေ သုံးလို့ရတာက လိုင်း(carrier)ပေါ်မူတည်ပါတယ်။ Gmail ကနေ ဖုန်းခေါ်လို့ရတော့ ဖုန်းဆိုတာ အင်တာနက် မသုံးတဲ့အခါမှ သုံးဖြစ်ပါတယ်။ ချွှေတာခြိုးခြံရတဲ့ ကျောင်းသားဘဝမှာ တလကို ၄၀ ဖုန်းအတွက်သုံးရတာ သိပ်များလွန်းပါတယ်။ prepaid ကလည်း သိတဲ့အတိုင်း အထွက်ရော၊ အဝင်ရော မိနစ်တွေ ဖြတ်တာပါ။ ဖုန်းခေါ်လို့ မကိုင်လည်း မိနစ်တွေ ဖြတ်တာပါ။ ဒီတော့လည်း "charge too much." အစား "eat too much"လို့ အမွန်းတင်လေ့ရှိပါတယ်။

သက်သာတဲ့ဖုန်းကျတော့လည်း ဖုန်းခေါ်ရုံသာရပြီး ကင်မရာတောင် မပါ။ လူဆိုတာလည်း ခက်သား။ ကိုယ်သုံးနေကျ ဖုန်းမှ ကိုင်ချင်တာလား။ ဒီလိုနဲ့ သက်သာရာကို ရှာဖွေတော့ T-Mobile မှာ စင်းကဒ်ထည့် သုံးလို့ရပြီး ဒေါ်လာ၃၀ ကို မိနစ် ၁၅၀၀တောင်ရ ၃လခံတဲ့ prepaid ကို တွေ့တော့ ဝယ်ဖို့ကြံစည်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ၁နာရီလောက်မောင်းရတဲ့ အိုင်အိုဝါပြည်နယ်ရဲ့ ဆဋ္ဌမမြောက်အကြီးဆုံး အိုင်အိုဝါစီးတီးကို ခြေဆန့်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။

လမ်းဘေးဝဲယာတလျှောက်  ပြောင်းဖူးစိုက်ခင်းတွေနဲ့ ရာသီဥတုကလည်း ဆောင်းဦးဝင်စဆိုတော့ အအေးမပိုဘဲ ခြေခင်းလက်ခင်း သာလှပါတယ်။ လမ်းတလျှောက် တွေ့တဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေကို ကြည့်ပြီး  လိုင်စင်ရပြီးသားသူတွေက မရသေးတဲ့သူတွေကို စာမေးပွဲ စစ်သလိုမေး။ ဖြေတဲ့သူကလည်း ပေါက်ကရဖြေလိုက်၊ နွားစားကျက်ခင်းတွေနားဖြတ်ရင် နှာခေါင်းလေးတွေ ပိတ်လိုက်နဲ့ အိုင်အိုဝါစီးတီး ရွှေမြို့တော်ကြီးကို GPS အားကိုးနဲ့ ရောက်ခဲ့ပါတယ်။

Wal Mart ကို ရောက်တော့ စင်းကဒ်ကို အိုင်အိုဝါစီးတီးမှာ ဝယ်လို့မရပါဘူးတဲ့။ အိုင်အိုဝါပြည်နယ်ရဲ့ မြို့တော် ဒက်စ်မွိုင်း Des Monies မှာမှ ဝယ်လို့ရပါတယ်တဲ့။ အိုင်အိုဝါစီးတီးကနေ ဒက်စ်မွိုင်းကို ၂နာရီလောက် မောင်းရပါတယ်။ ရောက်တဲ့အတူတူ မထူးပါဘူးဆိုပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်။ Asian Market သွားမယ်ဆိုပြီး မြို့ထဲကို ဝင်တော့ နေဝသန်ညွှန်းတဲ့ နာမည်ကျော် အိုင်အိုဝါ တက္ကသိုလ်ကြီးကို ကားပေါ်ကနေပဲ ငေးခဲ့ရပါတယ်။ ကျောင်းပရဝုဏ်က တော်တော်ကျယ်ပါတယ်။ အဆောက်အဦးတွေက စနစ်တကျ၊ သစ်ပင်ပန်းမန်တွေ၊ ကျောင်းနားဖြတ်စီးဆင်းနေတဲ့ မြစ်နဲ့ နာမည်ကြီးလည်း ကြီးလောက်ပါပေတယ်။ ကားမောင်းရင်တောင် နာရီဝက်ကျော်လောက် မောင်းရမယ်။ Indiana Fort Wayne Purdue University ထက် အတော့်ကို ကျယ်ပါတယ်။

လူနာတင်ယဉ် ဥသြဆွဲပြီးလာတော့ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့် လမ်းဘေးချရပ်။ လူနာတင်ယဉ်ကျော်သွားတော့ လမ်းကို ရုတ်တရတ် ကွေ့ချတော့ ကားက ပလက်ဖောင်းပေါ် ကျော်တက်သွားချိန်မှာ အော်လိုက်ကျတာ လက်ပံပင်ဇရက်အုပ် ကျသလို။ တလမ်းမောင်းကို မှားပြီး ဝင်ချသွားတော့ သူများအိမ် ကားပါကင်မှာ အသာလေးခပ်တည်တည်ဝင်ပြီး လမ်းကြောင်းပြန်တည့်။ မြို့ထဲမှာ ရှုတ်ရှပ်ခတ်နေတာ့ တောသားမြို့တက်တွေမှာ မျက်လုံးလေး ကလည်လည်။ အရေးထဲ GPS လမ်းညွှန်တဲ့အတိုင်း သွားရင်းက ကျော်သွားလို့ လမ်းတွေမွေ့။

အလာတုန်းက ဘူဖေးကို နင်းကန်စားမယ် ဗိုက်ကို ရှင်းထားဆိုပြီး ဆူနမ်က ဒိုင်ဂျင်း(အစာကြေဆေး) ဝေပါတယ်။ သူ့ဆေးက တကယ်အစွမ်းပြလာပြီ။ ညနေ၄နာရီ ထိုးပြီကိုး။ နောက်ဆုံး Asian Market မတွေ့လည်း HyBee မှာ ဘူဖေးဝင်စားမယ်ဆိုပြီး ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး လိပ်စာလှမ်းတောင်းရပါတယ်။ လိပ်စာအတိအကျ ပေးတော့မှလည်း GPSက မှန်မှန်ကန်ကန် ညွှန်းပါတယ်။

ဒါလည်း လည်နေတုန်းပါပဲ။ မဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီး ကားအကြီးတွေ ရပ်နားထားတဲ့ ကားပါကင်မှာ ရပ်ပြီး GPSကို ပြန် restart၊ ဖုန်းလှမ်းဆက်မေး။ ယောကျ်ားလေးတွေ အလုပ်များနေချိန်မှာ မိန်းကလေးတွေကလည်း အလုပ်ရှုပ်နေပါတယ်။ တယောက်တလှည့် ဓာတ်ပုံရိုက်၊ ဘေးကနေ ဆပ်ပြာပူဖောင်းလေးတွေ မှုတ်ပေး။ ဒါမှ ဓာတ်ပုံထဲမှာ ပန်းတွေနဲ့ဝေ အဲလေ...ပူဖောင်းလေးတွေ ဝေနေမှာကိုး။ လုံခြုံရေးအစောင့်က လာပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်လို့ မရဘူးလို့ လာပြောပါတယ်။ စတိတ်မှာ အများပြည်သူသုံးနေရာတွေကို လုံခြုံရေးအရ ဓာတ်ပုံရိုက်ခွင့် မရှိပါဘူး။ တခါတုန်းက ချီကာဂိုမှာ ကား စောင့်နေတုန်း ခပ်ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ နံရံပေါ်က ပန်းချီကားကို ဓာတ်ပုံရိုက်တော့ လုံခြုံရေးအစောင့် ရောက်လာပြီး ချက်ချင်း ဖျက်ခိုင်းဖူးတယ်။ သတိလာပေးတဲ့ လုံခြုံရေးအစောင့်ကိုလည်း အလွတ်မပေး လမ်းကြောင်းမေး။

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့မှ Asian Market ကို ရောက်ပါတယ်။ ဒါတောင် GPS က မီးပွိုင့်ကို ဖြတ် ညာကွေ့ ညွှန်းတုန်း အမှန်က မီးပွိုင့်မရောက်ခင် ညာကွေ့လိုက်တာနဲ့ ရောက်ပြီ။ ဟိုဖက်ကားလမ်းကူးပြီး တရုတ်စာ ဘူဖေးစားကြမယ်။ ကားကို မယူတော့ဘူး လမ်းလျှောက်သွားမယ်ဆိုပြီး မီးပွိုင့်ကူးဖို့ စောင့်နေတာ ၁၅မိနစ်လောက် ရှိသွားပေမဲ့ လူကူးမီးလေးက လင်းမလာ။ မဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီး ခလုတ်သွားနှိပ်တော့မှ လင်းလာလေရဲ့။ လူကူးမီးလေး လင်းလာချိန်မှာတော့ နိုင်ငံကြီးသားပီသစွာ ခေါင်းကို ၃၆၀ဒီဂရီ ပတ်ချာလည်အောင်ကြည့်ပြီး လမ်းကူး။ ဒီလိုနဲ့ မနက်စာနဲ့ ညနေစာကို ပေါင်းပြီး စားခဲ့ရပါတော့တယ်။

ပြန်လမ်းမှာတော့ လိုင်စင်မရသေးတဲ့ ရာမားကို လေ့ကျင့်တဲ့အနေနဲ့ မောင်းခိုင်းတယ်။ နောက်ထိုင်ခုံက လူအကုန်လုံး ခါးပတ် ပတ်ရပါတော့တယ်။ ဗိုက်ကားအောင် စားသောက်ထားတော့ မျက်လုံးလေးစင်းနေတုန်း "ဝုန်း...ကလုန်း..."ဆိုတဲ့ အသံတွေကြောင့် လန့်နှိုးလာပြီး ဘာဖြစ်တာလဲ စပ်စုကြည့်တော့.... စတိတ်မှာ STOP ဆိုင်းတွေ့ရင် ကားကို လုံးဝရပ်ရတာပါ။ တယောက်တည်း ကားမောင်းတဲ့အခါ STOP ဆိုင်း မမြင်လို့ မရပ်တာမျိုး မဖြစ်ရလေအောင် လမ်းကို ခုလို   ဝုန်း...ကလုန်း. ဖြစ်အာင် လုပ်ထားပြီး ရှေ့မှာ STOP ဆိုင်း ရှိတယ်ဆိုတာ သတိပေးကာ ကားရပ်အောင် တမင်လုပ်ထားတာတဲ့။ တော်လိုက်တဲ့ အစိုးရ။ တို့ ရွှေပြည်ကြီးမှာလည်း ပုသိမ်ကို သွားတဲ့လမ်းမှာ STOP ဆိုင်း(ဝုန်း...ကလုန်း...)က များမှများ... :D ။ ရန်ကုန်ကနေ အထွက် ဗိုက်ကားအောင် စားသောက်ထားပေမဲ့ ပုသိမ်လည်းရောက်ရော ဗိုက်ကလေးကို ချောင်လို့။ အစာကြေတာများ ပြောပါတယ် အစာကြေဆေးတောင်မလို .... :D ။

အိုင်အိုဝါစီးတီးမှာ ၃ နာရီလောက် လမ်းမွေ့ဖူးတာနဲ့ တောသားတွေ ကြောက်လန့်ကာ ရွှေမြို့တော်ဒက်စ်မွိုင်းဆီကို မတက်ရဲတော့ပါကြောင်း....။

စန်းထွန်း
စက်တင်ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၁။