ဂျီစီ ခရီးကြမ်း - ၆

လူဝီဗီလ်မှာနေတဲ့ စီနီယာကျောင်းသားများရှိလားလို့ ကျောင်းကိုမေးကြည့်တော့ နီပေါကျောင်းသားတယောက်ရှိတယ်။ အီးမေးလ်ဆက်သွယ်တော့ စတိတ်ပြင်ပကို ရောက်နေတယ် နောက် ၂ လမှ ပြန်လာမယ်တဲ့။ စီနီယာဆီကနေ အကူအညီမရနိုင်တော့ craiglist ဆိုက်ကနေ အိမ်ခန်းရှာတော့ အိမ်ရှင်က ထောက်ခံပေးမဲ့သူ reference ၂ ယောက်တောင်းတယ်။ အင်ဒီယားနားပြည်နယ် ဖို့ဝိန်းမြို့မှာ လုပ်အားပေးလုပ်ခဲ့တဲ့ NGO အဖွဲ့အစည်းက ဒါရိုက်တာအစ်မနဲ့ ပရော်ဖက်ဆာလာမန်တို့ရဲ့ ရာထူး၊ လိပ်စာ၊ အီးမေးလ်တွေ ပေးလိုက်တယ်။ ကိုယ့်နာမည်က စန်းစန်းဆိုတော့ ဂျပန်လားလို့မေးတယ်။ ကိုယ့်ဓာတ်ပုံတောင်း သူတို့မိသားစုဓာတ်ပုံ၊ မြေအောက်ခန်းက ကုတင်၊ မှန်တင်ခုံ၊ အဝတ်ဗွီရို၊ ရေချိုးခန်းဓာတ်ပုံတွေ ပို့ပေးတယ်။ လာမနေခင် လာကြည့်ပါဆိုပေမဲ့ သွားမကြည့်နိုင်တော့ဘူး။ ကျောင်းကထွက်ခွာပြီး ၁ လ ပြည့်တဲ့နေ့ ကန်တက်ကီပြည်နယ် လူဝီဗီလ်မြို့ကို ပြောင်းတယ်။ အဲဒီအချိန် မိုင်းဖန်က သူ့ရည်းစားရှိတဲ့ ဗာမွန်ပြည်နယ်ကို သွားလည်နေတော့ ဆူနမ်က မိုင်းဖန်ရဲ့ ကားအသစ်စက်စက်ကိုမောင်းပြီး လိုက်မပို့ရဲ ဘူး။ အိမ်ကထွက်ခွာဖို့ ၁ နာရီအလို တက္ကစီဘွတ်ကင်လုပ်ထားတာ ပျက်သွားလို့ အသည်းအသန် တက္ကစီရှာ ဘတ်စ်ကားကို လက်မတင်လေး မှီတယ်။ ဘတ်စ်ကားမောင်းတဲ့သူကို စောင့်ပေးပါနော် ဒီကားနဲ့လိုက်ရမှဖြစ်မယ်လို့ အကူအညီတောင်းတော့ မြန်မြန်လုပ် စောင့်ပေးမယ်တဲ့။

စတိတ်လာတုန်းက လက်ကေ့အိတ် ၂ အိတ် ဟမ်းကယ်ရီ ၁ အိတ်ပဲပါတယ်။ ခုလည်း အဲဒီအတိုင်းပါပဲ ဒါပေမဲ့ စာအုပ်တွေကြောင့် ပေါင်ချိန်ပိုနေလို့အပိုကြေး ၉၀ ထပ်ပေးရတယ်။ ကန်တက်ကီပြည်နယ် လူဝီဗီလ်မြို့လည်ခေါင်က ဘတ်စ်ကားဂိတ်ရောက်တော့ တက္ကစီငှား။ အိမ်ရှင်တွေက လာကြိုပေးနိုင်တယ်ဆိုပေမဲ့လည်း အားမှန်းမသိမအားမှန်းမသိ အားနာလို့။ အိမ်ရှင်တွေက အမေရိကန်မ၊ အမျိုးသားက အိန္ဒိယသား၊ အသက် ၃၅ လောက်ရှိမယ်လို့ ခန့်မှန်းရတယ်။ သားကြီးလုကပ်က ၈ နှစ်၊ သမီးငယ် ကေတီက ၅ နှစ်။ လုကပ်က အသားဖြူဖြူ မျက်ခုံးထူထူ မျက်လုံးနက်နက်နဲ့လူချောလေး ယူရေးရန်းရုပ်ပေါက်တယ်။ ကေတီက ဘိုမလေး အာရှစပ်ထားတယ်လို့ လုံးဝမထင်ရဘူ။ ဆံပင်ရွှေဝါရောင်နဲ့ လိမ္မာသိတတ် သူ့အမေလို စိတ်ကောင်းနှလုံးကောင်း ရှိတယ်။ မြေအောက်ထပ်မှာ ရေချိူးခန်း၊ အိမ်သာ၊ ကုတင်ပါတယ်။ ကိုယ့်အခန်းရှေ့မှာ အပြေးစက်၊ home theatre လုပ်ထားတယ်။ မီးဖိုးချောင်ကတော့ အပေါ်ထပ်မှာ။ ဝေါမတ်လိုက်ပို့ပေးပြီး စားစရာတွေ နည်းနည်းဝယ်။ မိုင်းဖန်ရဲ့ ထမင်းပေါင်းအိုးကို သုံးနေတဲ့ဆူနမ်က အမေဇွှန်ကနေ သေသေချာချာ ရွေးဝယ်ထားတဲ့ ထမင်းပေါင်းအိုး သေးသေးလေးကို သူမသုံးဖြစ်တော့ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် ဆူနမ်အမြော်အမြင်ကြီးပေလို့ အမေရိကန်အိမ်မှာ ထမင်းပေါင်းအိုးမရှိဘူး။

အဲဒီထမင်းပေါင်းအိုး ခုထိ သုံးနေသေးတယ် ၂၀၁၂ မတ်လ က ပေးလိုက်တာဆိုတော့ ၅ နှစ်တောင်ရှိပြီ။ ၂၀၁၇ လေဘာဒေးပိတ်ရက် ရာမားအိမ် သွားလည်တော့ အဲ့ဒီထမင်းပေါင်းအိုးနဲ့ဆင်တူ နင်တို့ကျောင်းမှာသုံးတဲ့ ထမင်းပေါင်းအိုး ရှိသေးလားမေးတော့ မရှိတော့ဘူးတဲ့။ ထမင်းပေါင်းအိုးတခုလုံးကို ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်လိုက်လို့ ပျက်သွားတယ်တဲ့။ ရာမားက smart people make stupid mistakes ဆိုလို့ ရယ်လိုက်ရတာ။ ဆူနမ်က စန်းစန်း နင်သိပ်ကံကောင်းတယ် စာမေးပွဲကျ ငါတို့ထက် ၃ လနောက်ကျတာ ကံကောင်းခြင်းတမျိုးပဲ။ ငါတို့အတူတူ ကျောင်းပြီးရင် တောင်မင်းမြောက်မင်း မကယ်နိုင်။ ဟော ခုတော့ နင်ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန် မိုင်းဖန် အလုပ်ရနေပြီဆိုတော့ နင့်ကိုခေါ်တယ်။ သိပ်မကြာဘူး မနီးမဝေးမှာ အလုပ်ရ လစာလည်းကောင်း blessing in disguise အဆိုးထဲကအကောင်းပဲ။ ကိုယ့်ကို ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရင် သိပ်လက်မခံချင်ဘူး မကြိုးစားဘဲနဲ့တော့ ကံမကောင်းဘူးလို့ ခေါင်းမာမာနဲ့ ပြောနေတုန်း။ တကယ်တော့ ကိုယ်ဟာ ကံကံရဲ့အကျိုးတရားကို ယုံကြည်သက်ဝင်သူတယောက်ပါ။ အရင်တုန်းကဆို မိဘတွေဆန္ဒအရ ဘုန်းကြီးကျောင်းလိုက်ပေမဲ့ ယုံကြည်သက်ဝင်သူ မဟုတ်ဘူး။ ၂၀၀၅ သင်္ကြန်တရားစခန်း မှော်ဘီဝါးနက်ချောင်း ဗောဓိရိပ်ငြိမ်ဆရာတော်ကို ဖူးမြော်ရတော့မှ သံဃာကို ကြည်ညိုလာခဲ့သူတယောက်။

နိုင်ငံခြားရောက်တော့ ကိုယ့်ထက်တော်တဲ့သူက ကိုယ့်လောက်အလုပ်ကံမကောင်း၊ ကိုယ့်ထက်ညံ့တဲ့သူက ကုမ္ဗဏီကောင်းကောင်းမှာ လစာကောင်းကောင်းရတာတွေ မြင်ရတော့မှ ကံတရားဆိုတာကို ယုံကြည်လာတယ်။ အခက်အခဲတွေကြုံတော့မှ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ပိုပြီးဆည်းကပ်လာတယ်။ ကန်တက်ကီအိမ်နဲ့ရုံးက မိုင် ၁၀၊ မိနစ် ၂၀ လောက်မောင်းရတယ်။ တက္ကစီခေါ် တခါစီးရင် ၃၅၊ ၄၀ ပေးရတယ် ပြီးတော့ ချက်ခြင်း မရဘူး။ နယ်မြို့တွေက အဲဒီအတိုင်းပဲ အများသုံးသယ်ယူပို့ဆောင်ရေးက နယူးယောက်လို အဆင်မပြေဘူး။ လူဝီဗီလ်မှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အတန်းထဲက ဂျော်ဒန်သားမဟာကို မေးကြည့်တယ် ရုံးကိုဘယ်လိုသွားလဲလို့။ သူက မြို့ထဲက တိုက်ခန်းမှာနေတာ ရုံးကလည်း မြို့ထဲမှာပဲ ဘတ်စ်ကားစီးတယ် တလမှ ၄၀ ပေးရတယ် ကြိုက်သလောက်စီးတဲ့။ ရုံးနားမှာ ဘတ်စ်ကားစောင့်စီးတာ ဘတ်စ်ကားတစီးလုံး ကိုယ်တယောက်တည်း။  တနေရာရပ်လို့ ဘာဖြစ်တာလဲမေးတော့ ဂိတ်ဆုံး နောက်ဘတ်စ်ကားလာလိမ့်မယ်  နောက်ထပ် နာရီဝက်လောက်မှ ရုံးကနေ မြို့ထဲကိုပတ်မောင်း အဲဒီကနေမှအိမ်ကို ၁ နာရီ ၄၅ မိနစ်ကြာမှာတဲ့။ ဘတ်စ်ကားဂိတ်မှာ တယောက်တည်း အိမ်ရှင်ကိုဖုန်းဆက် အကူအညီတောင်း လာကြိုခိုင်း။ နောက်တော့ အိမ်ရှင်က ကြိုပို့လုပ်ပေးတယ် အသွား ၁၀၊ အပြန် ၁၀ ဆိုတော့ တက္ကစီထက် အများကြီးသက်သာတယ်။

Thunder over Louisville Festival. April 24, 2012.
ည ၉  နာရီခွဲမှ မီးရှုးမီးပန်းဖောက်မှာကို ညနေ ၄ နာရီကတည်းက စောင့်နေကြတာ

အိမ်ရှင်အမေရိကန်မမန်ဒီက သဘောမနောကောင်း၊ အပြောကောင်း၊ ဂျပန်မှာ ၂ နှစ်လောက်နေဖူးတယ်။ ဂျပန်က သူ့မွေးစားမိဘတွေနဲ့ ခုထိအဆက်အသွယ်ရှိတုန်း။ အိမ်ရှင်မက်နိက အိန္ဒိယသား လက်ဆီတန်မြို့က ကန်တက်ကီပြည်နယ်တက္ကသိုလ်မှာ အင်ဂျင်နီယာကျောင်းပြီးတော့ မန်ဒီနဲ့ အိမ်ထောင်ကျနေတာ။ မန်ဒီက အိမ်ကနေ သွင်းကုန်ထုတ်ကုန်လိုင်စင်လုပ်ပြီး မန်နိချ်က အေတီအန်တီကုမ္ဗဏီမှာ မန်နေဂျာ။ ကန်တက်ကီပြည်နယ်က ဘတ်စကတ်ဘောခရေစီ လူဝီဗီတက္ကသိုလ်အသင်း UOL နဲ့ ကန်တက်ကီတက္ကသိုလ်အသင်း UK အသင်းက ဗိုလ်လုဖက်။ ဘတ်စကတ်ဘောရာသီဆို UOL ပရိတ်သတ်တွေက အနီရောင်အလံလေးထောင်၊ UK ပရိတ်သတ်တွေက အပြာရောင်အလံလေးထောင်။ အိမ်ရှင်မက်နိက UK ကန်တက်ကီတက္ကသိုလ်ကျောင်းထွက်ဆိုတော့ UK အမာခံပရိတ်သတ်။ မတ်လဆိုရင် လူဝီဗီလ်မြို့မှာ ကျင်းပတဲ့ ကန်တက်ကီဒါဘီမြင်းပွဲက နာမည်ကြီးတယ်။ ဒါဘီပွဲပြီးရင် Thunder Over Louisville မီးရှုးမီးပန်းပွဲက နှစ်သစ်ကူးချိန် နယူးယောက်က မီးရှုးမီးပန်းပွဲအတိုင်းပဲ။ အနီးအနားက အင်ဒီယားနား၊ အိုဟိုင်းရိုးပြည်နယ်တွေကပါ လာကြည့်တယ်။ ရုံးက လျှပ်စစ်ဓာတ်အားပေးစက်ရုံတွေ တည်ဆောက်တဲ့ ကုမ္ဗဏီဆိုတော အင်ဂျင်နီယာ ယောက်ျားလေးတွေများတယ်။ အာရှသားက နည်းနည်းလေး ကိုယ့် Central Enginering ဋ္ဌာနကလူတွေက သဘောကောင်းတယ်။

Excel VBA နဲ့ ရေးထားတာတွေကို C# Windows ပြန်ပြောင်းရေး၊ အင်ဂျင်နီယာတွေ လိုအပ်ချက်နဲ့ကိုက်ညီတဲ့ Software Application တွေရေးပေး။ ကိုယ့်လိုကွန်ထရပ်တာ တူရကီလေးမူဆာဖာက နင့်ရှေ့မှာ သုံးယောက်ဖြုတ်ထားတယ် သတိထားလို့ ပြောတဲ့နေ့က ဖျားချင်ချင်တောင်ဖြစ်တယ်။ ဆူပါဗိုက်ဆာဂျရတ်က မင်း အလုပ်ကြိုးစားတယ် သဘောကျတယ် ၆ လပြည့်ရင် အမြဲတမ်းဝန်ထမ်းဖြစ်ဖို့ ပြောပေးတယ်တဲ့။ ၂ ပတ်ကဲနေမယ် တိုက်ခန်းသစ်ရှာမယ်လို့ ပြောထားတဲ့အိမ်ရှင်ကို ၆ လလောက်နေပါရစေ အမြဲထမ်းဝန်ထမ်းဖြစ်မှ တိုက်ခန်းရှာတော့မယ်လို့ပြန်ပြောတော့ ကြိုက်သလောက်နေပါ အေးအေးဆေးဆေးရှာတဲ့။ မန်ဒီက ခင်ဖို့ကောင်းတယ် ကိုယ့်ကို ညီမလေးလို ဂရုစိုက်တယ်။ ပိတ်ရက်တွေဆို ကိုရီးယားဆိုင် လိုက်ပို့ပေးတယ် ဖက်ထုပ်လုပ်နည်း သင်ပေးတယ်။ ကိုယ် ဟင်းချက်ရင် ဘာတွေချက်တာလဲမေးပြီး နင့်မိဘတွေကတော့ သိပ်ဂုဏ်ယူမှာပဲ ဓာတ်ပုံရိုက်ပို့တဲ့။ အုန်းနို့ကျောက်ကျောကျွှေးတာ ကြိုက်လို့တဲ့။ တက္ကဆပ်ပြည်နယ်က သူ့အမေလာလည်တော့ အုန်းနို့ကျောက်ကျော လုပ်ပေးရတယ်။ သူ့မိဘတွေလည်း သဘောကောင်းတယ်။ မန်ဒီက ကြက်သွန်ကြော်ကြိုက်တဲ့ အာရှဆန်တဲ့ အမေရိကန်မ။ ဆူနမ်တို့က ဒီလိုချည်းကြိုပို့စီးနေလို့ မဖြစ်ဘူး ကားဝယ် ဆူနမ်၊ ရာမား၊ ဂင်္ဂါ၊ မိုင်းဖန်က တယောက်တထောင်ချေးတယ်။ ကားဝယ်ဖို့ လိုက်ရှာတော့ Dealer တွေဆီသွားကြည့် တတ်နိုင်တဲ့ ၄၀၀၀၊ ၅၀၀၀ တန်မတွေ့။ တသောင်းတန်လောက် ဝယ်မယ်ဆိုရင် financing လုပ်လို့ရပေမဲ့ credit scores က မကောင်းလို့ အတိုးနှုန်း ၁၂ ပေးရမယ်တဲ့။၊

ဖို့ဝိန်းမြို့ကအစ်မက သူ့ကားကို ၄၅၀၀ နဲ့ရောင်းမယ်ဆိုတော့ ညီအစ်မလိုခင်တဲ့အစ်မဆိုတော့ ဘယ်နှစ်ခုနှစ်ကထုတ်တဲ့ကားလဲ၊ မိုင်ဘယ်လောက်မောင်းပြီးပြီလဲ၊ ဘာကားလဲဆိုတာလောက်ပဲမေးပြီး ဝယ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အစကတော့ ဖို့ဝိန်းကအစ်မက လူဝီဗီလ်အထိ မိုင် ၂၅၀၊ ၄ နာရီ မောင်းပြီးလာပို့မယ်၊ ဆူနမ်နဲ့ မိုင်းဖန်က စင်စင်နာတီမြို့ကနေ ဖို့ဝိန်းကိုသွားယူ လူဝီဗီလ်အထိ မောင်းလာမယ်လို့စီစဉ်၊ နောက်ဆုံးတော့ ၃၀၀ ပေးပြီး ထရပ်ကားနဲ့ပဲ သယ်တော့တယ်။ ထရပ်ကားနဲ့သယ်တာမှာ အမိုးဖွင့်မဟုတ်ဘဲ ထုတ်ပိုးထားရင် ဈေးပိုပေးရတယ်။ ကားကရောက်တာနဲ့ ဘီးပြားနေလို့ အိမ်ရှင်မန်ဒီကိုယ်တိုင်လေထိုး ဆိုင်ကိုသွားပို့သွားယူ။ မန်ဒီကတော့ပြောတယ် ကားမှာအင်ဂျင်ချက်ဆိုင်း ပြနေတယ်တဲ့။ စတိတ်မှာကားမောင်းသက်က ၃ နှစ်အောက်၊ ကန်တက်ကီပြည်နယ်ရဲ့ အကြီးဆုံးမြို့ဖြစ်လို့ ကားအားမခံက ဈေးများတယ်။ ကားမှတ်ပုံတင်ဖို့သွားတာ မီးလုံးမကောင်းလို့၊ ကားပြတင်းအောက်ဖက်နားမှာ VIN နံပါတ်ပါပြီး ကားရှေ့ကဒက်ရှ်ဘုတ်မှာ VIN နံပါတ်မပါလို့ကန်တက်ကီပြည်နယ်ရဲ့ မြို့တော်ဖရန့်ဖွတ်မြို့က မော်တော်ကားရုံးကိုလှမ်းတောင်း၊ VIN နံပါတ်မရှိဘူးဆိုတော့ ခိုးခံရတဲ့ကားများလားတဲ့။ လူဝီဗီလ်မြို့ထဲက မော်တော်ကားရုံးကို ပို့လိုက်လို့ အိမ်ရှင်ကို အကူအညီတောင်း လိုက်ပို့ခိုင်းပြီး သွားယူ။

အရောင်းအဝယ်စာချုပ်မပါလို့ ဖို့ဝိန်းကအစ်မကို လှမ်းတောင်းတော့ ကားက သူ့နာမည်ပေါက်မဟုတ်ဘူးတဲ့ အရင်ရောင်းခဲ့သူနာမည်နဲ့ပဲ မောင်းနေတာတဲ့။ စန်းစန်း နင် ငါတို့ကားကိုဝယ်တုန်းက ဂင်္ဂါနဲ့နင် ဘဏ်မှာ အရောင်းအဝယ်စာချုပ် လက်မှတ်ထိုးတာ မှတ်မိလား။ မှတ်မိတယ် ငါ အီဂျစ်မလေးအာရပ်ကို ကားရောင်းတုန်းကလည်း ဘဏ်မှာပဲ အရောင်းအဝယ်စာချုပ် လက်မှတ်ထိုးခဲ့တာ။ အရင်ရောင်းခဲ့သူက တခြားပြည်နယ်ကို ပြောင်းသွားခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဒုက္ခပါပဲ ဘယ်လို့သူ့နာမည်မပြောင်းထားတာလဲ လွယ်လွယ်လေးကို ဘဏ်မှာသွားလုပ်ရင် ပိုက်ဆံပေးရတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ အဲ ... အဲဒါတော့ ငါလည်း မသိဘူးဟ။ ကံကောင်းတာက အရင်ရောင်းခဲ့သူက ဖို့ဝိန်းမြို့မှာပဲ ရှိနေသေးတော့ စာချုပ်ကိုလက်မှတ်ထိုးခိုင်း အသိဆရာတော်ဘုန်းကြီးက နိုထရီထုပြီး အရင်ရောင်းသူက ကိုယ့်ကိုရောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အရောင်းအဝယ်စာချုပ် ရလာတဲ့အကြောင်းကိုတော့ ဆူနမ်တို့ကို မပြောပြတော့ပါဘူး။ ပြောလိုက်ရင် ပါးစပ်ကလေးဟ မျက်လုံးအပြူးသား အံ့အားသင့်တဲ့မျက်လုံးတွေ what .... why ဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ကိုယ်မဖြေရှင်းနိုင်တော့လို့ပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ့ မော်တော်ကားရုံးကို ၅ ခေါက်မြောက်ရောက်ပြီးမှ မှတ်ပုံတင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုမျိုး အလွန်လွယ်ကူရိုးစင်းတဲ့ ကားမှတ်ပုံတင်တာလေးကိုတောင် ခက်ခဲခက်ဆစ် လုပ်ယူရသူပါ။ ကိုယ့်ကိုလည်း သိပါတယ် ကိုယ်ဟာ ဘယ်အရာကိုမှ လွယ်လင့်တကူ ရရိုးထုံးစံမရှိ၊ သူများထက် နှစ်ဆ၊ သုံးဆပိုကြိုးစားရ၊ ပင်ပန်းမဲ့ဇာတာပါတယ်ဆိုတာ။ ကန်တက်ကီရုံးမှာ လေးအော့ဖြစ်ပြီး မေရီလန်းပြည်နယ်ကို ပြောင်းတဲ့အကြောင်းကိုတော့ နောက်အပိုင်းတွေမှ ဆက်ပါဦးမယ်။

စန်းထွန်း
နိုဝင်ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၇။