ဘဝခရီးသည် - ၃

ဗူးသီး စားမစားတော့ မသိဘူး ဝေ့တို့ငယ်ငယ်တုန်းက ဘူးသီးညီနောင် ခုနစ်ဖော် ကာတွန်းကားတော့ ခေတ်စားတယ်။ ညီအစ်ကို ခုနစ်ယောက်က တယောက်တမျိုးစီ အစွမ်းရှိကြတယ်။ တစ်ယောက်ကလေ၊ တစ်ယောက်ကမီး၊ တစ်ယောက်ကရေ။ အငယ်ဆုံးလေးကို မြွေမကြီးက မွေးစားပြီး ညီအစ်ကိုတွေကို ပြန်တိုက်ခိုင်းတယ်။ အငယ်ဆုံးလေးက ညီအစ်ကိုမှန်း မသိတော့ ချကြတာပေါ့။ ညီအစ်ကိုတွေဆုံမှ မြွေမကြီးကို နိုင်မှာမို့ ညီအစ်ကိုတွေ မဆုံအောင် မြွေမကြီးက လုပ်တာ။ အဲဒီကာတွန်းကား ဘယ်လောက်ခေတ်စားလဲဆိုရင် ဟိုးတလောတုန်းက ဘွဲ့နှင်းသဘင်ပွဲမှာ ကောင်လေးခုနစ်ယောက် ဘူးသီးညီနောင် ခုနစ်ဖော်ဝတ်စုံဝတ်တဲ့အကြောင်း သတင်းထဲ ပါလိုက်သေးတယ်။ ဗီယက်နမ်မှာလည်း အနောက်ဖက်သို့ ခရီးထွက်ခြင်း (Journey to the West) ပြပြီဆိုလို့ကတော့ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ရောက်ပြီလို့သာ မှတ်လိုက်တော့။

ဝါရှင်တန်ဒီစီရုံးမှာ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ဆိုရင် ဗီယက်နမ်လေး ငုယင်က အနောက်ဖက်သို့ခရီးသွားခြင်းရုပ်ရှင် ကြည့်လေ့ရှိတယ်။ ဗီယက်နမ်မှာ ငုယင်ဆိုတဲ့နာမည်က ယောကျ်ား၊ မိန်းမ မရွေးဘူးပေါ့နော် ဝိုင်း ( ဝိုင်း နာမည်မှာ ငုယင် ပါတယ်) ဟုတ်တယ်။ ကိုယ်တို့ငယ်ငယ်တုန်းက အဲဒီရုပ်ရှင် သိပ်ခေတ်စားတာ မျောက်မင်း စွန်းဝူခုံးကို သိပ်ကြိုက်တယ်။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆို ပါကျဲဝက်လို ငှဲ..ငှဲ..ငှဲ ဆိုပြီး လုပ်ရယ်တာ သိပ်ရယ်ရတာပဲ။ အဲဒီတုန်းက ကိုရီးယားကား ခေတ်မစားသေးဘူး။ သိုင်းကားတွေ ခေတ်စားတယ် ပိုးမင်းသားရဲ့ သိုင်းဝိညာဉ်၊ နဂါးနိုင်ဓား။ တရုတ်သိုင်းကားတွေ ကြည့်တယ်၊ သိုင်းစာအုပ် ဖတ်တယ်။ ကြာလာတော့လည်း ဝှီ..ဝှီ..ဝှီ..ဝှ စ်..ဝှစ်..ဝှစ်.. ဟူး...ဟူး...ဟူး တွေ များလို့ အဓိပ္ဗာယ်မရှိဘူးဆိုပြီး မဖတ်တော့ဘူး။ ဝိုင်းက သိုင်းဝထ္ထုတစ်ပုဒ်ကို ခုလေးတင် ရထားပေါ်မှာ ဖတ်လာတာ ဘာစာအုပ်လဲ။

ကောင်းတဲ့ဂိုဏ်းနဲ့ မကောင်းတဲ့ဂိုဏ်း အဖြူရောင်ဂိုဏ်းသားတွေက ပုလွေမှုတ်ကြတယ် တရုတ်သိုင်းဝထ္ထု နာမည်ကြီးဆရာနာမည်ကို ဗီယက်နမ်လေသံနဲ့ ရွတ်ပြတော့ တရုတ်က နားမလည်။ နာမည်ကြီးတရုတ် သိုင်းဝထ္ထုရေးဆရာနာမည်တွေကို ဝေ့က ရွတ်ပြတယ်။ နောက်တော့ ဘယ်သူဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက် သိသွားကြတယ်။ ကိုယ်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက တရုတ်ကား မေမေကြီး၊ မေမေလေး၊ ပိုင်ဟွေ့၊ ဟုန်မေဟွမ်တို့ ခေတ်စားတယ်။ နောက်တော့ ဂျပန်ကား အိုးရှင်းရုပ်ရှင်ဆို ကိုယ်တို့တွေ သိပ်ကြိုက်ကြတာ။ ခုတော့လား ကိုးရီးယားမှ ကိုးရီးယား။ ဂျက်ကီချမ်း ရုပ်ရှင်တွေကို ကြိုက်တယ် ရယ်ရလို့။ The Myth ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်ထဲက ရုပ်ရှင်ဇာတ်ဝင်တေးကို ကြိုက်တယ်။ ဝေ့သူငယ်ချင်းတွေ ကာရာအိုကေဆိုင်သွားရင် အဲဒီသီချင်း ဆိုကြတယ် လာ...လာ...လာ...နာ...နာ...နာ..။ ဟာ.. သီချင်းလည်း မရဘဲနဲ့ လာ..လာ..လာ...နာ..နာ..နာ ဆိုပြီး ရောမချစမ်းနဲ့။ ဟား..ဟား..ဟား..အင်း... အနုပညာဆိုတာ လူမျိုး၊ ဘာသာ၊ နိုင်ငံ မခြားတော့ပါလား။

 ဝေ့ မင်းသူငယ်ချင်းတွေ လမ်းလျှောက်တာ ဝါသနာ မပါဘူးလား။ သူတို့လား ဘီယာဆိုင်ဆိုရင်တော့ လိုက်မယ်တဲ့ ပြတိုက်၊ ပန်းခြံ၊ တောင်တက်မယ် ဆိုရင်တော့ ဝေါင်ဝေါင်ရှေးတဲ့။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတွေလည်း တောင်တက်ဖို့၊ ပြတိုက်သွားဖို့ဆို နိုးပဲ။ လမ်းလည်းမလျှောက်နိုင်ဘူး၊ တနေကုန် အိန္ဒိယရုပ်ရှင်တွေ ကြည့်တာ မညောင်းဘူးလား မသိဘူး။ ဟ...သူတို့ကလည်း အိမ်မှာ အေးအေးဆေးဆေး နှပ်မနေဘဲ ဘယ့်နှယ့် ကိုယ့်ဒုက္ခကိုယ်ရှာ တောင်သွားတက်၊  ပြတိုက်သွားပါလိမ့်လို့ တွေးမှာပေါ့။ ဝေ့ရေ မင်း ကျောင်းပြီးရင် အစိုးရအလုပ် လုပ်မှာလား၊ အပြင်ဝန်ထမ်းလုပ်မှာလား။ မင်းတို့တရုတ်ပြည်တော့ မသိဘူး ကိုယ်တို့တိုင်းပြည်မှာတော့ ဗိုလ်မူး အဲ ဗိုလ်မှုးအဆင့်လောက်နဲ့ကို အတော်ဟုတ်နေပြီ။ ခု တရုတ်သမ္မတသစ်က လာဘ်ပေးလာဘ်ယူ ကင်းရှင်းရေး လုပ်နေတော့ အရင်လို စားဖို့ မချောင်တော့ဘူး။ ဒါဆို ဝေ့ ဘေဂျင်းမြို့တော် တက်မှာလား။ ဘေဂျင်းက လူရှုပ်တယ် လေထုညစ်ညမ်းတယ် ဝေ့ဇာတိနားက မြို့ကြီးလောက်ပဲ တက်ဖြစ်မယ် ထင်တယ်။ ဝေ့တော့ တရုတ်ပြည်ရောက်ရင် ဖေ့ဘွတ်လည်း သုံးလည်းမရ၊ ဂျီမေးလ်လည်း သုံးလို့မရတော့ ကိုယ်တို့တွေ အဆက်အသွယ် ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဟုတ်တယ် ဝိုင်းသူငယ်ချင်းတွေ တရုတ်ပြည် ပြန်သွားရင် အဆက်အသွယ်ကို မရှိတော့တာ။

ဝိုင်းတို့ဗီယက်နမ်မှာလည်း တခုခုဆို အစိုးရက ဘမ်းတယ်။ ဒီတော့ ပရောက်စီတွေနဲ့ ကျော်ခွကြပြီး ဂျီမေးလ်၊ ဖေ့ဘွတ် ပြန်သုံးကြတာပဲ။ ဟေ...ကိုယ်တို့တိုင်းပြည်မှာလည်း ဘာထူးလဲ အတူတူပဲ တခုခုဆို အစိုးရက အင်တာနက်ကို နှေးပစ်လိုက်တာ။ သတင်းဆိုဒ်တွေကို ဖွင့်လိုမရအောင် ဘမ်းပစ်ရင် ပရောက်စီတွေနဲ့ ကျော်ခွရတယ်။ မင်းတို့ ဒီမိုကရေစီမိခင် အမေစုသတင်းက ဗီယက်နမ်တီဗွီမှာ အမြဲပါတယ်။ ဝိုင်းတို့ဗီယက်နမ်တွေ အမေစုကို လေးစားတယ်ကွ။ တရုတ်လေး ဝေ့ဆီကတော့ အမေစုကို သိတယ်ဆိုတဲ့စကား ထွက်မလာဘူး။ နီပေါ၊ အိန္ဒိယ၊ မလေးရှား၊ ကမ္ဘောဒီးယား၊ အမေရိကန်တွေက အမေစုကို သိကြပေမဲ့ တရုတ်တွေ မသိကြတာ အံ့သြစရာ မဟုတ်ပါဘူး။ အမေစု သမ္မတဖြစ်ရင် တရုတ်လက်အောက်ခံအစိုးရ လုပ်မှာမဟုတ်တာ သေချာလွန်းတော့ တရုတ်အစိုးရက အမေစုသတင်း ဘယ်လွှင့်ပါ့မလဲ။ တလောတုန်းက အမေစုအကြောင်း တရုတ်တီဗွီသတင်းမှာ လွှင့်တဲ့အကြောင်း ဖေ့ဘွတ်မှာ ဖတ်လိုက်ရတယ်။ ပြည်သူ့ဆက်ဆံရေး၊ နိုင်ငံတကာ ဆက်ဆံရေး ဘွဲ့ရထားပေမဲ့ ဝေ့နဲ့ဝိုင်း နိုင်ငံရေး စိတ်မဝင်စားကြဘူး။

ဘုရားပုထိုးတွေရှိတဲ့ ပုဂံကို သွားလည်ချင်တယ်။ ကိုယ်လည်း ဗီယက်နမ်က ဟောင်လန်ဘေကို သွားလည်ချင်တယ်။ ဗီယက်နမ်ရိုးရာဝတ်စုံလေးက လှတယ်နော် ဝိုင်း ကျက်သရေလည်း ရှိတယ်။ အယ်မလေး အမြင်သာလှတာ မလွတ်လပ်ဘူး။ အမ်...ဂါဝန်အရှည်ကြီးအောက်မှာ ဘောင်းဘီပွပွ ဝတ်တာလေ လွတ်လပ်တယ်လို့ ထင်နေတာ။ အောက်ကသာ လွတ်လပ်သာအေ့ အပေါ်က ကျပ်ထုတ်နေအောင် ဝတ်မှလှတာ။ အထက်တန်းကျောင်းအထိ ရိုးရာဝတ်စုံ ဝတ်ရပေမဲ့ ပွပွချောင်ချောင်လေး။ ပွဲတွေဆိုရင် လက်မောင်းအတိ ၊ ရင်အတိ ကျပ်ထုပ်နေအောင် ဝတ်ရတာ အသက်ရှူကျပ်တယ်။ ဗီယက်နမ်မှာ တောင်၊ မြောက်၊ အလယ် လေသံကွဲတယ်။ ဝိုင်းဆို စကားပြောလိုက်တာနဲ့ မြောက်ဗီယက်နမ်က လာမှန်းသိတယ်။ အလယ်ပိုင်းလေသံကတော့ အတော်ဆိုးတယ် ဗီယက်နမ်အချင်းချင်းတောင် နားမလည်ဘူး။ ဗီယက်နမ်စကား သင်ချင်ရင် မြောက်ပိုင်းမှာ လာသင်ကြတယ် လေယူလေသိမ်း နားထောင်ကောင်းလို့။

တရုတ်မှာတော့ ဘေဂျင်းဟွာ့လို့ခေါ်ကြတဲ့ ဘေဂျင်းလေသံက standard ပဲ။ ဒါပေမဲ့ တရွှီရွှီတွေ များတယ်။ အင်း ကိုယ်တို့တိုင်းပြည်မှာတော့ အလယ်ပိုင်းဒေသ မန္တလေးကို ညွှန်းကြမယ်ထင်တယ်။ မန်းသားတွေ စကားပြောကြတာ ယဉ်ကျေးလို့တဲ့။ ဝေ့က ပြင်သစ်စကားပြော ကနေဒီးယန်းဆီက ပြင်သစ်စာ သင်နေတာဆိုတော့ သူ သိသလောက် ဝိုင်းနဲ့ ပြင်သစ်လို မှုတ်ကြတယ်။ ဝေ့ကို ပြင်သစ်စကားပြော သင်ပေးတဲ့ကျောင်းသားက ကနေဒါနိုင်ငံ ကေ့ဘတ်ပြည်နယ်က။ ဝိုင်းက ကေ့ဘတ်ခွာ ကေ့ဘတ် Quebec ဒေသ ပြင်သစ်စကားပြောက အင်မတန် အသံထွက်ဆိုးတာ ပြင်သစ်အချင်းချင်တောင် နားမလည်ဘူး။ ဝိုင်း အီတလီမှာ နေတုန်းက အိမ်ရှင်က ကနေဒါနိုင်ငံ ကေ့ဘတ် Quebec ပြည်နယ်မှာနေတဲ့ သူ့တူမ အလည်လာမှာမို့သူ မရှိတဲ့အချိန် ကြည့်ရှုပေးပါလို့မှာထားတယ်။ သူ့တူမက ဝိုင်းကို လာမေးတာ ပြင်သစ်စကားဆိုပေမဲ့ ဗီယက်နမ်မှာ တက္ကသိုလ်တက်တုန်းက ပြင်သစ်စာသင်၊ ပြင်သစ်ပြည်မှာလည်း ကျောင်းတက်ဖူးတဲ့ ဝိုင်း တယောက် အတော့်ကို နားမလည်နိုင်တာတဲ့။ ကိုယ်ကတော့ ပြင်သစ်စကားဆို ရှု...ရှု...ရှု လို့သာ ကြားနေတော့တာပဲ။ ကိုယ်တို့သုံးယောက် ဘာသာစကားတွေ စိတ်ဝင်စားတာလည်း တူတယ်။

ဝေ့က ပြတိုက်တွေ သွားရတာ ကြိုက်တယ်။ နယူးယောက်မှာ ဝေ့ မသွားဖူးတဲ့ ပြတိုက် မရှိသလောက်ဘဲ။ ကိုယ်တို့ကတော့ အုပ်စုနဲ့မှ၊ ဈေးမကြီးမှ ပြတိုက်ထက် ပန်းခြံတွေ၊ တောင်တွေကို ပိုသဘောကျတယ်။ တောင်တက်ပြီးလို့ နားကြရင် ဝိုင်းနဲ့ကိုယ်က ပန်းသီးအမြဲစားတယ်။ ဝေ့က မင်းတို့ ပန်းသီး အတော်ကြိ ုက်တယ်ထင်တယ်နော်လို့ ပြောရင် ဝိုင်းနဲ့ကိုယ် တယောက်ကိုတယောက် ကြည့်ရင်း ပြုံးကြတယ်။ ပန်းသီးကြိ ုက်တာထက် ပန်းသီးက ဈေးပေါလို့၊ တာရှည်အထားခံလို့။ ဝေ့ မင်းရော အမြဲတမ်း  ခေါက်မုန့် ယူလာတယ် ခေါက်မုန့် ကြိုက်လို့လား ။ သူလည်း so..so..so...  ကိုယ်တို့လို ချက်ပြုတ်ဖို့ပျင်းတဲ့ ငပျင်းလေး။ ကိုယ်လား မီးဖိုချောင်ကို သူတို့နဲ့ လားလားမှ မဆိုင်လို့တွေးတဲ့ ကောင်တွေကို တစက်မှ ကြည့်မရဘူး။ ကိုယ်တို့အဖေ၊ အမေ ခေတ်တုန်းကတော့ အဖေတယောက်ရှာတာ တအိမ်လုံးထိုင်စား အမေက အိမ်ထောင်ရှင်မ။ ခုခေတ်ကျတော့ နှစ်ယောက်လုံး အလုပ်ထွက်လုပ်တာတောင် မလောက်ငှချင်။

(ဆက်ပါဦးမည်)
စန်းထွန်း
စက်တင်ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၄။