အရင်အတိုင်း...

ကိုယ့်ဇာတိလို့ ခံစားရတာလည်း အရင်အတိုင်း...
လျှောက်ခဲ့ဖူးတယ့် လမ်းတွေဟာလည်း အရင်အတိုင်း...
လမ်းကူးတယ့်သူတွေကို ဦးစားပေးတာလည်း အရင်အတိုင်း...
ဥသြဆွဲပြီး နှုတ်ဆက်ပေမယ့် ဘယ်တော့မှ မရပ်တယ့် ရထားကလည်း အရင်အတိုင်း...

ပီဇာရန့်ဇ် ကြက်ကြော် ကြွပ်ရွပြီး စားကောင်းတာလည်း အရင်အတိုင်း...
အော်ဂင်းနစ်ပေမယ့် အရသာမရှိတယ့် အာဂျီရိုဆောင်က အစားအသောက်တွေကလည်း အရင်အတိုင်း...
ရီဗယ်လက်ရှင်းဆိုင်က ခါးသက်တယ့် ကပ်ပပ်ချီနို ကော်ဖီကလည်း အရင်အတိုင်း...

မြေအောက်ထပ်မှာ ဘိလက်ယက်ထိုး၊ စားပွဲတင် တင်းနစ်ဆော့တယ့်သူတွေကလည်း အရင်အတိုင်း...
နားနေခန်းမှာ အိပ်တတ်သူတွေကလည်း အရင်အတိုင်း...
ဝင်းဒိုးလျှော့ပင်းကြပြီး ဘယ်တော့မှ မဝယ်တယ့် ကျောင်းစတိုးဆိုင်ကလည်း အရင်အတိုင်း...
မြို့ငယ်လေးနဲ့ မလိုက်ဖက်အောင် ကြီးမားတယ့် စာကြည့်တိုက်ကလည်း အရင်အတိုင်း...

ကိုယ့်ကို မှတ်မိကြတာလည်း အရင်အတိုင်း...
ရင်းရင်းနှီးနှီး ပြုံးပြတတ်တာလည်း အရင်အတိုင်း...
တလေးတစား နှုတ်ဆက်ကြတာလည်း အရင်အတိုင်း...
ကိုယ့်မြို့သားတယောက် တွေ့ရသလို ဝမ်းသာကြတာလည်း အရင်အတိုင်း...

ရေကန်ကြီးထဲက ရေတွေကလည်း အရင်အတိုင်း...
ငှက်ကလေးတွေ တေးဆိုသံကလည်း အရင်အတိုင်း...
ရာသီလိုက်ပွင့်တယ့် ပန်းတွေကလည်း အရင်အတိုင်း...
လှပတယ့် သစ်ပင်ကြီးတွေကလည်း အရင်အတိုင်း...

မိုးခြိမ်းသံတွေ တဂျိမ်းဂျိမ်းနဲ့ လျှပ်စီးလက်နေတာလည်း အရင်အတိုင်း...
ကောင်းကင်အုံ့ဆိုင်းလို့ လေထန်နေတတ်တာလည်း အရင်အတိုင်း..
တဖျောက်ဖျောက်နဲ့ မစဲတယ့် မိုးကလည်း အရင်အတိုင်း...
နေပွင့်ပေမယ့် အေးစိမ့်တာလည်း အရင်အတိုင်း...

ဖက်ရှင်မကျတာလည်း အရင်အတိုင်း...
လမ်းမရှုပ်တာလည်း အရင်အတိုင်း...
ဟွန်းသံမကြားရတာလည်း အရင်အတိုင်း...
ရဲကား၊ မီးသတ်ကား၊ လူနာတင်ယာဉ်သံ မကြားရတာလည်း အရင်အတိုင်း...

တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းတာလည်း အရင်အတိုင်း...
နွေးထွေးပျူငှာတာလည်း အရင်အတိုင်း...
ခင်မင်နှစ်လိုဖွယ် ကောင်းတာလည်း အရင်အတိုင်း...
လုံခြုံစိတ်ချ အန္တရာယ် ကင်းတာလည်း အရင်အတိုင်း....

တိုးတိတ်ညင်သာတယ့် အသံလေးကလည်း အရင်အတိုင်း...
ရွှေအိုရောင်ဆံပင်လေး နဖူးပေါ်ဝဲနေတာလည်း အရင်အတိုင်း...
နူးညံ့တယ့် မျက်ဝန်းနက်နက်လေးကလည်း အရင်အတိုင်း...

အရင်အတိုင်း ဘာဆိုဘာမှ မပြောင်းလဲတယ့် ကိုယ့်ရဲ့ မြို့ကလေး...

(ခန့်မှန်းကြည့်ပါ...ဘယ်မြို့လေးလဲလို့...အဖြေမှန်ရင် ဆုချမယ်...တဆင့် း)

စန်းထွန်း
ဧပြီ ၁၃၊ ၂၀၁၃။
 Photo is from Google.