အလာစကာသွား ‌တောလား - ၁၂

ဂျူလှိုင် ၁၃ သောကြာနေ့ အမ့်ကာရေ့မြိ ု့ကနေ ဘတ်စ်ကားဟာ မနက် ၇ နာရီထွက်ပြီး ဆီဝတ်မြို့ Seward မနက် ၉  နာရီ ၄၅ မိနစ်လောက်မှာ ရောက်ပါတယ်။ ဟိုစတယ်မှာ မနက်စာအဖြစ် ဟန်ယူလာတဲ့ ပဲပိစပ်မှုန့်ကို ရေနွေးနဲ့ဖျော်သောက်၊ ကိုယ်ယူလာတဲ့ အစေ့အနှံတွေကို စားကြတယ်။ မနက် ၆ နာရီခွဲ ဟိုတယ်ကနေ ချက်အောက်လုပ်ကြပြီး ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကို ၁၀ မိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ရတယ်။ မနက် ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ် ဘတ်စ်ကားဂိတ်မှာ ချက်ကင်ဝင်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ ဆီဝတ်မြို့ဆီ သွားမဲ့သူတွေ တော်တော်များတယ်။ ကိုယ့်ရှေ့မှာ အိန္ဒိယလင်မယား၊ ကိုယ့်ဘေးမှာ သူတို့သား အိန္ဒိယဆယ်ကျော်သက်၊ ဝိုင်းနဲ့ဟန်က ကိုယ့်ဘေးကခုံမှာ။ လမ်းတလျှောက် မြင်ရတဲ့ရှုခင်းတွေက အင်မတန်လှတယ်။ ဘေးတဖက်တချက်မှာ တောတောင်၊ တဖက်ခြမ်းမှာမြစ်။ ရေတက်ရေကျချိန်ဆို ဝေလငါးတွေလာတာ တခါတလေ တွေ့ရတယ်တဲ့။ ဘတ်စ်ကားမောင်းတဲ့ အန်ကယ်ကြီးက အလာစကာကို လာလည်ရင်း သဘောကျလို့ အလာစကာမှာပဲ နေတော့တာတဲ့။ လမ်းပြင်နေလို့ တလမ်းတည်း ဖြည်းဖြည်းမောင်းရတယ်။ လုံခြုံရေးအစောင့်က မောင်းဆိုတဲ့ဆိုင်းဘုတ်ပြမှ မောင်းရတာ။ အလာစကာရဲ့ နွေရာသီဟာ တိုတောင်းပြီး ၂၄ နာရီ နေမဝင်တော့ လမ်းပြင်ဆင်တာတွေကို နွေရာသီမှာ အားခြင်းလုပ်ကိုင်ရတယ်တဲ့။ ဓာတ်ဆီဆိုင်မှာ ခရီးသည်လေးယောက် တက်လာတယ်။ ဒရိုင်ဘာက အံ့သြနေတယ် သူ့ကိုဘာမှလည်း မပြောထားလို့။ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကို ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ ဟုတ်တယ် ဂတ်စ်ဆိုင်မှာ စောင့်နေလို့ ပြောထားတယ်တဲ့။ ဒရိုင်ဘာက ကံသီပေလို့ ဒီနေ့လမ်းပိတ်လို့ ဖြည်းဖြည်းမောင်းရလို့ ပုံမှန်ဆို ဓာတ်ဆီဆိုင်မှာ ရပ်ထာမဟုတ်ဘူးတဲ့။ ဆီဝတ်မြို့လေးဟာ ဆိပ်ကမ်းမြို့လေး မော်တော်ဘုတ်တွေ အများကြီးတွေ့ရတယ်။ အပျော်စီးခရူသင်္ဘောအကြီးကြီးတွေ့တယ်။ မိုတယ်က မြစ်ဘေးနားက မိန်းလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကနေ ဆယ်မိနစ်လောက် လျှောက်ရတယ်။ စောနေသေးတော့ ချက်ကင်ဝင်လို့မရဘူး လက်ကေ့အိတ်တွေထားပြီး  ခရူသင်္ဘောစီးရမဲ့နေရာရှာတော့ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ဖက် ဖြစ်နေတယ်။

ဗိုက်ဆာနေလို့ လမ်းတလျှောက် စားသောက်ဆိုင်တွေ ဝင်ကြည့်တာ fast food တွေချည်းပဲ။ ခရူသင်္ဘောမှာ ချက်ကင်ဝင်တော့ စောနေသေးတယ်။ သူတို့ကဖေးဆိုင်မှာ ဘာအစားအစာရမလဲ ကြည့်ကြည့်တော့ ကော်ဖီ၊ ဟော့ဒေါ့။ သင်္ဘောပေါ်မှာ ဘူဖေးဝယ်စားလို့ရတယ်ဆိုတော့ ဘူဖေးဝယ်စားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ ဝိုင်းနဲ့ဟန်က ကောင်တာမှာရောင်းတဲ့ လှိုင်းမှုးပြေဆေး ဝယ်သောက်ကြတယ်။ ပင်လယ်မှာကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ကိုယ်က လှိုင်းမမှုးတတ်တဲ့သူဆိုတော့ လှိုင်းမူးပြေဆေး မလိုဘူး။ ရာသီဥတုက မှောင်မှိုင်းနေပြီး စိမ့်နေအောင်အေးတယ်။ ထွက်ခွာမဲ့သင်္ဘောနှစ်စီးဆိုတော့ ကိုယ်တို့စီးရမဲ့သင်္ဘောဟုတ်မဟုတ် စစ်ဆေးရသေးတယ်။ သင်္ဘောပေါ်ရောက်လို့ ထိုင်ခုံရွေးကြတော့ ကိုယ်တို့က ဘူဖေးစားမဲ့သူတွေဆိုတော့ အပေါ်ထပ်ကထိုင်ခုံ နံပါတ်စဉ်နဲ့ ထိုင်ရတယ်။ ထိုင်ခုံပေါ်မှာ တိုးခရီးစဉ်အကြောင်း စာရွက်လေးတွေ တင်ထားတယ်။ မှန်ပြောင်းကြည့်ချင်ရင် ရှေ့ဆုံးခုံမှာ တင်ထားတဲ့မှန်ပြောင်းတွေ သွားယူလို့ရတယ်။ Safety အတွက် လိုက်နာရမဲ့စည်းကမ်းတွေ ရှင်းပြပါတယ်။ လက်တန်းကိုကိုင်ဖို့ သတိထားသွားဖို့ စသည်ဖြင့်ပေါ့။ သင်္ဘောပေါ်မှာ အမျိုးသားဥယျာဉ်ဝန်ထမ်းက Kenai Fjord ကီနိုင်းဖီဂျော့ အမျိုးသားဥယျာဉ်အကြောင်း ရှင်းပြပါတယ်။ ကလေးအတွက် ဂျူနီယာရိမ်းဂျား ပရိုဂရမ်ရှိပြီး ညဏ်စမ်းပုစ္ဆာလေးတွေဖြေ အမျိုးသားဥယျာဉ်အကြောင်းရှင်းပြ  လက်ဖဝါးမြှောက်ပြီး ကီနိုင်းဖီဂျော့ အမျိုးသားဥယျာဉ်ကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်လို့ဆို။ အမျိုးသားဥယျာဉ်ဝန်ထမ်းက ရင်ထိုးလေးတွေ တပ်ဆင်ပေးပြီးတဲ့အခါမှာ အနီးအနားကလူတွေက လက်ခုပ်တီးကြတယ်။ ဂျူနီယာရိမ်းဂျားသင်တန်းဆင်းပွဲ ပြီးပါပြီ။ အင်မတန်ကောင်းတဲ့အစီအစဉ်လေး ကလေးတွေကို အသိပညာဗဟုသုတပေးတာ။ ဒီခရူသင်္ဘောက မိသားစုပိုင်လုပ်ငန်းပါ သမ္မတအိုဘားမား လာလည်တုန်းက ဒီခရူသင်္ဘောနဲ့ ကီနိုင်းဖီဂျော့အမျိုးသားဥယျာဉ်ကို လိုက်ပြတာပါ။ အလာစကာရောက်တော့မှ ကမ္ဘာကြီးပူနွေးလာတာတွေကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင်ရတော့တာပဲ။



သင်္ဘောက တနာရီမိုင်၆၀နဲ့မောင်းတယ်။ သင်္ဘောနောက်ဖက်ကို သွားထိုင်ကြည့်တယ် လေတဟူးဟူးတိုက်ပြီး လွင့်ထွက်သွားမလား ထင်ရတယ်။ အေးခဲလာလို့ အတွင်းဖက်ကို ပြန်ပြေးရတယ်။ ဘေးတဖက်တချက်မှာ ရေခဲမြစ်တွေ၊ ကျောက်တောင်တွေ၊ ဇင်ယော်တွေ မြင်ရတယ်။ အင်မတန်လှပတဲ့ နေရာတစ်ခု။ ဗိုက်ဆာနေပြီ ဘူဖေးကအဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး။ အဆင်သင့်ဖြစ်တော့လည်း ဘုတ်ပေါ်မှာပေါ်လာတဲ့ နံပါတ်စဉ်အလိုက် သွားယူရတာ။ စားလို့မဆိုးပါဘူး ဒါပေမယ့် အကောင်းကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ခရီးသွားရင် ကိုယ်စားချင်တာတွေ စားရမှာမှမဟုတ်တာ တခါတလေ မနက်စာနဲ့ညစာ ပေါင်းစားရတာတွေတောင် ရှိတယ်။ ဂျီပီအက်စ်ပေါ်မှာ ဘယ်ရောက်နေပြီဆိုတာ မြင်ရတယ်။ သင်္ဘောက အရှိန်နှေးလိုက်တော့ အပေါ်ထပ် ကပ္ဗတိန်ခန်းနား သွားကြည့်တယ်။ ဝေလငါးသုံးကောင် ရေတွေမှုတ်ထုတ်ပြီး ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက်။ မျက်စိရှင်ရှင်ထားပြီး ကြည့်ရတယ်။ ဇင်ယော်ငှက်တွေက ဝေလငါးပေါ်လာမဲ့ နေရာကိုသိတယ်။ whales, orcas, fin whales, humpbacks, minke whales, grey whales တွေရှိတယ်လို့ ပြောပေမဲ့ ကိုယ်က ဝေလငါးလောက်ပဲသိတယ်။ ၁ မိုင်ရှည်တဲ့ Aialik ရေခဲမြစ်ကို မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ ကြည့်လို့မဝဘူး မျက်စိမလွဲနိုင်ဘူး။ အအေးဒဏ်ကို ကြံ့ကြံ့ခံပြီး မျက်စိမလွဲဘဲကို ကြည့်နေတော့တာ။ ရေခဲတောင်တွေ ပြိုကျလို့ မြည်ဟီးသံတွေ ကြားရတယ်။ ရေခဲတောင်တွေ ဘာလို့အပြာရောင်ဖြစ်နေတာလဲဆိုတော့ ရေခဲတောင်ထဲက မော်လီကျူးတွေနဲ့ အလင်းရောင်ထိတွေ့အခါ အပြာရောင်ဖြစ်နေတာပါတဲ့။ sea lion ပင်လယ်ဖျံတွေကို တွေ့ရတယ် ပင်လယ်ဖျံတကောင်မှာ နံပါတ်ကြီးထင်းထင်းကြီး မြင်ရတယ်။ ဟိုးတောင်ပေါ်မှာ အစားစာနေတဲ့ black bear ကိုတွေ့ရတယ်။ ၆ နာရီကြာမြင်တဲ့ ခရူသင်္ဘောခရီးစဉ်ဟာ ကိုယ်စီးဖူးသမျှ ခရူသင်္ဘောထဲမှာ အကောင်းဆုံးပဲ။ အလာစကာကို လာလည်ရင် ဒန်နာလီအမျိုးသားဥယျာဉ်နဲ့ ဒီခရူသင်္ဘောကို မဖြစ်မနေသွားလည် စီးသင့်တယ်။ ကမ်းပေါ်ပြန်ရောက်တော့ စောနေသေးတာနဲ့ ဟိုတယ်ဆီသွားတဲ့ဖက်က ထရေးလမ်းမှာ လမ်းသွားလျှောက်တယ်။

တမိုင်လောက်လည်း ရှည်တယ်။ နောက်ထရေးလမ်းတခုကို သွားတဲ့လမ်းမှာဆုံတဲ့ စုံတွဲတတွဲကို မေးကြည့်တော့ ထရေးလမ်းက သိပ်မလှဘူးဆိုတာနဲ့ မိုတယ်ဆီပြန်လာတော့တယ်။ မိုးက တဖျောက်ဖျောက် ရွာနေတယ်။ မိုတယ်ဆီမှာ ချက်ကင်ဝင်တော့ ကူပွန်တွေပေးတယ်။ မြို့ထဲက ဘတ်စ်ကားဂိတ်နဲ့ တောင်မြောက်ပဲ။ မြို့ထဲကို မိနစ်၂၀လောက် လမ်းလျှောက်ရတယ်။ Sea Salt ဆိုင်မှာ ညစာစားတယ် အင်မတန်စားကောင်းတယ်။ လမ်းတလျှောက် အမှတ်တရလက်ဆောင် ပစ္စည်းဆိုင်တွေကို ဝင်ကြည့်ကြတယ်။ ကနေဒါမှာလုပ်တဲ့ ဟမ်းချိန်းနှစ်ခု ဝယ်တယ်။ ကိုယ်ဟမ်းချိန်းမဝတ်တာ ဆယ်စုနှစ်တောင် ရှိတော့မယ်။ ခုတော့ ရှုပ်လို့ဆိုပြီး ဘာမှမပတ်ဘူး နာရီပဲပတ်တယ်။ ခုပတ်နေတဲ့နာရီက longines ပတ်လာတာ သုံးနှစ်ရှိပြီ ခုထိကြိုက်တုန်းပဲ။ မြို့လေးက သေးသေးလေး အိုင်အိုဝါပြည်နယ်က ကိုယ့်ကျောင်းမြို့လေးနဲ့တူတယ်။ မြို့ကသေးသေးလေးမဲ့ ဘုရားကျောင်းက သုံးကျောင်းတောင်။ ရာသီဥတုအေးလို့နဲ့ တူပါရဲ့ လက်နည်းနည်း ကိုက်ချင်တယ်။ သုံးနေကျမဟုတ်တဲ့ လိုးရှင်းလိမ်းမိလို့လားမသိဘူး ယားချင်ချင်။ လိုးရှင်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ပိုလန်အလာဂျီများလား မသိဘူး။ ဝိုင်းတို့ညီအစ်မက မနက်ဖြန် ဘယ်ကိုသွားလည်ကြမလဲလို့ ရှာဖွေကြတော့ Exit Glacier ကို သွားတွေ့တယ်။ ဆီဝတ်မှာ ဟိုက်ကင်းထွက်မလား၊ ငါးမျှားမလား၊ ကနူးလှော်မလား adventure လုပ်စရာတွေ အများကြီး။ ကိုယ်တို့က ဟိုက်ကင်းပဲ လုပ်နိုင်တယ်။ မနက်စောစော ရေသတ္တဝါပြတိုက်သွားလည်၊ နေ့လည် ရှယ်တယ်ဘတ်စ်စီးပြီး Exit Glacier မှာ ဟိုက်ကင်းထွက်တဲ့အကြောင်းကတော့ နောက်ပို့စ်မှပဲ တင်ပါတော့မယ်။

Happy Traveling !
စန်းထွန်း
‌အောက်တိုဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၈။

https://www.viator.com/tours/Seward/Kenai-Fjords-National-Park-and-Chiswell-Islands-Cruise/d4368-7166P2

ရေခဲမြစ်
နံပါတ်ကို ထင်ထင်ရှားရှားကြီး မြင်ရတဲ့ ပင်လယ်ဖျံ 
ဇင်ယောင်ငှက်တွေက ဝေလငါးပေါ်လာမဲ့ နေရာကိုသိတယ်
၁မိုင်ရှည်တဲ့ Aialik ရေခဲမြစ် 
ရေခဲမြစ်က ဘာလို့အပြာရောင် သန်းနေတာလဲ
အင်မတန် လှလွန်းလို့ မျက်စိမလွဲနိုင်တဲ့ ရေခဲမြစ် နောက်အနှစ်၂၀လောက်ဆို ဒီရေခဲမြစ်တွေ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး 
၁မိုင်ရှည်တဲ့ Aialik ရေခဲမြစ် 
အစာစားနေတဲ့ black bear
သင်္ဘောပေါ်မှာစားတဲ့ ဘူဖေး 
သင်္ဘောပေါ်က ဘူဖေး အချိုတည်းတာ 
Sea Salt စားသောက်ဆိုင်မှာစားတဲ့ ညနေစာ 
ကနေဒါမှာ လက်နဲ့လုပ်တဲ့ ဟမ်းချိန်း 

အလာစကာသွား တောလား - ၁၁

ဂျူလှိုင် ၁၂ ကြသပတေးနေ့ မနက် ၉  နာရီခွဲ ဟိုတယ်က တက္ကစီလာမခေါ်ခင် ဟန်ယူလာတဲ့ ပဲပိစပ်အမှုန့်ကို ရေနွေးနဲ့ဖျော်၊ ကိုယ်ယူလာတဲ့ အစေ့အနှံ nuts တွေနဲ့ မနက်စာစားကြတယ်။ ပြီးတော့ သစ်သားအိမ်လေးတွေနဲ့ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြတယ်။ တက္ကစီသမားက ကိုယ်တို့ကို ဘူတာမှာလာကြိုတဲ့ ရုရှကောင်လေး။ သူ့ကားကို ဘွတ်ကင်လုပ်ချင်ရင် ည ၁၀ နာရီမတိုင်ခင် ဖုန်းဆက်ရမယ် ည ၁၀ နာရီဆို အိပ်ပြီတဲ့။ ဒီမှာ အင်တန်းရှစ်ဆင်းနေတာ ဒီနှစ်နွေကုန်ရင် ရုရှကိုပြန်ပြီတဲ့။ စတိတ်မှာ ဘယ်နေရာတွေ လည်ပြီးပြီလဲမေးတော့ လော့အိန်ဂျလစ်၊ နယူးယောက်ကို လည်ပြီးပြီ။ နယူးယောက်မှာ လူအရမ်းများတယ် ရှုပ်ရှက်ခက်နေတာပဲ မကြိုက်ဘူးတဲ့။ ဝါရှင်တန်ဒီစီကို သွားလည်ဖို့ အကြံပေးလိုက်တယ်။ ဒန်နာလီ Wilderness Center မှာ လက်ကေ့အိတ်တွေအပ်တော့ တနာရီလေးကျပ် လက်ကေ့အိတ်တွေ လာထုတ်တော့မှ ပိုက်ဆံရှင်းပါတဲ့။ sled dogs စွပ်ဖားခွေးတိုးတွေ ရှိပေမဲ့ ကိုယ်ကခွေးတွေကို သနားလို့မစီးဘူး။ ဝိုင်းတို့ညီအစ်မက ခွေးကြောက်လို့ မစီးဘူး။ စွပ်ဖားခွေးသရုပ်ပြမဲ့ဆီသွားမဲ့ ရှယ်တယ်ဘတ်စ်မှာ တန်းစီစောင့်ကြတယ်။ လူတန်းကြီးက အရှည်ကြီး ရှယ်တယ်ဘတ်စ်ကား လေးစီးပြေးဆွဲပေးတယ်။ အလာစကာကို လာလည်ကြတဲ့ တိုးခရီးသည်တွေထဲမှာ အာရှသားအင်မတန်နည်းတယ်။ တရုတ်၊ အိန္ဒိယ တမိသားစုလောက်ပဲ တွေ့ဖူးတယ်။ စွပ်ဖားခွေး သရုပ်ပြတဲ့နေရာက wilderness center ကနေ မဝေးဘူး ကားနဲ့ဆယ်မိနစ်လောက်ပဲ။ စွပ်ဖားခွေးတွေ နေတဲ့အိမ်ကို လေ့လာကြတယ်။ ခွေးအိမ်လေးတွေမှာ နာမည်နဲ့ တချို့ကအိပ် တချို့ကငိုက်မြည်း တချို့က လူတွေကို ဂရုတောင်မစိုက်ဘူး အေးအေးလူလူပဲ။ တချို့ခွေးတွေက အင်မတန်ယဉ်တယ် ပွတ်သပ်ပေးလို့ရတယ်။ သရုပ်ပြပွဲစတော့မယ်လို့ ကြေငြာတော့ ခုံတွေမှာနေရာယူကြတယ်။ လမ်းမပေါ် တက်မထိုင်ဖို့ သတိပေးပါတယ် တိုးခရီးသည်တွေ ထိခိုက်မှုမရှိစေချင်လို့ပါ။ စီနီယာတွေ၊ မသန်မစွမ်းသူတွေကို ဦးစားပေးထိုင်ခုံမှာ နေရာပေးဖို့ တိုက်တွန်းပါတယ်။ သရုပ်ပြဖို့ စွပ်ဖားကိုထုတ်တာနဲ့ ခွေးတွေကသိနေပြီ။ တဂိန်ဂိန် အော်ကြတော့တာပဲ စွပ်ဖားကိုဆွဲချင်နေကြပြီ။ မောင်းနှင်သူက အချက်ပေးလိုက်တာနဲ့ အသားကုန်ပြေးကြတော့တာပဲ အင်မတန်မြန်တယ်။ အလာစကာလို နှင်းအင်မတန်ကျတဲ့ဒေသမှာ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးအတွက် စွပ်ဖားခွေးတွေဟာ အင်မတန်အရေးပါတယ်။

‌နောက်ဆုံးကခွေးတွေဟာ စွပ်ဖားရဲ့ အလေးချိန်ကို အများဆုံးထမ်းပိုးကြသူတွေမို့ ဗလတောင့်ဖို့ လိုပါတယ်။ swing အလယ်ကခွေးတွေကတော့ စွပ်ဖားအကွေ့အဝိုက်ကို ကောင်းကောင်းထိန်းပေးနိုင်တဲ့သူတွေပါ။ ရှေ့ဆုံးကခွေးတွေကတော့ လမ်းကြောင်းရှာတဲ့သူ ခေါင်းဆောင်တွေပါ။ ဘယ်ခွေးက ဘယ်လိုအားသာချက်ရှိတယ် ဘယ်လိုအားနည်းချက်ရှိတယ်ဆိုတာကို သိပြီး အုပ်စုလိုက်ဆောင်ရွက်ရတဲ့ အလုပ်တခုပါ။ နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း မတ်လအစောပိုင်းမှာ အမ့်ကာရေ့က Nome အထိ မိုင်ထောင်ချီခရီးကို စွပ်ဖားခွေး ၁၆ ကောင်နဲ့၈ ရက်ကနေ ၁၅ ရက်အတွင်းရောက်အောင် ကြိုးစားအားထုတ်ရတဲ့ Iditarod Trail Sled Dog Race ပြိုင်ပွဲဟာ နာမည်ကျော်ပါတယ်။ ဒန်နာလီအမျိုးသားဥယျာဉ်က ခွေးတွေက တအားကြီးမကြီးဘူး။ ခွေးတကောင်မှာတော့ လှပတဲ့အပြာရောင်မျက်လုံးလေးရှိတယ်လို့ ဒန်နာလီအမျိုးသားဥယျာဉ်ဝန်ထမ်း အမျိုးသမီးလေးက ရှင်းပြတယ်။ ဒီခွေးတွေဟာ ဒန်နာလီအမျိုးသားဥယျာဉ် ဝန်ထမ်းတွေအတွက်ကတော့ မိသားစုဝင်တွေပါတဲ့။ ဒန်နာလီအမျိုးသားဥယျာဉ်ကြီး မပျက်စီးစေဖို့ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ကြဖို့ ဆော်သြပါတယ်။ ဒန်နာလီအမျိုးသားဥယျာဉ်ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံလေးကို သဘောကျမိတယ်။  ဝိုင်းက ဒီလိုတောကြီးမြက်မဲထဲမှာ မနေနိုင်ပါတဲ့ သူက မြို့လယ်ခေါင်က တိုက်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာပဲ နေချင်တဲ့သူ။ တချို့သူတွေက ရှယ်တယ်ဘတ်စ်မစီးတော့ဘဲ wilderness center ကို လမ်းလျှောက်ပြန်ကြတယ်။ နာရီဝက် ၄၅မိနစ်လောက် ကြာမှာမို့ လမ်းမလျှောက်တော့ဘူး ရှယ်တယ်ဘတ်စ်စီးတယ်။ ပြီးတော့ horseshoe trail ကို ဟိုက်ကင်းထွက်ကြတယ်။ အင်မတန်သာယာတယ် တောင်ကုန်းပေါ်ကနေကြည့်တော့ အောက်ခြေက ထင်းရှူးပင်တွေ ရေကန်စိမ်းလဲ့လဲ့ကို မြင်ရတယ်။ အန်ကယ်ကြီးတယောက်က ရေကန်ထဲမှာ  moose လို့ အသိပေးတယ် တော်ပါပြီ ဒီ moose တွေနဲ့ ဆုံပဲဆုံနိုင်လွန်းတယ်။ ရေစီးသံကြားရလို့ ထရေးလမ်းကနေ ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ တသွင်သွင်စီးနေတဲ့ ကြည်လင်နေတဲ့ မြစ်ရေကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဟိုဖက်ကမ်းမှာ သစ်လုံးအိမ်လေးတွေ၊ ဥသြဆွဲပြီး မောင်းနှင်သွားတဲ့ အလာစကာရထားကို ဟိုးအဝေးမှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ရေကန်ပတ်လည် တပတ်လျှောက်ကြတယ်။ စိမ်းမြနေတဲ့ ရေကန်ပေါ်မှာ စိမ်းလန်းတဲ့ ထင်းရှူးပင်ရိပ်တွေ ထင်ဟပ်နေတာ အင်မတန်လှတယ်။

ကိုယ်တို့တည်းတဲ့ Grizzly Bear Resort
RV ကား‌တွေ
အေးအေးလူလူ
စွပ်ဖားခွေးတွေအကြောင်း ရှင်းပြနေတဲ့ အမျိုးသားဥယျာဉ်ဝန်ထမ်း အမျိုးသမီး

ဗိုက်ဆာလာလို့ nuts တွေ ထုတ်စားကြတယ်။ တောင်ပေါ်ကိုပြန်တက်တော့ အငြိမ်းစားအဘိုးကြီးတယောက်၊ အဘွားကြီးနှစ်ယောက်က တက်နှင့်ဆိုပြီး ကိုယ်တို့ကို လမ်းဖယ်ပေးတယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး ကိုယ်တို့တွေ မောဟိုက်လာလို့ ခဏရပ်တော့ နောက်ကနေတက်လာတဲ့ အဲ့ဒီအငြိမ်းစားသုံးယောက်က come on ဆိုပြီး မချင့်မရဲ နောက်သွားလို့ ရယ်ရသေးတယ်။ ဟန်က ကိုယ်တို့ထက် ခြောက်နှစ်ကြီးတယ် ဟနွိုင်းမှာ လမ်းမလျှောက် တက္ကစီပေါ်က မဆင်းတဲ့သူမို့လို့ ထားပါတော့။ ကိုယ်နဲ့ဝိုင်းက ဒီလောက်ဟိုက်ကင်းထွက် လမ်းအမြဲလျှောက်နေတဲ့သူတွေ။ အင်း ... အသက်မငယ်တော့ဘူးဆိုတာ ဒီနေရာမှာပြတာပဲ။ ဟန်က wilderness center ကို တခြားထရေးလမ်းက သွားချင်ပေမဲ့ ကိုယ်နဲ့ဝိုင်းက မသိတဲ့နေရာကနေ မသွားချင်ဘူး။ မတော်မဆလမ်းမှားနေရင် ဂျီပီအက်စ်ကလည်းမမိ နေ့လည် ၂ နာရီခွဲ ဘတ်စ်ကားကို မှီဖို့လိုသေးတော့ မစွန့်စားချင်ဘူး။ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် ငြင်းပယ်တာနဲ့ လာလမ်းအတိုင်းပြန်လျှောက်ကြတယ်။ moose အမေနဲ့ အမြွှာကလေးနှစ်ကောင် ရထားလမ်း၊ ကားလမ်းကို အေးအေးလူလူ ဖြတ်သန်းနေလို့ ကားတွေရပ်ပြီး ဓာတ်ပုံတွေရိုက် သူတို့လမ်းဖြတ်ကူးတာကိုစောင့်။ ဒန်နာလီအမျိုးသားဥယျာဉ်ဝန်ထမ်းက moose နဲ့ နီးနီးမနေဖို့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာနေဖို့ ညွှန်ကြားတယ်။ ကိုယ်တို့ဖက်ကိုလာနေလို့ ဥယျာဉ်ဝန်ထမ်းက ကိုယ်တို့ကို နေရာရွေ့ခိုင်းတယ်။ သူတို့တွေ ကားလမ်းနဲ့ လွှတ်လွှတ်ကျွှတ်ကျွှတ် ဝေးသွားပြီဆိုတော့မှပဲ ကားတွေ၊ လူတွေ ရှေ့ဆက်ကြတယ်။ ဗိုက်ဆာလာတော့ wilderness center မှာ ကြက်ကြော်၊ အာလူးကြော် ဝယ်စားကြတယ်။ visitor center ကိုဝင်လည် လက်ကေ့အိတ်ကိုသွားယူ။ ဒန်နာလီရထားဘူတာရုံမှာစောင့်ကြတယ်။ အချိန်ကနီးနေပြီး ကားကပေါ်မလာသေးတော့ ဝိုင်းက စိတ်ပူတယ် ကိုယ်တို့စောင့်တဲ့နေရာ မှားနေလို့လား။ ဟိုးမှာ တိုးကားတွေတွေ့တယ် ကိုယ်သွားကြည့်မယ်။ တလက်စတည်း ဘူတာရုံမှာ သွားမေးတော့ ဘတ်စ်ကားဂိတ်က ဟိုးနားလေးမှာ။ မသေချာမရေရာဖြစ်နေတဲ့ကိုယ့်ကို ဘူတာရုံကနေထွက်ပြီး လက်ညှိုးသေချာညွှန်ပြပေးတယ်။ မကြာပါဘူး motorcoach ရောက်လာတယ် ချက်ကင်ဝင် ကြိုက်တဲ့နေရာထိုင်။

ဒန်နာလီထဲက သတ်မှတ်ထားတဲ့နေရာတွေမှာ ဝင်ခေါ်တယ်။ ကားမောင်းတဲ့အန်တီကြီးက လူမည်း စကားပြောတာ အင်မတန်ချိုသာတယ်။ ဖြတ်သန်းသွားတဲ့မြို့တွေအကြောင်း၊ သူ့အကြောင်းတွေ ပြောတာများ တချက်မှမနားဘူး။ အလာစကာက ကားမောင်းသမားတွေ၊ ရထားပေါ်ကသူတွေ အင်မတန်အပြောကောင်းတဲ့ တိုးဂိုက်တွေ။ လမ်းတလျှောက် ရေခဲတွေဖုံးနေတဲ့တောင်တွေ မြင်ရတယ် ရှုခင်းအင်မတန်လှတယ်။ တာကီတီနာ lodge  မှာ ဆယ်ငါးမိနစ်လောက်နားတယ်။ အဲ့ဒီ lodge နောက်ဖက်ကနေ ရေခဲတောင်တွေမြင်ရတဲ့ ရှုခင်းက ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ရာပဲ။ ပန်းတွေ အင်မတန်လှတယ်။ အမှတ်တရပစ္စည်းဆိုင်၊ စားသောက်ဆိုင်ရှိတယ်။ တာကီတီနာ lodge ဟာ နာမည်ကြီးတယ်။ တာကီတီနာရောက်တော့ ကိုယ်တို့ကိုကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ လင်ဒါနဲ့ပေါ်လာကို သတိရမိတယ်။ အမ့်ကာရေ့မြို့ထဲရောက်တော့ ည ၈ နာရီခွဲ။ အလာစကာမှာ ည ၉  နာရီဆို ဆိုင်တွေအကုန်ပိတ်ပြီ ဘားတွေလောက်ပဲ ညဉ့်နက်တဲ့အထိဖွင့်တယ်။ ဂူဂယ်မတ်မှာ အနီးဆုံးယိုးဒယားဆိုင်ကိုရှာ ဝိုင်းနဲ့ကိုယ်က နယူးယော့ကာပီပီ သုတ်ခြေတင်တော့ ဟန်က ပြေးလိုက်ရတယ်။ နယူးယောက်မှာ နှေးစိနှေးစိလုပ်လို့မရဘူး ပြေးနေသလို လမ်းလျှောက်ရတယ်။ အဲ့ဒီလိုမှမလျှောက်ရင် သူများတွေကိုယ့်ကို ဝင်တိုက်လိမ့်မယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ထမင်းကြော်၊ ခေါက်ဆွဲကြော်ဝယ်ပြီး ဟိုစတယ်မှာ ချက်ကင်ဝင်။ အမ့်ကာရေ့ကို စရောက်တော့ တည်းခဲ့တဲ့ ဟိုစတယ်။ ဝိုင်းက အပေါ်ထပ်မှာ ချက်ကင်ဝင် ကိုယ်တို့က ဟိုတယ်အောက်မှာ စောင့်ကြတယ်။ ကိုယ်ထင်တဲ့အတိုင်း ကိုယ်တို့အခန်းက အောက်ထပ်မှာ။ ဟင် ... ကိုယ်တို့နေခဲ့ဖူးတဲ့အခန်းကြီး ဒီဟိုစတယ်မှာ သုံးယောက်ခန်း ဒီတခန်းပဲရှိပုံရတယ်ထင်တယ်။ မီးဖိုချောင်မှာ ညစာစားကြတော့ ထမင်းကြော်က ငန်တယ်တဲ့ ကိုယ်ကတော့ အရသာမသိတဲ့သူ ဘာမဆိုအကုန်စားကောင်းတဲ့သူ။ ကြည့်ရတာ ... ဆားတွေမေ့ပြီး ထပ်ထည့်မိပုံရတယ် ဒါတောင် rating လေးကျော်ကျော်ရတဲ့ဆိုင်နော်။ နောက်နေ့ မနက်စောစော ၇ နာရီဘတ်စ်ကားနဲ့ ဆီးဝတ်မြို့ကိုသွားပြီး ဘယ်တွေလည်ပတ်လဲဆိုတာကတော့ နောက်ပို့စ်မှပဲ တင်ပါတော့မယ်။

Happy Traveling !
စန်းထွန်း
‌အောက်တိုဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၈။

Wilderness center ကနေ horseshoe trail ကို ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ရတယ်
moose အမေနဲ့ အမြွှာနှစ်ကောင် ဟိုဖက်လမ်းကူးလိုက် ဒီဖက်လမ်းကူးလိုက်
လူတွေကသာ ဟိုဖက်ပြေးရ ဒီဖက်ပြေးရ 
Denali Depot
ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ဟန်ရိုက်ပေးတာ ဟန့်အိုင်ဒီယာလေးတွေ ကောင်းတယ်
သူ့နီကွန် D7500 က ကိုယ့် ကင်နွှန် 7D ထက် ပိုကောင်းတယ်
တာကီတီနာ lodge 
တာကီတီနာ lodge နောက်ဖက်ကနေ မြင်ရတဲ့ ဒန်နာလီ breathtaking view
တာကီတီနာ lodge ထဲက ဝက်ဝံ