ကိပ်ကော့သွား တောလား - ၂

အချိန်မမှီတော့လို့ Rode Island ပြည်နယ် Providence မြို့နားက ရော်ဂျာဝီလီယံတိရစ္ဆာန်ရုံကို မသွားဖြစ်တဲ့အတွက် ဘော်စတွန်က ကွန်စီဈေးမှာ ညစာစားမယ်လို့ တိုးဂိုက်က အစီအစဉ် ပြောင်းလိုက်ပါတယ်။ ပင်လယ်ကမ်းခြေနားမှာရှိပြီး ပင်လယ်စာတွေ အရသာရှိတဲ့ ဘော်စတွန်မြို့လေးက ချစ်စရာလေး။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ဇာတိမြို့လေးနဲ့ တူတယ်။ ဘော်စတွန်မှာ သမိုင်းဝင်တဲ့ တီးပါတီလုပ်ခဲ့တယ်လို့ ဘော်စတွန်ရောက်တိုင်း တိုးဂိုက်က ပြောပေမဲ့ ခုထိ အဲဒီတီးပါတီဆိုတာ ဘာမှန်းမသိသေးဘူး။ ဂူဂယ်မှာ ရှာဖွေဖတ်မယ်လို့ တွေးထားပေမဲ့ တခါမှ ရှာမဖတ်သေးဘူး။ ကမ္ဘာကျော် ဟားဗတ်၊ အမ်အိုင်တီ တက္ကသိုလ်တွေဟာ ဘော်စတွန်မှာ ရှိပါတယ်။ Love Story in Harvard ကိုရီးယားရုပ်ရှင် ကြည့်ပြီးကတည်းက ဟားဗတ်ကို ရောက်ဖူးချင်နေတာ။ ရာမားက ဘော်စတွန်ကနေ ၁ နာရီဝေးတဲ့ ဂလော်ချက်စတာမြို့မှာ အလုပ်ရတော့ သူ့ဆီသွားလည်ရင်းနဲ့ ၂၀၁၂ ဂျူလှိုင်မှာ ဘော်စတွန်ကို ပထမဆုံး ရောက်ဖူးတယ်။ နောက်တော့ အဖေ၊ အမေတို့ကို လိုက်ပို့ရင်း၊ အက်ကေဒီယား ခရီးစဉ်ကလည်း ဘော်စတွန်ကို ဖြတ်သွားတာနဲ့ ဘော်စတွန်ကို ၄ ခေါက်လောက် ရောက်ဖူးတယ်။ ၄ ခေါက်လောက် ရောက်ဖူးပေမဲ့ ဘော်စတွန်ဆိုရင် သွားချင်တုန်းပဲ။ ကွန်စီဈေးက ဘော်စတွန်ရဲ့ အထင်ကရ ဈေးတစ်ခုပါ။ နှစ်ပေါင်းရာကျော်နေပြီ သွားတိုင်း ကြိတ်ကြိတ်တိုး နေတာပဲ။

ဘော်စတွန်ချောင်ဒါ (စွတ်ပြုတ်ပျစ်ပျစ်) ၊ လော်စတာရိုးလ် (လော်စတာပုဇွန်အသားကို ပေါင်မုန့်လုံးထဲ ညှပ်ထားတဲ့ဟာ ဟော့ဒေါ့လိုမျိုး) က နာမည်ကြီး ဘော်စတွန်ရောက်ရင် စားသင့်တယ် ဆိုပေမဲ့ ကိုယ်တွေက ထမင်းစားချင်နေတာဆိုတော့ အေးရှန်းဆိုင်ရှာတာ နှစ်ဆိုင်တွေ့တယ်။ တဆိုင်က ချက်ပြီးသားတွေ ရောင်းတာ၊ တဆိုင်က မှာမှချက်ခြင်း ကြော်ချက်ပေးတဲ့ တာယာကီဆိုင်။ အိမ်မှာမချက်စားဖြစ်တဲ့ အမဲသားတာယာကီမှာပြီး ထိုင်ခုံရှာတော့ နေရာအပြည့်။ လွတ်တဲ့ခုံလေးနေရာမှာ ဝင်ထိုင်တဲ့ သားအမိကို ဘယ်နှစ်ယောက်ထိုင်မှာလဲလို့ မေးကြည့်တော့ နှစ်ယောက်တဲ့။ ကိုယ်က ဘယ်လိုတွေးလိုက်လဲ မသိဘူး ထိုင်ခုံမရဘူးထင်ပြီး ထပ်မေးပြန်ရော နှစ်ယောက်တဲ့။ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့တစ်ယောက်က မင်းတို့ဝင်ထိုင်လို့ရတယ်လို့ပြောမှ ဝင်ထိုင်ဖြစ်တယ်။ စားသောက်ခုံတွေဘေးနား နံရံနားမှာ ကပ်ချထားတဲ့စန္ဒရားကို အဘိုးကြီးတစ်ယောက် တီးနေတာ တော်တော်နားထောင်ကောင်းတယ်။ သီချင်းတပုဒ်ပြီးတိုင်း ဝိုင်းက လက်ခုပ်တီး အားပေးတယ်။ ကိုယ်ကတော့ ဗိုက်ဆာလို့ အသားကုန် တီးနေတာနဲ့ လက်ခုပ်တောင် မတီးဖြစ်ဘူး။ အချိန်ပိုနေတာနဲ့ လျှော့ပင်းထွက်တယ် အန်တေလာ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ ဘရန်းမဟုတ်ဘူး။ ဝိုင်းက လေယာဉ်မှာ sample ရတဲ့ဟာကို သုံးကြည့်တာ ကောင်းလို့တဲ့ Crabtree & Evelyn LONDON ဆိုင်ကိုဝင်ပြီး ရေချိုးဆပ်ပြာရည် ရှာတယ်။ ဈေးမချတာနဲ့ မဝယ်ဖြစ်ဘူး ကိုယ်တွေက ၃၀ ရာခိုင်နှုန်း အနည်းဆုံးဈေးချမှ ဝယ်တာလေ။

ဈေးချတာကို မစောင့်ဘဲ မူရင်းဈေးနဲ့ ဝယ်တဲ့သူတွေဆိုတာ လူမိုက်တွေကွ။ တိုးတိုးပြော တော်ကြာ သူဋ္ဌေးတွေကြားရင် မင်းကို ဆဲလိမ့်မယ်။ အိတ်ခရေဇီ ဝိုင်းက Coach ဆိုင်ဝင်ကြည့်ရအောင်တဲ့။ ကိုယ်ဝယ်ဖို့ကြည့်နေတဲ့ စလွှယ်သိုင်း Saddle အိတ်က အသစ်ထွက်တာ ဈေးမချဘူး။ ဝိုင်း ကိုင်ကြည့်တဲ့ အိတ်က စလွှယ်သိုင်းအိတ် ပန်းရောင် အိတ်ဒီဇိုင်းနဲ့ အရောင်ကို သဘောကျနေပေမဲ့ အိတ်ကပ် ၁ ခုပဲပါတာကို ဝိုင်းက သဘောမကျဘူး ဖြစ်နေတယ်။ အရောင်းဝန်ထမ်းမလေးက ဆိုင်အပြင်ကို ယူပြတယ် ၃၀ ရာခိုင်နှုန်း ဈေးချနေတာ အိတ်ကို အခမဲ့သန့်ရှင်းပေးတယ် ဘောက်ချာပြစရာမလိုဘူး တက်စ်ကလည်း နယူးယောက်ထက် သက်သာတယ်လို့ အပြောကောင်း၊ ဝန်ဆောင်မှုကောင်း၊ ကိုယ်ကလည်း လိုချင်နေတာနဲ့ ဝယ်ဖြစ်သွားတယ်။ monogram အခမဲ့လုပ်ပေးတယ်ဆိုတော့ နာမည်၊ စာလုံးဒီဇိုင်း၊ အရောင်ရွေးရတော့  SAN.S.H ၊ အနက်ရောင်စာသားကို ရွှေးလိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်စောင့်ရမလဲဆိုတော့ တစ်မိနစ်တဲ့ အရောင်းဝန်ထမ်းမလေးက အိတ်နဲ့အရောင်တူ ပိုက်ဆံအိတ်သေးလေးတွေ၊ သားရေကို ထိန်းသိမ်းတဲ့ ခရမ်တွေ လာပြပေမဲ့ မဝယ်တော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ဝိုင်းကတောင် မတိုက်တွန်းရဘဲ၊ ဝယ်ဖို့လည်း အစီအစဉ် မရှိဘဲ အိတ်ဝယ်ဖြစ်သွားတယ်။ ဝန်ထမ်းကောင်လေးက ဝိုင်းကို ဟိုအစ်မလည်း အိတ်ဝယ်ပါလားလို့ ပြောလို့ နိုး နိုး နိုး သူ့မှာ အိတ်တွေအများကြီး သူမလိုဘူးလို့ပြောရသေးတယ်။ ဆေဗာတိုရေ ဖာရာဂယ်မိုအိတ်လည်း ဝယ်ထားတာ ၂ နှစ်ပြည့်တော့တယ် တခါမှမလွှယ်ရသေးဘူး။ နေ့တိုင်းလွှယ်ပစ်ဖို့ကိုလည်း နှမြော ပွဲလမ်းသဘင်မှ လွှယ်မယ်ဆိုပြန်တော့လည်း ပွဲလမ်းသဘင်ကမရှိ။

မကြီး မွှေးနေ့လက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ coach လိမ္မော်ရောင် စလွှယ်သိုင်းအိတ်ကို လွှယ်နေတာ ၄ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မနှစ်က အမေက သမီးအိတ်က စုတ်ပြတ်သတ်နေတာပဲ အိတ်ကောင်းကောင်း လွှယ်လို့ပြောပြီး မကြီးက သူဝယ်ထားတဲ့ MK အိတ်ပေးလို့ လွှယ်ဖြစ်တယ်။ MK အိတ်က သားသားနားနား လှပေမဲ့ အတော်လေးတယ်။ ကိုယ်က ရထားပေါ်မှာဖတ်ဖို့ စာအုပ်အထူကြီးတွေ သယ်တော့ အိတ်သေးသေးနဲ့ မရဘူး။ တခါတလေတော့လည်း သူများတွေလို အိတ်သေးသေးလေး လွှယ်ချင်သား။ အပြင်သွားရင် ရေဘူး၊ စာအုပ်၊ နေကာမျက်မှန်၊ မုန့်သယ်တော့ အိတ်သေးသေးနဲ့ မရဘူး။ ကိုယ်က စလွှယ်သိုင်းအိတ်နဲ့ ကျောပိုးအိတ် ပိုကြိုက်တယ်။ C21 စတိုင်းဆိုင်မှာ အန်တီကြီးတစ်ယောက် ကြည့်နေတဲ့ အနီရောင်စလွှယ်သိုင်းအိတ်ကို သဘောကျလို့ ကြည့်လိုက်တော့ Longchamp တံဆိပ်။ သားရေအတော်ကောင်းတယ် ဘာနာမည်တံဆိပ်မှ မရေးထားဘူး ပေါ့လိုက်တာများ ဘာမှမပါသလိုဘဲ ဈေးကြီးတယ်။ လောင်ချန့် Tote အိတ်ကို ဒီမှာတော်တော်များများ လွှယ်ကြတယ်။ ဝိုင်းကပြောဖူးတယ် လောင်ချန့်အိတ်တွေက သူ့မျက်စိထဲမှာ လှတယ်လို့လည်းမမြင် ဘာလို့နာမည်ကြီးမှန်း မသိဘူးတဲ့။ ခုတော့ သိသွားပြီ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတာ လောင်ချန့်အိတ်ကို လွှယ်ပြီးတော့ Marc Jacobs က စလွှယ်သိုင်းအိတ်ကို လွှယ်ကြည့်တာ အယ်မလေး လေးလိုက်တာ လောင်ချန့်နဲ့များ တခြားစီ။ လောင်ချန့် လွှယ်ကြည့်ပြီးကတည်းက လောင်ချန့်ဖြစ်နေတယ်။ လောင်ချန့်အိတ် ဝယ်မလို့ ကြည့်နေတာ ဈေးကြီးတာနဲ့ အင်တင်တင်ဖြစ်နေတာ။ ဒီ coach အိတ်က ဈေးလည်းသက်သာတယ်၊ ဒီဇိုင်းလည်းကြိုက်တယ်၊ လွှယ်ဖြစ်မှာလည်း သေချာတာနဲ့ ဝယ်လိုက်တယ်။

ဟိုတယ်အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ ဆေးလိပ်နံ့ရတယ် ဒီအခန်းက ဆေးလိပ်မသောက်ရအခန်းပါ ဆေးလိပ်သောက်ရင် ဒဏ်ငွေ ၂၅၀ ရိုက်တယ်။ ပြတင်းပေါက်တွေဖွင့်၊ ပန်ကာဖွင့်တော့လည်း မသက်သာ၊ ဟိုတယ်အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ထား ကောင်တာကို ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ တခုခုစီစဉ်ပေးမယ်တဲ့။ မိနစ် ၂၀ လောက် ကြာတော့ ဝန်ထမ်းကောင်လေးတစ်ယောက် အမွှေးနံ့ဘူးနဲ့ ရောက်လာပြီး တခန်းလုံးကို ဖျန်းပေးသွားတယ်။ အမွှေးနံ့တွေ မွှန်ထူပြီး ချောင်းတွေဆိုးလာလို့ ဟိုတယ်တပတ် လမ်းပတ်လျှောက်ရတယ် နောက်နေ့ မနက် ၇ နာရီ wakeup call နဲ့နိုးပြီး မနက် ၈ နာရီမှာ ဒုတိယခရီးစဉ် စတင်ပါတယ်။ ပထမဆုံး သွားရောက်မဲ့နေရာကတော့ မက်ဆာချူးဆက်ပြည်နယ် Plymouth မြို့က Plimoth Plantation ပါ။ ၁၆၂၀ အင်္ဂလန်နိုင်ငံ Plymouth မြို့ကနေ နာမည်ကျော် မေဖလားဝါးသင်္ဘောနဲ့ ၃ လကြာ အတ္တလတိတ်သမုဒ္ဒရာကို ကျော်ဖြတ်ပြီး အမေရိကားတိုက်ကို ဆိုက်ရောက်ပြီး အခြေချမြို့တည်တဲ့အခါ Plymouth မြို့လို့ ခေါ်တွင်ပါသတဲ့။ ပထမဆုံး ကျေးဇူးတော်နေ့ပွဲတော် ကျင်းပတဲ့နေရာ၊ နယူးအင်္ဂလန်နဲ့အမေရိကန်ရဲ့ သက်တမ်းအရင့်ဆုံး သမိုင်းဝင်မြို့လေးပါ။ ဟိုတုန်းက အင်္ဂလန်မှာ အင်္ဂလန်ဘုရားရှိခိုးကျောင်းရဲ့ ယုံကြည်မှုကို လက်မခံနိုင်သူတွေဟာ ဘာသာရေးလွှတ်လပ်ခွင့်အတွက် ဟော်လန်ကို ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ပြီး အမေရိကားတိုက်ကို မေဖလားဝါးသင်္ဘောနဲ့ ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ အတ္တလနိတ်သမုဒ္ဒရာကို ၃ လတိုင်တိုင် ဖြတ်ကျော်တဲ့အချိန် ရောဂါဝေဒနာ ခံစားရလို့ တော်တော်များများ သေဆုံးကုန်ပါတယ်တဲ့။

အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ဖယောင်းတိုင်တွေ  ပြုလုပ်နေပါတယ် သိချင်တာတွေကို မေးမြန်းနိုင်ပါတယ်။ ပျားဖွတ်တဲ့အခါသုံးတဲ့ဝတ်ရုံ၊ မှန်တံခါးနောက်မှာ ပျားတွေတဝီဝီ ပျံဝဲနေတဲ့ ပျားအုံ။ ဖန်ထည်ပြ ုလုပ်နေတာကို မြင်ခဲ့ပါတယ်။ အိုးလုပ်တဲ့နေရာကို တွေ့ရပြီး မတ်ခွက်၊ ပန်းအိုး၊ ပန်းကန်ပြားတွေ ရောင်းပါတယ် ဈေးကြီးတယ်။ မီးဖိုချောင်သုံးပစ္စည်းဆိုရင် ကိုယ်ကြိုက်တာက ကြွှေ၊ ဖန်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်မှာ ကိုယ်က ကြွေတွေ၊ ဖန်တွေ ခွဲလွန်းလို့တဲ့ အမေက စတီးပန်းကန်၊ ဇလုံ သုံးတယ်။ ဒီ plantation မှာ ၁၇ ရာစုခေတ်က နေထိုင်မှုစနစ်ကို ပြသထားပါတယ်။ အိမ်တည်ဆောက်ထားပုံက တမျိုးလေး ထူးခြားတယ်။ အိမ်ထဲကို ဝင်လိုက်ရင် ၁၇ ရာစုခေတ်ကအတိုင်း ဝတ်စားထားတဲ့ လူတွေတွေ့ရင် ဘယ်တုန်းက ရောက်တာလဲ၊  ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေကြုံလဲ၊ မိသားစုဝင်တွေ အင်္ဂလန်မှာ ကျန်ခဲ့လား၊ ဘာတွေချက်ပြုတ်နေလဲလို့မေးတော့ သူတို့က ပြန်ဖြေကြပါတယ်။ ဓာတ်ပုံရိုက်ခွင့်တောင်းပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်တယ်။ အိမ်တွေက တောကအိမ်တွေ ကျနေတာပဲ။ ပြတင်းပေါက်တွေ ဘာလို့မရှိတာလဲ မေးကြည့်တော့ သူတို့က တချိန်လုံး အပြင်မှာ အလုပ်လုပ်နေကြတာ၊ နယူးအင်္ဂလန်ဆောင်းက အင်မတန်အေးတယ်၊ ဒီမှာ ကွန်ထရပ်စာချုပ်နဲ့ နေထိုင်ပြီး ဇာတိကိုပြန်တော့ အိမ်ကောင်းကောင်း မဆောက်ပါဘူးတဲ့။ သေချာတာကတော့ ခုခေတ်က သူတွေက ၁၇ ရာစုခေတ်က လူတွေထက် သက်တောင့်သက်သာ နေရတယ်ဆိုတာပါပဲ။ ဝိုင်းက play ထဲမှာပါတဲ့သူ အကုန်လုံးနီးပါးက အိုဗာဝိတ်တွေ ဖြစ်နေကြတဲ့။ ဟေ အိုဗာဝိတ် မဟုတ်ဘူး အဲဒါ အမေရိကန်ပုံမှန်ဆိုဒ်ဟ။

အိန္ဒိယမိသားစုနဲ့ ဓာတ်ပုံလုရိုက်ရတဲ့ ထိုင်ခုံ

ပထမဆုံးတစ်ယောက်ရဲ့ လေသံက အမေရိကန်လေသံ ဗြိတိသျှလေသံနဲ့ ပြောတဲ့သူကို ငှားသင့်တယ်။ သစ်ပင်တွေနဲ့ စိမ်းစိုနေတဲ့ အဆင်းလမ်းလေးက ခုံလေးမှာထိုင်ပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်နေတုန်း ကားပေါ်က တစ်နှစ်ကျော် ကလေးငယ်လေးကို ချီထားတဲ့ အိန္ဒိယအမျိုးသားက စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်တယ်။ နောက်တော့ သူ့မိန်းမ၊ သူ့မိဘတွေ စွေ့ခနဲ စွေ့ခနဲ ဝင်ထိုင်ကြတာ ဝိုင်းဘေးနားမှာ။ ဘယ်လိုမှ ဓာတ်ပုံရိုက်လို့မရတော့ နည်းနည်းဝေးဝေးသွားပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်တော့ ကြားထဲဖြတ်လျှောက်တယ်။ ဆောရီးလို့ တခွန်းမှမပြောတဲ့အပြင် ဘာမှမဖြစ်သလိုဘဲ ဖာသိဖာသာ ခပ်တည်တည်ပဲ။ ဝိုင်းက စိတ်တွေဆိုးပြီး ရိုင်းလိုက်တာလို့ပြောတယ် ဟုတ်တယ် ထောက်ခံတယ်။ အဲဒီလူက မသိဘူးဆိုလို့ သူ့မိဘကများ သိမလားမှတ်တယ် သူ့မိဘလည်း မသိဘူး။ မိဘက မသိလို့ သားသမီးလည်း မသိတာပေါ့ သူ့ကလေးလည်း သိမှာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တို့တွေ ပွစိပွစိနဲ့ အတင်းတုတ်နေတာကို သူတို့က သတိထားမိပုံတောင် မပေါ်ဘူး။ ဗိုက်ဆာနေပြီ နေ့လည်စာစားမဲ့ အကြောင်းတွေ ပြောနေပြီး ကားရပ်လိုက်တော့ ကြည့်ရတာ စားသောက်ဆိုင်နဲ့လည်း မတူဘူး။ စားသောက်ဆိုင်ဆိုတာ မြို့လယ်ကောင်၊ ကားပါကင်အကျယ်ကြီး ရှိရမှာ။ ဟိုမှာတော့ pub လို့ရေးထားတယ်ဆိုပြီး သွားကြည့်လို့ ရေဒလက်ကို တွေ့ရတော့မှ Plimoth Grist Mill ကို ရောက်နေမှန်း သိတော့တယ်။ အဲဒီလို တိုးဂိုက်က စကားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောတာ။

၁၆၃၆ ကိုလိုနီနယ်မြေ ရှာဖွေသူ ဂျွှန်ဂျန်နီ တည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ ပုံစံအတိုင်း ခုလက်ရှိသုံးနေတာပါတဲ့။ ပေါင် ၂၀၀ လောက်လေးတဲ့ သစ်သားပြားနှစ်ခုကြားထဲ ပြောင်းဖူးစေ့တွေ ထည့်ကြိတ်၊ သစ်သားနှစ်ခုပြားကို လည်စေတာက ရေအားနဲ့လည်တဲ့ဒလက်။ သောကြာနေ့တိုင်း စက်ကိုလည်ပတ်ပြီး ပြောင်းဖူးခွဲကြမ်းတွေကို ရောင်းပါတယ်။ ဒီပြောင်းဖူးခွဲကြမ်းကတော့ စွပ်ပြုတ်လုပ်တာ၊ ဘယ်မှာသုံးတာ၊ ကြက်စာဆိုပြီး ရှင်းပြပါတယ်။ စက်ကိုအပေါ်ထပ်၊ အောက်ထပ်ကြည့်၊ ရေဒလက်နဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်တယ်။ ဘာတွေစားတယ်၊ ဝေလငါးသွားကြည့်တဲ့အကြောင်း၊ မာတာဗိုင်းရက်စ်ကျွှန်းဆီ သွားလည်တဲ့အကြောင်းကိုတော့ အပိုင်း ၃ မှ တင်ပါတော့မယ်။

စန်းထွန်း
ဇွန် ၁၀၊ ၂၀၁၇။

ဖယောင်းတိုင် လုပ်နေတာ

ပျားဖွတ်တဲ့အခါဝတ်တဲ့ ဝတ်စုံ

ဖန်လုပ်နေတာ

အမြင်ကပ်တဲ့သူတွေကို ဒီအမြောက်နဲ့ ကစ်ပစ်လိုက်မယ်

ရေဒလက်နဲ့လည်တဲ့အကြောင်း ရှင်းပြနေတာ

Love The Life You Live...