Happy Belated Blog Day ! (Tag Post)

ဘလော့ဒေးဆိုတာ သတိရပေမယ့် လေဘာဒေးပိတ်ရက်မှာ ခရီးထွက်နေတာနဲ့ မနေ့က ဘလော့ဆီ ပြန်ရောက်တော့မှ စီနီယာဘလော့ဂါ ကိုရန်အောင် တဂ်ပို့စ်အတွက် ဘလော့ဂါမောင်နှမတွေ အသီးသီး ဟတ်ပီးဘလော့ဒေးထားတာ တွေ့တယ်။ ဘလော့ဒေးဆိုတာ ဘလော့ဂါတွေအတွက် အမှတ်တရ နေ့ပဲမလား။

ဘလော့ဆိုတာ ဘာကြီးတုန်း...
မြန်မာပြည်မှာတုန်းက အင်တာနက်ဆိုတာ မကြီးနဲ့ ဂျီတော့ဖို့၊ အီးမေးလ်ပို့ဖို့လောက်သာ သုံးဖြစ်တာ။ ဘလော့ဆိုတာကြီး စပြီးသိတာက ၂၀၀၉  ဖေဖေါ်ဝါရီ အင်တန်းဆင်းတယ့်အချိန်။ နေ့လည်ဖက် ထမင်းစားပြီးချိန်ဆို ကျွန်မက ဝိညာဉ်သစ် စာအုပ်စင်၊ ဘားမီးကလပ်စစ်ဆိုဒ်က ဝထ္ထုတွေ ဒေါင်းပြီးဖတ်တယ်။ အေးပိုက နိုင်းနိုင်းစနေ၊ မမ ဘလော့တွေ ဖတ်တယ်။ စာအရှည်ကြီး ဖတ်ရတာ မကြိုက်တယ့် အေးပိုနဲ့ ဘလော့က ပို့စ်တိုတိုတွေက သူနဲ့အကိုက်။ သူပြတယ့် ခြေလှမ်းပေါင်း ငါးထောင်ဆိုတယ့် ပို့စ်ထဲကအတိုင်း အိအိနဲ့ကျွန်မ Kent Ridge Park ၊ Telok Blangah Hill Park ၊ Hort Park ၊ Mount Faber Park ပန်းခြံလေးခုကို ၄ နာရီကြာ ဖြတ်ကျော်လမ်းလျှောက်ခဲ့ဖူးတယ်။

ဘလော့ ဖွင့်ခြင်း...
ဂျီမေးလ်အကောင့်ရှိရုံနဲ့ ဘလော့တခုပိုင်ဆိုင်နိုင်ချိန်မှာ မကာအိုခရီးအကြောင်း ရေးချင်တာနဲ့ ဘလော့ပြုလုပ်နည်း ပီဒီအပ်ဖိုင်ဒေါင်းပြီး ၂၀၁၀ မေလ ဒုတိယပတ်ရဲ့ တခုသောနေ့မှာ (ရက်အတိအကျ မမှတ်မိ) ဘလော့စဆောက်ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မရဲ့ ဒိုင်ယာရီဖြစ်တာမို့ နာမည်ကိုလည်း စန်းထွန်းရဲ့ ဒိုင်ယာရီလို့ပဲ ပေးခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန်းက မြန်မာစာဖောင့် မရိုက်တတ်သေးတော့ ဘားကလစ်ချ်မှာ မြန်းကလစ်ချ်လိုရိုက် တဖက်မှာ ပေါ်လာတယ့် မြန်မာစာဖောင့်ကို ကော်ပီကူးပြီး ပို့စ်ထဲထည့်။ ဒါ‌‌ေကြာင့် အစောပိုင်း ပို့စ်တွေမှာ စာလုံးပေါင်းတွေ မှားနေတတ်တယ်။ ၂၀၁၀ မေ ၁၆ မကာအိုခရီး ပို့စ်နှစ်ပုဒ် ရေးပြီးတော့ ဇက်ညောင်း၊ လက်ညောင်း အတော့်ကို ဖားသွားလို့ ဘလော့ကို စိတ်ကုန်သွားတာ တနှစ်ခန့်အကြာ ၂၀၁၁ ဖေဖေါ်ဝါရီ စတိတ်ကို ရောက်တယ့်အချိန်မှာမှ တကယ်စရေးဖြစ်တယ် ။

ဘလော့ဂါ ဖြစ်လာခြင်း...
မြန်မာဆိုလို့ တယောက်တည်းရှိတယ့် အရပ်မှာ အစားအသောက် မကောင်း၊ ရာသီဥတုအေး ၊  အမကျန် အဲလေ အထီးကျန် ၊ ပင်ပန်းဆင်းရဲလွန်းတယ့် ကျောင်းသားဘဝရဲ ့ ခံစားချက်တွေကို ဘလော့မှာ ဒိုင်ယာရီလို ရေးဖြစ်တယ်။ ကြုံတွေ့ရတယ့် ဘဝအမောလေးတွေ၊ နည်းနည်းလေးတော့ လွဲနေတာလေးတွေ၊ သူငယ်ချင်းညီအစ်မတွေဖြစ်တယ့် ဆူနမ်၊ မိုင်းဖန်၊ ရာမားတို့နဲ့ ပျော်စရာလေးတွေ၊ စာသင်ခန်းထဲက အင်တာနေရှင်နယ် ဗရုတ်သုတ်ခ ကျောင်းသားတွေ၊ သွားခဲ့ဖူးတယ့် ခရီးတွေ၊ ရင်ဘတ်ထဲက ဖီလင်တွေ ရေးရင်း မတော်တဆ ဘလော့ဂါ ဖြစ်လာခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။

ကျွန်မနှင့် ဇော်ဂျီဖောင့် ...
၂၀၁၁ မေလမှာ ဘော်လန်တီယာလုပ်နေတယ့် အန်ဂျီအိုအဖွဲ့ မန်းနေဂျင်းဒါရိုက်တာ အစ်မက ဘာသာပြန်ခပေးမယ် ဘာသာပြန်ပေးပါလား ဆိုလာလို့ ပိုက်ဆံရချင်ဇောနဲ့ ဇော်ဂျီလက်ကွက် ကျင့်လိုက်တာ ၂ ရက်တောင် မကြာဘူး တဂျောင်းဂျောင်း ရိုက်တတ်သွားတယ်။ ဘာသာမပြန်လိုက်ရပေမယ့် ဇော်ဂျီလက်ကွက် တတ်သွားတယ့်အမြတ်အဖြစ် ဘလော့မှာ ပိုစ့်တွေ တဂျောင်းဂျောင်း တင်တော့တာပဲ။ သူများဆိုဒ်တွေ သွားလည် ကွန့်မန့်ချန် ( မားကဒ်တင်းဆင်း) ၊ Template လေးတွေ၊ စီဘောက်ထည့်နည်းတွေ ရှာဖွေထည့်။ ကိုညီလင်းသစ်ဆီက ကလစ်လိုက်ရင် Next Page မှာ ဖွင့်နည်း သိလိုက်ရတယ်။ မြန်မာစာဖောင့် သွင်းမထားတယ့် ဘရောက်ဇာမှာ မြန်မာစာမြင်ရအောင် အီးအိုတီထည့်နည်းဆိုတာ ခုထိမစမ်းရသေးဘူး။ ဘလော့ဂါဖြစ်ပြီးမှ ထူးခြားတာက မြင်မြင်သမျှ ဓာတ်ပုံရိုက်တယ် ဘလော့ပေါ်တင်ဖို့ း) ။

ဘလော့ ဆိုသည်မှာ...
ဘလော့ဂါတွေရဲ့ စိတ်ပါဝင်စားမှုအပါ် မူတည်ပြီး ပို့စ်တွေက ဟင်းချက်နည်းတွေအကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ သွားခဲ့ဖူးတယ့် ခရီးတွေအကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ လုပ်ငန်းခွင်ထဲက အဆီအငေါ် မတည့်တယ့်အကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ မိသားစုအကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဗရုတ်သုတ်ခကြတယ့်အကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ လျှော့ပင်းထွက်ခဲ့တယ့်အကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ နည်းပညာအကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ ကဗျာတပုဒ် ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ သရဲအကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ စာအုပ်၊ ရုပ်ရှင်၊ သီချင်း ရီဗျူး ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ စိတ်ကူးယဉ် ဖန်တီးချက်တွေ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်။ ပို့စ်တခု ရေးဖို့အတွက် ခံစားချက်၊ အချိန် အတိုင်းအတာ တခုအထိတော့ ပေးဆပ်ရပါတာပဲ။ ပိုက်ဆံမရပေမယ့်လည်း ဗိုက်တာမင်အားဆေး ကွန့်မန့်လေးတွေက ဘလော့ဂါတွေကို အားသစ်လောင်းပေးတယ်။ ဘလော့ဆိုတာ ကျွန်မတို့ ရင်ဘတ်ပင်လယ်ထဲက ခံစားချက်လှိုင်းလေးတွေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပေါက်ကွဲလို့ရပေမယ့် ကိုယ်ရေးတယ့်စာကို ကိုယ်တာဝန်ယူရမယ်ဆိုတယ့် ကမ်းခြေလေးနဲ့ လှလှပပ အနားသတ်ပေးထားတယ်။

ဘလော့ဂါ မောင်နှမတွေ...
အစ်မလည်း ဒီလိုခံစားဖူးလို့ ကိုယ်ချင်းစာပါတယ် ဆိုတယ့် မမမေ၊ သွားနိုင်တုန်း သွားထား စန်းထွန်းရေ ရိုက်သာရိုက်၊ တင်သာတင်၊ အားပေးဖို့က ကိုယ့်တာဝန် ဆိုတယ့် မမအိုင်အိုရာ၊ ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ဗျာ စီးရီးတွေ ရေးဖို့ အားပေးတတ်၊ စာလုံးပေါင်းမှားနေရင် ပြင်ပေးတတ်တယ့် ဆြာဟန်၊ ဘလော့ကောင်းလေးပဲ ညီဆိုပြီး လူမသိ သူမသိ ကျွန်မဘလော့လေးကို ဆက်လက်ရပ်တည်ဖို့ အားအင်တွေ ပေးခဲ့တယ့် ကိုညိမ်းနိုင်၊ ကျွန်မဘလော့ကို ပထမဆုံး လင့်ခ်ချိတ်ပေးတယ့် ကြောင်မျိုး၊ ကျွန်မ ဘလော့စရေးခါစမှာ လာလာအားပေးတတ်တယ့် ဘလော့ပိတ်လိုက်ပြီဖြစ်တယ့် မရို ့စ်၊ သူ  သားမွေးရင် ကျွန်မနဲ့ ပေးစားမယ်လို့ ကတိပေးထားတယ့် ယောက္ခမကြီး ဘေဘီတေ့စတာ၊ ခံယူချက်ခြင်းတူတယ့် မချော၊ စာကြည့်တိုက်ချစ်သူ ပို့စ်လေးကို စာမျက်နှာထက် အက္ခရာတင်ပေးတယ့် အစ်မမြသွေးနီ၊ စုတ်ရော၊ လာဘ်ပါ ဝင်ဖို့ ဆုတောင်းပေးတတ်တယ့် မမယ်သံ၊ လာလာချောင်းပြီး လာလာအော်တတ်တယ့် မမီးငယ်၊ ကျွန်မဖုန်း ဝေါပေပါ သစ်တောအုပ်လေးက ငါးမျှားခြင်း ပို့စ်ထဲက ဒုတိယမြောက် ဓာတ်ပုံလေးနော်လို့ သေသေချာချာ မှတ်မိနေတယ့် ကိုညီလင်းသစ်။ ဒီလိုမျိုး ဘလော့ရေးဖော်ရေးဖက် မောင်နှမတွေ ( သူတို့အားလုံးနဲ့ ကျွန်မ စကားမပြောဖူးသလို အွန်လိုင်းမှာလည်း မဆုံဖူးဘူး တချို့ဆို ရုပ်တောင် မမြင်ဖူးဘူး) ၊ စာလာဖတ်သူတွေ ချန်သွားတယ့် ကွန့်မန့်တွေက ဘလော့ကို ကျွန်မ စွဲစေတယ့် အရာတွေပါ ။

ဖေ့ဘွတ် vs ဘလော့...
ဖေ့ဘွတ်က ဓာတ်ပုံတွေ ရှယ်လို့ကောင်းတယ်၊ တဂ်လို့ကောင်းတယ်၊ စတေးတပ်တွေနဲ့ ဖီလင်ကို ဖော်ပြလို့ကောင်းတယ်၊ ဘယ်နေရာမှာ ဘာလုပ်နေတာ ချက်ကင်းလို့ ကောင်းတယ်၊ ဖိဘက်ခ် မြန်တယ်။ ကျွန်မအတွက်တော့ ဖေ့ဘွတ်က လှိုင်းတဝုန်းဝုန်း ရိုက်ခတ်နေတယ့် ပင်လယ်လို စွဲမက်ဖို့ကောင်းတယ်။ ဘလော့က ငြင်ငြင်သာသာလေး စီးဆင်းနေတယ့် မြစ်တစင်းလို အေးချမ်းတည်ငြိမ်တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေ၊ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ကူးလူးဆက်နွှယ်ဖို့ ဖေ့ဘွတ်ကို သုံးနေမှာဖြစ်သလို ကျွန်မရဲ့ စိတ်ဝိညာဉ် နားခိုဖို့အတွက်လည်း အချိန်ရရင် ရသလို၊ ရေးချင်စိတ်တွေ ရှိနေခဲ့ရင် ဘလော့မှာ ဆက်ရေးဖြစ်နေဦးမှာပါ။

ထုံးစံအစဉ်အလာအရ ဘလော့အသစ် ငါးခုကို မိတ်ဆက်ပေးရမှာပါ။ ကျွန်မက ဘလော့သိပ်မလည်ဖြစ်တော့ ကျွန်မသိတယ့် ဘလော့တွေကိုပဲ ညွှန်းဆိုပေးပါရစေ။

၁.မမီးငယ်
၂.မမအိုင်အိုရာ
၃.ပစ်ပစ်
၄.ကျူတီ
၅.မလေးမြတ်

ဘလော့ဂါ မောင်နှမတွေ၊ ရောက်ရှိကြောင်း အသံပေးခဲ့သူတွေ၊ ခြေရာမချန်ဘဲ တိတ်တိတ်လေးလာ တိတ်တိတ်လေး ပြန်ထွက်သွားကြတယ့် စာလာဖတ်သူတွေ...
ဟတ်ပီး ဘီလိတ်တက် ဘလော့ဒေး  ပါဗျို ့...

ဘလော့ဂါတွေလည်း စာတွေ အများကြီး ရေးနိုင်ပါစေ...
စာဖတ်သူတွေလည်း စာတွေ အများကြီး ဖတ်နိုင်ပါစေ...

စန်းထွန်း
စက်တင်ဘာ ၅ ၊ ၂၀၁၃။
Photos are from Google.