ဗာမွန်သွား တောလား - ၁

အောက်တိုဘာလမှာ သွားဖို့ရွေးချယ်လိုက်တာကတော့ နယူးယောက်မြို့ရဲ့ မြောက်ဖက်စူးစူးမှာရှိတဲ့ ဗာမွန်ပြည်နယ်ပါ။ Fall Foliage ဆောင်းဦးရာသီ သစ်ပင်တွေ အရောင်ပြောင်းတာကို သွားကြည့်တဲ့ ခရီးစဉ်မို့ စက်တင်ဘာလကုန်ခါနီးမှ စဖွင့်ပြီး အောက်တိုဘာလကုန်အထိပဲ တိုးခရီးစဉ်တွေ ရှိပါတယ်။ ဗီယက်နမ်က ဝိုင်းအစ်မနှစ်ယောက် ယူအက်စ်ကို လာလည်လို့ ကယ်လီဖိုးနီးယားကို နှစ်ပတ်ခရီးသွားနေတဲ့ ဝိုင်းက အောက်တိုဘာလ နောက်ဆုံးအပတ်မှာမှ နယူးယောက်ကို ပြန်ရောက်လာတာမို့ အောက်တိုဘာ ၂၅ ရက်နေ့ ခရီးစဉ်ကို ရွေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်မအိမ်နဲ့နီးတဲ့ ဖလပ်ရှင်းစုရပ်ကို  ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ် ရောက်ရမှာမို့ ၅ နာရီခွဲ အိပ်ယာကထ ၆ နာရီထိုးတာနဲ့ ရထားစီးဖို့ ဘူတာရုံကို ရောက်နှင့်နေရပြီ။ ဖလပ်ရှင်းကနေ မက်ဟန်တန် တရုတ်တန်းဆီကို ပြေးဆွဲတဲ့ တိုးဖယ်ရီစီးပြီး တရုတ်တန်းရောက်တော့ ၇ နာရီ ၂၀ ပဲ ရှိနေသေးတယ်။ တိုးကားက တရုတ်တန်းကနေ မနက် ၈ နာရီ ထွက်မှာပါ။

ချက်ကင်ဝင်တော့ ဒုတိယအကြိမ် ဝိုင်းနဲ့အက်ကေဒီးယား ခရီးစဉ်ရဲ့ တိုးဂိုက်က ဗာမွန်တိုးဂိုက်အဖြစ် ပြန်ဆုံတယ်။ ခုံနံပါတ်ရပြီး အတန်ကြာတော့ ဝိုင်း ရောက်လာတယ်။ တိုးဂိုက်က ဝိုင်းကို မှတ်မိတယ် မမှတ်မိပဲ နေပါ့မလား။  တိုးကားက မနက် ၈ နာရီမှ ထွက်မှာကို တိုးဂိုက်က ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ် အရောက်လာခိုင်းလို့ အချိန်တိကျတဲ့ ဝိုင်းက အတိအကျလာ၊ ၁ နာရီ နီးပါးလောက် အတိအကျကို စောင့်လိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ တိုးဂိုက်နဲ့ စကားစမြည် ပြောဖြစ်တော့ တိုးဂိုက်က အချိန်တိကျတဲ့ကောင်မလေးလို့ မှတ်မိနေတာပေါ့။ ကိုယ်တွေ အချိန်တိကျတာ ဆွဇ်တွေကို မမှီဘူးတဲ့။ ဝိုင်း အီတလီမှာနေတုန်းက သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် ဆွစ်က ၁၀ နာရီ ဖုန်းဆက်မယ်လို့ ပြောထားရင် ၁၀ နာရီ  ၁ မိနစ်မှာ ဖုန်းခေါ်တယ်တဲ့။ ၁၀ နာရီ ၂ မိနစ်မှာမှ ဖုန်းမခေါ်ရင် တခုခုဖြစ်နေပြီတဲ့။ ခုံနံပါတ်တွေ့တော့ အထုပ်အပိုးတွေ နေရာချ။ အထုပ်အပိုးကလည်း ကျောပိုးအိတ်နဲ့ အစားအသောက်အိတ်။ ၁ ညအိပ် ၂ ည ခရီးမို့ ကိုယ်မှာဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီတစ်စုံ၊ ညဝတ်အိပ်တစ်စုံပဲ ပါတာမို့ ကျောပိုးအိတ်တွေက ပေါ့ပေါ့လေး။ ကျွန်မက ခရီးသွားရင် ခရီးသွားခေါင်းအုံးလေး ဆောင်တတ်တတယ် ဇက်မနာအောင်လို့။ အဲ အစားအသောက်အိတ်ကတော့ အတော်လေးတယ်။

တရုတ်မတစ်ယောက်က သူတို့စာရွက်ပေါ်က ခုံနံပါတ်ကို ပြတယ် ကျွန်မတို့ခုံနံပါတ်နဲ့ တူနေတယ်။ သူတို့က လေးယောက်မို့ တစ်တန်းတည်း ထိုင်ခုံတွေ။ ဒီမှာကြည့် တိုးဂိုက်ရေးပေးလိုက်တဲ့ ခုံနံပါတ် မင်းတို့ကားနံပါတ်တွေများ မှားနေသလား။ ဒီကားက ဘတ်စ်နံပါတ်တစ် တိုးဂိုက်ကို ပြန်မေးကြည့်ဦး။ ဂျူလှိုင်၄ ပိတ်ရက်တုန်းက အက်ကေဒီးယားကို ဘတ်စ်ကား ၇ စီး ထွက်တာမို့ ကားနံပါတ်တွေ မှတ်ထားရတယ်။ စာရွက်တွေကို အသေအချာကြည့်ပြီး ကျွန်မတို့ကို ခုံနံပါတ် မှားပေးလိုက်တာတဲ့။ ဒါနဲ့ နောက်ဖက်ကို တခါပြောင်းပြီးတော့ မဟုတ်ပြန်ဘူးတဲ့ နောက်ထပ်တစ်ခါ ပြောင်းရပြန်တယ်။ တိုးဂိုက်က ဆောရီးလို့ တောင်းပန်ပေမဲ့ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ရလို့ မျက်နှာလေးတွေအိုအို စိတ်ထဲမှာတော့ တော်တော်ကသမ်းကရမ်းနိုင်၊ မစေ့စပ်မသေချာတဲ့ တိုးဂိုက်လို့ ကောင်းချီးပေးကြတာပေါ့။ ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ် ကားမထွက်သေး လူတွေကလည်း စုံသလောက်ရှိနေပြီ ကျွန်မတို့ရှေ့က ခုံနှစ်ခုံပဲ လွတ်နေတာ။ မကြာပါဘူး ဒါ ဘာလဲလို့ မေးသံကြားလို့ ခေါင်းထောင်ကြည့်တော့ မုတ်ဆိတ်မွှေး ပါးသိုင်းမွှေးတွေနဲ့ အာရပ်နွယ်ဖွားတစ်ယောက်။

တိုးဂိုက်က ခုံပေါ်မှာတင်နေတဲ့ အနွေးထည်ကို ဖယ်ပေးတော့ ဝင်ထိုင် ထိုင်ခုံကို နောက်ကိုတအားကြီး လှဲလိုက်တော့ ဝိုင်းနဲ့ကျွန်မ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြပြီး ပြိုင်တူ မေးငေါ့မဲ့ရွဲ့ကြတယ်။ သူတို့အတွဲရောက်ပြီးမှ ကားထွက်တာဆိုတော့ သူတို့စောင့်နေရတာပေါ့။ အင်း ဒီလိုလူမျိုးတွေနဲ့ ခရီးသွားရမှာ မလွယ်ပါလား။ နေ့လည် ၁၁ နာရီလောက်မှာ မနက်စာစားချိန်လွန် နေ့လည်စာဖို့လည်း စောနေသေးတဲ့ brunch စားဖို့ ဘာတီမိုးဆိုတဲ့အရပ်မှာ  နားပါတယ်။ နေသိပ်မကောင်းချင်တဲ့ ဝိုင်းက သူ့ဆေးအစာဖြစ်တဲ့ Shives (မြန်မာလို ဘယ်လိုခေါ်လဲမသိ) ကို ကြက်ဥနဲ့ကြော်ထားတာကို ထမင်းနဲ့ကောက်ညှင်းရောထားတဲ့ဆန်နဲ့ စားတယ်။ ကျွန်မကတော့ သယ်လာတဲ့ ပြောင်းဖူးပြုတ်၊ ပန်းသီး၊ ဘီစကွတ်တွေနဲ့ နေ့လည်စာ ပြီးတယ်။ ပထမဆုံး သွားလည်မဲ့နေရာက နယူးယောက်ကနေ မြောက်ဖက်စူးစူး မိုင် ၃၀၀၊ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ် မောင်းရတဲ့ Ausable Chasm ။ Andirondack တောင်တဝိုက်က နှစ်သန်းငါးရာ သက်တမ်းရှိတဲ့ သဲကျောက်တွေကို Ausable မြစ် ဖြတ်သန်းစီးဆင်းပြီး ချန်ပိန်ရေကန်ထဲကို စီးဝင်ရာကနေ အလွန်လှပတဲ့ ကင်ညမ် canyon ဖြစ်လာပါတယ်။

၁၈၇၀ မှာ ဖွင့်လှစ်ခဲ့တာမို့ ၁၄၄ နှစ် ရှိပါပြီ။ walking ၊ rafting ၊ mountain biking ၊rappelling ၊ rock climbing ၊ camping လုပ်ဖို့ သိပ်ကောင်းပါတယ်။ ကျွန်မတို့က အလွယ်ဆုံး ၂ မိုင် ထရေးလမ်းကို လျှောက်မှာပါ။ ရေတံခွန်စိမ့်စမ်း၊ သစ်ပင်စိမ်းညှို့ညှို့တွေနဲ့မို့ လေက အင်မတန် သန့်ရှင်းတယ်။ လေအသွဲ့မှာ ထင်းရှူးနံ့လေးတွေကို ရှူရှိုက်ရသလို သိသိသာသာ အေးစိမ့်လာပါတယ်။ လူတစ်ယောက်စာသာသာ လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ အောက်မှာ ဖြတ်သန်း စီးဆင်းနေတဲ့မြစ်၊ သဲကျောက်တောင်တွေနဲ့မို့ ရှုခင်းက တမျိုးဘာသာ ကွဲပြားနေပါတယ်။ ၂ မိုင် လမ်းလျှောက်တာများ ကိုယ်တို့က စာမဖွဲ့ဘူး ပိတ်ရက်တွေမှာ လမ်းလျှောက်အဖွဲ့တွေနဲ့ ၄  မိုင်ကနေ ၇ မိုင်အထိ လမ်းလျှောက်နေကြကိုး။ နောက်ထပ် ၁ နာရီလောက်မောင်းရင် Andirondack တောင်တန်းတွေထဲမှာ အမြင့်ဆုံးတောင်ထိပ်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ Whiteface  တောင်ခြေကို ရောက်ပါတယ်။ ဝိုက်ဖေ့တောင်ဟာ တခြားတောင်တွေကနေ သီးသန့်ခွဲထွက်နေတာမို့ ဝိုက်ဖေ့တောင်ကနေ အန်ဒီရွန်ဒက်တောင်တွေရဲ့ အလှကို ခံစားကြည့်ရှုဖို့ အကောင်းဆုံးဗျူးပွိုင့် (outlook) ပါတဲ့။

ဆောင်းရာသီ ski resort အတွက် ပြင်ဆင်နေလို့ gondola ဂွန်ဒိုလာလို့ခေါ်ကြတဲ့ ကောင်းကင်ကေဘယ်လည်း ပိတ်ထားတယ်။ ဝိုက်ဖေ့တောင်နောက်ခံနဲ့ ဂွန်ဒိုလာစီးနေတဲ့ပုံ ရိုက်မယ်လို့ ကြံစည်ထားတာလည်း အထ မမြောက်လိုက်ဘူး။ တောင်ခြေကနေ ဓာတ်ပုံရိုက်တာတောင် မိုးရွာနေလို့ အပြေးအလွှား ရိုက်ရတယ်။ နာရီဝက်လောက် ထပ်မောင်းရင် ၁၉၃၂ ကနေ ၁၉၈၀ ထိ အိုလံပစ်အားကစားပွဲတွေ ကျင်းပခဲ့တဲ့ အိုလံပစ်စင်တာရှိတဲ့ လိတ်ပလပ်စစ်မြို့ Lake Placid မြို့ဆီ ရောက်ပါတယ်။ ၁ နာရီ ရတဲ့အချိန်တွင်းမှာ ဘယ်ကိုသွားရပါ့ မဲရားလိတ် Mirror Lake ကို ဘယ်လိုသွားရမလဲလို့ ဒေသခံလို့ထင်ရတဲ့ ခွေးနဲ့လမ်းလျှောက်ထွက်လာတဲ့သူတစ်ယောက်ကို မေးကြည့်တော့ တည့်တည့်သွားတဲ့။ လမ်းတလျှောက် Gift shop ဆိုင်တွေ အများကြီး မိုးကလည်း တဖြောက်ဖြောက်နဲ့ မစဲနိုင် ကောင်းကင်ကလည်း မှောင်မဲလို့။ ဒါပေမဲ့လည်း  Frozen ဒစ်စနေကာတွန်းကားထဲက ဇာတ်ဝင်သီချင်း Let it go သီချင်းထဲက Cold doesn't bother me anymore သီချင်းစာသားလေးကို ကျွန်မတို့က Rain doesn't bother me anymore လို့ ဟစ်ကြွေးပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်မပျက်။

အဲ မိုးရေကြောင့် ဆံပင်တွေ စိုကပ်ပြီး ကြွက်စုတ်ဖြစ်နေတော့ မျက်နှာအနီးကပ်တော့ မရိုက်ကြဘူး။ ဝေးနိုင်သမျှဝေး ဘက်ကရောင်းပုံတွေပဲ ရိုက်ကြတယ်။ Lake Placid ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကိုတွေ့တော့ နီးသလားလို့ ဂူဂယ်မက်မှာ ရှာကြည့်တာ လား...လား မြေပုံထဲမှာတော့ နီးတယ် ကားမောင်းရင် ၁၀ မိနစ်လောက်ပဲ ကိုယ်တွေက လမ်းလျှောက်ရမှာ နာရီဝက်လောက်။ လည်ပတ်ဖို့ ပေးထားတဲ့ ၁ နာရီမှာ နာရီဝက်လောက်ပဲ အချိန်ရတော့တယ်။ သေချာအောင် ဒေသခံတွေက မေးကြည့်မှပဲဆိုပြီး ဘားထဲက ထွက်လာတဲ့ အန်ကယ်ကြီးကို မေးကြည့်တော့ အဲဒီဖက်မှာ ဟိုတယ်ကလွဲရင် ဘာမှမရှိတော့ဘူး ဆိုင်တွေက ဟိုဖက်တလျှောက်မှာ။ ဒီမှာ ၁ နာရီလောက်ရလို့ ဘယ်နေရာတွေများ သွားလည်ဖို့ ရီကွန်မန်းပေးချင်ပါသလဲဆိုတော့ အိုလံပစ်စင်တာကို သွားတဲ့။ အဲဒီလမ်းအတိုင်းလျှောက် အဆုံးမှာ အိုလံပစ်စင်တာတွေ့လိမ့်မယ်။ အဆောက်အဦး ခပ်ကြီးကြီးကို တွေ့လို့ကတော့ အိုလံပစ်စင်တာလို့တာ မှတ်လိုက်တော့ မလွဲစေရဘူး။ ၁၉၈၀ သမိုင်းဝင် Miracle on Ice ဟော်ကီဂိမ်းကို အဲဒီစင်တာမှာ ကျင်းပခဲ့ပြီး အမေရိကန် ဟော်ကီအသင်းက ရုရှားဟော်ကီအသင်းကို အနိုင်ရဗိုလ်စွဲခဲ့တာကို အမေရိကန်တွေ သိပ်ဂုဏ်ယူတယ်။

စင်တာရောက်တော့ ဟော်ကီပွဲ ကျင်းပနေတာနဲ့တူတယ် ဝင်ကြေး  ၆၅ ကျပ်တဲ့။ ပြတိုက်ရှိတယ်ဆိုပေမဲ့ မတွေ့ခဲ့ဘူး။ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး ကားဆီပြန်တော့ အချိန်တိကျတဲ့သူတွေ ရောက်နေကြပြီ။ ဘေးနားက ဆိုင်တဆိုင်က ကြယ်ပုံမီးပုံးတွေ အလှဆင်ထားတာ လှလို့ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြတယ်။ ဆိုင်ထဲဝင်ကြည့်တော့ ခရေစတယ်ရောင်စုံ၊ ကျောက်အမျိုးမျိုးတွေ ရောင်းတဲ့ဆိုင်။ ကြယ်မီးပုံးတွေက လှလိုက်တာ ခရစ်စမတ်ချိန် ရောက်ပြီလို့ ခံစားရတယ်လို့ ဆိုင်ရှင်ကို ပြောကြသေးတယ်။ နောက်ထပ် ၁ နာရီ ထပ်မောင်းရင် ချန်ပိန်ရေကန်ဘေးနားမှာ တည်ရှိတဲ့ Plattsburgh မြို့ကို ရောက်ပါတယ်။ အဲဒီမြို့မှာ ညအိပ်ရမှာပါ။ ဟိုတယ်ဆီ မမောင်းခင် Hong Kong Jude ဘူဖေးဆိုင်မှာ ညစာစားတယ်။ တယောက်ကို ၁၄ ကျပ် တက်စ်  tax ၊ တစ်ဖ် tip ပါအပြီး ၁၆ ကျပ် ကျပါတယ်။ ဗိုက်ဆာနေလို့ပဲလား၊ အစားအသောက်တွေက ကောင်းလို့ပဲလားမသိ အတော်စားကောင်းတယ်။ ဂဏ္ဏန်းလက်မတွေဆို လတ်ဆပ်လို့ နောက်ထပ်တစ်ပွဲ ထပ်စားရတယ်။ အမေရိကန်တွေ တော်တော်များများ လာစားကြတယ်။ နေရာချပေးတဲ့ ဝိတ်တာဆိုရင် ဝေါ်ကီတော်ကီ Head phone နဲ့။

ကင်မရာကို ခုံပေါ်တင်ပြီး ခေါင်းမဖေါ်တမ်း တီးနေတဲ့ ကျွန်မကို အဲဒီဝိတ်တာလေးက တရုတ်လို ကွိကွလာပြောတယ်။ ခုံကို တစ်ယောက်ယောက်က တိုက်မိရင် ကင်မရာကျကွဲလိမ့်မယ်လို့ အင်တာနေရှင်နယ် ဘာသာစကား (လက်ဟန်ခြေဟန်) နဲ့ပြောတာမို့ ကျွန်မ နားလည်လိုက်တယ်။ ဝိုင်းက ကျွန်မ တရုတ်စာ ကောင်းကောင်းတတ်တယ်လို့ ထင်သွားတယ်။ အမှန်က နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်မှာ မနက်ပိုင်းသင်တန်း တစ်နှစ်ခွဲတက်ဖူးလို့ ကျွန်မက တရုတ်စာ နည်းနည်းလေးပဲ သိတယ်။ ဗီယက်နမ်မှာ တက္ကသိုလ်တက်တုန်းက နိုင်ငံခြားဘာသာ မယူမနေရဆိုတော့ ပြင်သစ် ဘာသာယူပြီး လေးနှစ်သင်၊ ပါရီမှာ ကျောင်းတစ်နှစ်နေဖူးတဲ့ ဝိုင်းက ပြင်သစ်စကား ကောင်းကောင်းပြောတတ် ရေးတတ်တယ်။ ကနေဒါပြည်ပေါက် ဘယ်လ်ဂျီယမ်သူငယ်ချင်းနဲ့ဆို ပြင်သစ်လိုပဲ ပြောကြတာတဲ့။ ပြင်သစ်ဝထ္ထုတွေကို ပြင်သစ်လို ဖတ်တယ်။

ကနေဒါနိုင်ငံ ကွိဘတ်ပြည်နယ် Quebec (ဝိုင်းက ပြင်သစ်စကားနဲ့ ကေ့ဘတ်လို့ အသံထွက်တယ်) မွန်ထရီရယ် Montreal မြို့ကနေ ၁ နာရီလောက်ပဲ မောင်းရတာမို့ ကနေဒီးယန်းတွေ ဒီကိုလာပြီး လျှော့ပင်းကြပါသတဲ့။ ဘူဖေးဆိုင် ဘေးနားကဆိုင်ကို လျှော့ပင်းကြတော့ အတော်သက်သာတာ တွေ့ရတယ်။ Head & Shoulders Shampoo ဆို နယူးယောက်မှာ ၇ ၊ ၈ ကျပ် ပေးရတာကို ဒီမှာ ၂ ၊ ၃ ကျပ် လောက်ပဲ ပေးရတယ်။ တန်လို့ ဝယ်ချင်ပေမဲ့ ကျွန်မသုံးတဲ့ တံဆိပ်တွေ မရှိဘူး။ ညအိပ်တဲ့ ဟိုတယ်က American Best Inn မဆိုးပါဘူး။ ဆံပင်မိုးစိုတဲ့ ဝိုင်းက ခေါင်းလျှော်ပါမှ သူ နေမကောင်းမဖြစ်မှာတဲ့။ အနွေးထည်မှာ ခေါင်းစွပ်ပါတဲ့ ကျွန်မက မိုးရွာရင် ခေါင်းစွပ်လေး ခြုံရုံပဲ။ အေးလို့၈၀ အပူပေးထားတာ ညသန်းခေါင်ရောက်ရော ချွှေးတွေထွက်လာလို့ အအေးပြန်လျှော့ စောင်လေးခြုံပြီး ကွေးလိုက်ကြတာ မနက် ၇ နာရီခွဲ Morning Call ခေါ်ပြီး နိုးတော့မှပဲ နိုးတော့တယ်။ ချန်ပိန်ရေကန်ကို ဖြတ်ကျော်ပြီး ဗာမွန်ပြည်နယ်က လည်ပတ်စရာတွေကို အပိုင်း ၂ ကျမှ ဆက်ပါဦးမယ်။

Happy Traveling!
စန်းထွန်း
နိုဝင်ဘာ ၂၊၂၀၁၄။